Λένε ότι όταν μία μπάντα δίνει το όνομά της σε ένα album (πλην του ντεμπούτου), συνήθως συμβολίζει κάποια επανεκκίνηση στην καριέρα της. Πώς θα μπορούσε άλλωστε, όταν ο drummer Chris Adler αποφάσισε να αφήσει το συγκρότημα, κάτι το οποίο μάλλον δεν εξέπληξε κανένα. Το ατύχημα με τη μηχανή μπορεί να τον άφησε ανενεργό για λίγο διάστημα, αλλά είχε αναρρώσει πλήρως όταν ο Arturo “Art” Cruz (Winds Of Plague, ex-Prong) ξεκίνησε να περιοδεύει με το συγκρότημα, μέχρι που έγινε μόνιμο μέλος.
Με μία μάλλον αφηρημένη και περίεργη ανακοίνωση, ο Chris άφησε τους Lamb Of God και έσπασε ένα πρωτοφανές σερί, αφού από την ίδρυσή τους (από τότε που άφησαν το όνομα Burn The Priest στην άκρη δηλαδή) και για είκοσι συναπτά έτη, η σύνθεσή τους ήταν αναλλοίωτη. Ο Art έχει αποδειχθεί πανάξιος αντικαταστάτης, κάτι που είδαμε και πέρυσι το καλοκαίρι στη χώρα μας. Υπήρχε έτσι κι αλλιώς περίπτωση ένα όνομα του δικού τους μεγέθους να έπαιρνε κάποιον τυχαίο για να καλύψει αυτό το μεγάλο κενό; Όχι φυσικά.
Πέντε χρόνια λοιπόν μετά το “VII: Sturm Und Drang”, η πεντάδα από το Richmond, motherfucking-Virginia επιστρέφει με ένα album το οποίο δεν απογοητεύει. Με δέκα τραγούδια και τρία τέταρτα διάρκεια, η ώρα περνάει χωρίς να το καταλάβεις και το “Lamb Of God” ζητάει απανωτές ακροάσεις. Μπορεί να μην έχει βέβαια κάποια σύνθεση που να πεις ότι μπορεί να κοντράρει τους ύμνους του παρελθόντος, αλλά αυτό δεν το κάνει σε καμία περίπτωση υποδεέστερο από τους προκατόχους του, αφού όλα τα τραγούδια του είναι στο ίδιο εξαιρετικό επίπεδο.
Εθιστικό groove που σπάει σβέρκους για πλάκα, κιθάρες που χαρίζουν μερικά αξιομνημόνευτα leads και riffs, rhythm section που γκρεμίζει τοίχους και ένας Randy Blythe που ακούγεται όπως πάντα: μέσα στην τσαντίλα. Από τον εναρκτήριο mid-tempo ογκόλιθο “Memento Mori”, στην τρομερή κιθαριστική δουλειά του “New Colossal Hate” που με κάνει να θέλω να ανοίξω pit με τα έπιπλά μου και από εκεί στην εναρκτήρια…ροχάλα του Randy στο τρομερό “Resurrection Man” με το καταπληκτικό breakdown που έχει μία έντονη “Omerta” αύρα, οι Lamb Of God δίνουν πόνο χωρίς να κοπιάζουν μάλλον.
Αγαπημένη στιγμή αποτελεί το εξαιρετικό “Poison Dream” με το τιτάνιο groove και ένα breakdown σκέτη απόλαυση, στο οποίο μάλιστα υπάρχει ένα ονειρικό ντουέτο με τον Jamey Jasta (Hatebreed, Kingdom Of Sorrow). Δεν είναι όμως ο μόνος καλεσμένος, αφού στο thrashy “Routes” ακούμε και τον μέγιστο Chuck Billy των μέγιστων Testament.
Η παραγωγή είναι φυσικά αψεγάδιαστη και το όγδοο album των Lamb Of God είναι χαλαρά ένα από τα καλύτερα του 2020. Παραπάνω λόγια δε χρειάζονται, τα πράγματα είναι απλά. Ακούστε το χθες.
