Λάδι στη φωτιά για το αιώνιο debate σχετικά με τον Lars Ulrich… Είναι ένας υπερεκτιμημένος άμπαλος, ή ένα σπουδαίος ντράμερ; Σάκης Νίκας και Γιώργος Τερζάκης παίρνουν θέση υπέρ και κατά του Δανού. Απολαύστε υπεύθυνα.

Lars01

Τρεις λόγοι υπέρ του Lars

1.    Χωρίς τον Lars δεν θα υπήρχαν οι Metallica! Είναι τόσο απλό. Δεν χρειάζεται πολύ ανάλυση. Αν ο Lars δεν είχε την επιμονή, την τρέλα, το όραμα δεν θα είχε δημιουργηθεί ποτέ η σπουδαιότερη Αμερικάνικη metal μπάντα όλων των εποχών. Χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω;

2.    Είναι μεγάλος fan της αγαπημένης μας μουσικής και αυτό είναι κάτι παραπάνω από προφανές σε όλες τις συναυλίες των Metallica. Το set list καθορίζεται την τελευταία στιγμή από τον ίδιο, το απρογραμμάτιστο τζαμάρισμα στο encore ξεκινάει συχνά από τον Lars και η αντιμετώπισή του απέναντι στους fans των Metallica είναι συγκινητική αφού αφιερώνει πάντα χρόνο σε όλους. Να προσθέσουμε σε όλα αυτά και τις απίστευτες γνώσεις του για το N.W.O.B.H.M. (και όχι μόνο). Θέλετε και άλλα;

3.    Ναι, δεν είναι τεχνικά ο καλύτερος drummer που εμφανίστηκε ποτέ στη μουσική. Ο ίδιος θα το παραδεχτεί πρώτος. So fucking what? Το θέμα είναι ότι ακούς τα τύμπανα και καταλαβαίνεις αμέσως ότι είναι ο Lars. Πείτε το θέμα παραγωγής, θέμα παιξίματος ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Το θέμα είναι ότι είναι απολύτως αναγνωρίσιμο το στυλ του…κάτι που δεν ισχύει για πολλούς αρτιότερους τεχνικά drummers. Και παραδεχτείτε το…έχετε κάνει όλοι air drumming στο “For Whom The Bell Tolls” και στο “Sad But True”, έτσι δεν είναι;

Bonus για τους Ιάπωνες αναγνώστες (αλλά χωρίς Obi): Κάποια στιγμή πρέπει να δείχνουμε σεβασμό απέναντι σε όλες τις μεγάλες προσωπικότητες που σημάδεψαν οποιοδήποτε είδος μουσικής. Στην εποχή του internet και των social media ισοπεδώνονται τα πάντα μόνο και μόνο για την εφήμερη πρόκληση εντυπώσεων και το ματαιόδοξο “like”. Ο Lars όχι μόνο εμπνέει σεβασμό αλλά τον έχει δικαωματικά κατακτήσει. Lars = Metallica

Σάκης Νίκας

Lars03

Τρεις λόγοι που ο Lars Ulrich είναι άμπαλος

1) Επειδή είναι. Σωστά, χρειάζεται να το δικαιολογήσω κιόλας. Αρχικά, να πω πως δεν τον κρίνω σαν συνθέτη. Εκεί έχει κάνει θαύματα. Ούτε σαν τον μουσικό που ήταν, αλλά σαν τον μουσικό που είναι πλέον. Έχει παραδεχτεί ότι ποτέ δεν εστίασε στην ικανότητα. Ποτέ δεν περνούσε ώρες ώστε να μελετάει, δεν εξασκείται, δεν προσπαθεί γενικά να γίνει καλύτερος. Αυτό που θέλει είναι να χτίζει τον ιδανικό ρυθμό γύρω από τα riffs του James Hetfield. Δεκτό, αλλά όταν μεγάλο μέρος των τραγουδιών σου είναι thrash metal, πρέπει να μπορείς να ανταπεξέλθεις και σε αυτό.

2) Κάθε μουσικός, πέρα από το να εξασκείται πάνω στο όργανό του, ψάχνεται συνεχώς με τον εξοπλισμό που έχει και θέλει να εμπλουτίζει τη συλλογή του. Ο αγαπητός Lars από την άλλη, όχι. Βλέπεις το drum kit του και σε πιάνουν τα κλάματα. Ακόμα και να μην έχεις ιδέα από drums (όπως εγώ), καταλαβαίνεις ότι κάτι πάει στραβά εδώ πέρα αφού αυτό που χρησιμοποιεί παίζει να μοιάζει με αυτό που του πήρε η γιαγιά του στα δεκατρία του χρόνια. Μια ματιά να ρίξεις στους κορυφαίους drummers του χώρου και θα δεις τεράστια διαφορά, αφού δεν παύει ένα μεγάλο set να σου δίνει χώρο ώστε να απλώσεις όλη σου την δεξιότητα.

3) Το σημαντικότερο απ’ όλα. Η απόδοσή του στις συναυλίες. Προβλέψιμος με ανέμπνευστα γεμίσματα. Συχνά χάνει τον ρυθμό ή τον αλλάζει στο άσχετο χωρίς κάποιο νόημα, μπαίνει ετεροχρονισμένα στα κομμάτια, κουράζεται πάρα πολύ όταν παίζει γρήγορα και κάνει αρκετά λάθη. Βλέποντας ίδια κομμάτια από την ίδια περιοδεία, μπορείς να παρατηρήσεις διαφορές στο παίξιμο μεταξύ των συναυλιών. Αυτό λέγεται ή εντελώς progressive παίξιμο ή…ας μην το πω καλύτερα. Και το πιο περίεργο απ’ όλα είναι ότι οι Metallica είναι τόσο τιτάνια υπερμπάντα με αιώνιες τραγουδάρες, που όλα αυτά περνάνε σε δεύτερη μοίρα αφού οι περισσότεροι δεν τα παρατηρούν καν.

Γιώργος Τερζάκης

Lars04