
Είχαν την τύχη να γνωρίσω από κοντά τον Laurence Archer στο Λονδίνο, όταν τον έφερε μαζί του ο Clive Edwards, όπου παραλίγο να έρθει και ο Brian Robertson! Ήμασταν στο Basewater και το σημείο συνάντησης ήταν μια pub που θυμόταν ο Clive, ότι είχε πάει αφότου είχε παρακολουθήσει την εμφάνιση των Led Zeppelin στο Royal Albert Hall το 1970!!! Εκεί μου είχε πει ο Laurence ότι θα μου έβαζε να ακούσω την αυθεντική έκδοση του “Dedication”, όπως το είχε συνθέσει ο ίδιος με τον Phil Lynott και το είχαν ηχογραφήσει σαν demo, που πολύ απείχε από την έκδοση που κυκλοφόρησε μετά το θάνατο του θρυλικού rocker. Αυτό δεν έγινε… ακόμα! Αλλά, με αφορμή την κυκλοφορία του άλμπουμ των Grand Slam, “Wheel Of Fortune”, βρήκαμε την ευκαιρία να τα ξαναπούμε για τη μπάντα, τη νέα δουλειά, αλλά και το ταραχώδες παρελθόν, την εξαπάτηση που υπέστη από κάποιους συνεργάτες του και φυσικά τον έναν και μοναδικό ήρωά του, τον Phil Lynnot. Συνέντευξη: Γιάννης Δόλας

Rockpages.gr: Το νέο άλμπουμ λέγεται “Wheel Of Fortune”, που να σου πω την αλήθεια μου θυμίζει το γνωστό τηλεοπτικό παιχνίδι (ΣΣ «Ο Τροχός της Τύχης»). Ισχύει αυτό;
Laurence Archer: Κατά κάποιο τρόπο. Δεν έχει να κάνει με το τηλεπαιχνίδι, αλλά έχει να κάνει με τον κίνδυνο του τζόγου. Το ομώνυμο τραγούδι γράφτηκε για κάποιους που όταν ξανασυγκρότησα τους Grand Slam ήθελαν να χωθούν, μιλάμε για άτομα που μας έκλεβαν, μας έπαιρναν χρήματα και δεν έκαναν αυτά που έλεγαν ότι θα κάνουν. Κοινώς μας εξαπατούσαν. Οπότε, το γενικό μήνυμα είναι «κοίτα τι θα μπορούσες να είχες κάνει» (ΣΣ “look what you could have done”), που είναι μια ατάκα από άλλο τηλεπαιχνίδι. Έτσι, στο τραγούδι υπάρχουν πολλές αναφορές σε τηλεπαιχνίδια, αλλά βασικά αναφέρεται σε εκείνους που προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν καταστάσεις εις βάρος μας. Δεν είναι πια μαζί μας εξαιτίας αυτού.
Rockpages.gr: Ακούγοντας το άλμπουμ με τη μία ξεχώρισα το “Star Crossed Lovers”, τι μπορείς να μας πεις γι’αυτό;
Laurence Archer: Το “Star Crossed Lovers” είναι μια αναφορά στον Shakespeare (ΣΣ Star Crossed Lovers= εραστές των οποίων η σχέση είναι καταδικασμένη σε αποτυχία γιατί «προδίδονται από τα αστέρια», όπως πιστεύουν αυτοί που ασχολούνται με την αστρολογία και υποστηρίζουν ότι τα άστρα ορίζουν τη μοίρα των ανθρώπων. Ο Shakespeare χρησιμοποίησε τη φράση για τον Ρομέο και την Ιουλιέτα), είναι ένα τραγούδι που είχαμε γράψει εδώ και πολύ καιρό με τον Mike (ΣΣ, Mike Dyer, ο τραγουδιστής των Grand Slam), δουλέψαμε πάνω στους στίχους και καταλήξαμε σε αυτή την ιδέα. Αν έχει διαβάσει κανείς Shakespeare θα καταλάβει.
Το κάθε τραγούδι στο άλμπουμ έχει την ιστορία του.
Rockpages.gr: Ένα από τα singles που κυκλοφορήσατε ήταν το “Spitfire” που αναφέρεται στο θρυλικό μαχητικό αεροσκάφος. Τι θα μου πεις γι’αυτό;
Laurence Archer: Ουσιαστικά, δεν είναι για το αεροσκάφος, αλλά για τους πιλότους που αναλάμβαναν αποστολές με αυτό. Ήταν πάρα πολύ νέοι και δεν είχαν εμπειρία στο να πιλοτάρουν και μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα τους έστελναν να πολεμήσουν με αυτά τα πανίσχυρα αεροσκάφη. Στο μεταξύ η «βιωσιμότητα» υπό αυτές τις συνθήκες ήταν κάτι σαν επτά ημέρες, που είναι εξωφρενικό. Έτσι, αναφέρεται στους νέους που ξαφνικά βρέθηκαν σε μια κατάσταση όπου έπρεπε να πιλοτάρουν μια πολύ δυνατή μηχανή, να αντιμετωπίσουν τον εχθρό και να αντιμετωπίσουν το φόβο τους, αλλά και το πώς να κουμαντάρουν αυτό το θηρίο.

Rockpages.gr: Επίσης, δεν μπορεί κανείς να μην αναφέρει το “Come Together (In Harlem)”, με το vibe του Phil Lynnot να είναι ολοζώντανο. Δεν ξέρω αν είχες κάποια τραγούδια που είχατε γράψει μαζί με τον Phil που περιλαμβάνονται στο άλμπουμ…
Laurence Archer: Το τραγούδι που αναφέρεις, το “Come Together”, κατά ένα μέρος προέρχεται από το τραγούδι που είχα γράψει με τον Phil. Αλλά, το άλλαξα κατά πολύ. Έχει κάποια στοιχεία από το “Harlem”, αλλά έκανα αλλαγές, έγραψα ένα καινούριο ρεφρέν, γιατί δεν μου φαινόταν σαν ένα ολοκληρωμένο τραγούδι.
Αυτή είναι η μόνη ευθεία αναφορά στον Phil στο άλμπουμ. Όλα τα υπόλοιπα τραγούδια γράφτηκαν πρόσφατα, ή τα είχα στο συρτάρι για κάποιο καιρό. Πάντα γράφω και μερικές φορές όταν γράφεις τραγούδια σου έρχονται κάποιες ιδέες στις οποίες μπορεί να ανατρέξεις αργότερα, ακόμα και μερικά χρόνια πιο μετά και να ανακαλύψεις ότι κάτι που είχες γράψει παλιότερα μπορεί να ταιριάζει με κάτι πιο καινούριο. Όλο το άλμπουμ είναι καινούριο. Νέες ηχογραφήσεις και νέα τραγούδια. Μαζί με τον Mike γράφαμε αυτά τα τραγούδια για τρία χρόνια.
Rockpages.gr: Θα έλεγες ότι είναι πιο εύκολο να βγάλεις ένα άλμπουμ όταν έχεις έτοιμο υλικό, όπως έγινε και στο “Hit The Ground”; Ή προτιμάς να ξεκινάς από το μηδέν;
Laurence Archer: Ναι… το θέμα είναι ότι για το προηγούμενο άλμπουμ και τα τραγούδια που είχα γράψει τότε με τον Phil… ουσιαστικά, ήθελα ο κόσμος και οι οπαδοί του Phil Lynnot να τα ακούσουν. Ήθελα να τους δώσω μια αρμόζουσα αναπαράσταση του πως θα ήταν αυτά τα τραγούδια αν φτάναμε στο σημείο να κυκλοφορήσουμε ένα άλμπουμ τότε. Γιατί, έχουν κυκλοφορήσει demos, που ουσιαστικά ήταν ατελή και όχι ολοκληρωμένα. Σε αυτό εγώ δεν είχα καμία ανάμιξη και δεν ήμουν καθόλου ευχαριστημένος. Έτσι, για πολύ καιρό περίμενα να παρουσιάσω αυτά τα τραγούδια με τον καλύτερο τρόπο και έτσι όπως πίστευα ότι θα ακούγονταν ολοκληρωμένα.

Στο πρώτο άλμπουμ ήταν μισά-μισά. Καινούρια και παλιά. Σε αυτό το άλμπουμ είναι νέα τραγούδια. Αλλά, όταν λέω «νέα» για μένα δεν είναι και τόσο, γιατί τα είχα στο μυαλό μου για πολλά χρόνια, αλλά όταν κάτσαμε αυτά τα τρία χρόνια με τον Mike πήραν μορφή. Πριν μπούμε στο στούντιο για να το ηχογραφήσουμε κάναμε μόνο δυο μέρες πρόβες για να ακούγονται πιο φρέσκα στην ηχογράφηση. Αυτό πάντως που βρήκα σίγουρα πιο εύκολο ήταν να έχω εγώ τον έλεγχο του τελικού προϊόντος και για αυτό το λόγο ανέλαβα ο ίδιος την παραγωγή και τη μίξη του άλμπουμ, μαζί με τον καλό μου φίλο, Pieter (ΣΣ, Pieter Rietkerk).
Όσον αφορά το συνθετικό κομμάτι, δεν άλλαξα ποτέ τον τρόπο με τον οποίο γράφω από όταν ξεκίνησα με τους Lautrec, ή τους Stampede. Aυτός είναι ο τρόπος που γράφω και κάποιες από αυτές τις ιδέες μπορεί να τις είχα από τότε που ήμουν στους UFO και δεν τις είχα χρησιμοποιήσει τότε.
Rockpages.gr: Παράλληλα, κυκλοφορήσατε πάλι το “Hit The Ground”, για ποιο λόγο το κάνατε αυτό; Υπάρχουν αλλαγές στα τραγούδια του άλμπουμ, ή την παραγωγή;
Laurence Archer: Υπήρχαν κάποιοι λόγοι που μας οδήγησαν σε αυτή την απόφαση. Στο νέο άλμπουμ είμαστε εγώ, ο Rocky (ΣΣ, Newton), ο Mike και ο Benjy (ΣΣ, Reid). Έτσι, με το νέο μπασίστα θέλαμε από σεβασμό να τον βάλουμε στο άλμπουμ και να το ξανακυκλοφορήσουμε. Ήθελα επίσης να κάνω ένα remix, ενώ στις διάφορες συνεντεύξεις που είχα δώσει τα προηγούμενα χρόνια μου θύμισαν ότι το άλμπουμ κυκλοφόρησε λίγο πριν κλείσουν τα πάντα λόγω Covid. Οπότε, δεν μπορέσαμε να παίξουμε ζωντανά για την προώθησή του. Παίξαμε μόνο στην Αγγλία, ενώ είχαμε στα πλάνα μας να παίξουμε στην Ευρώπη, αλλά και στην Αμερική, αλλά ήταν αδύνατο. Οπότε, θέλαμε να δώσουμε άλλη μια ευκαιρία στο άλμπουμ, αλλάξαμε το artwork, κάναμε remix, ξαναγράψαμε το μπάσο και τα πλήκτρα.
Σίγουρα, κάποιοι θα πουν, «α, άλλος ένας τρόπος για να βγάλουν κι άλλα λεφτά από το “Hit The Ground”», αλλά δεν είναι! Μας κόστισε πολλά λεφτά για να τα κάνουμε όλα αυτά. Δεν είναι και τόσο φτηνό να ηχογραφείς, να κάνεις master και να φτιάχνεις ένα άλμπουμ. Στις μέρες μας αυτό δεν είναι κάτι που σου αποφέρει κέρδος. Γενικά, δεν βγάζεις λεφτά από τη μουσική, ειδικά από τις πωλήσεις των δίσκων, εκτός πια κι αν είσαι η Taylor Swift, ή ο Ed Sheeran.
Rockpages.gr: Ο Mike είχε δει τους Grand Slam στα ‘80s, όταν θα πρέπει να ήταν 16 ετών, ή κάτι τέτοιο. Τι σου έχει πει για αυτή την εμπειρία; Γιατί, είμαι σίγουρος πως θα το έχετε συζητήσει.
Laurence Archer: Από όσο ξέρω ήταν πάντα οπαδός του Phil Lynnot, κατάγεται από το Liverpool, που έχει δεσμούς με την Ιρλανδία. Το παράξενο είναι ότι ο σωματότυπος του Mike μοιάζει με αυτόν του Phil. Είναι ψηλός, όπως κι ο Phil και ο Phil ήταν ο ήρωάς του, όπως βέβαια και για πολύ κόσμο. Νομίζω ότι τον γνώρισε τότε, όταν ήταν μικρός και οι Lizzy έπαιζαν στο Liverpool.

Οπότε, ήξερε ότι είχε δύσκολο ρόλο, αλλά ήθελε να τον αναλάβει. Όταν το κάνεις αυτό μπορείς να εκτεθείς. Γιατί ο κόσμος πάντα θα σε κριτικάρει πριν σε αναγνωρίσει και σε επαινέσει για αυτό που κάνεις. Η αλήθεια είναι ότι ανησυχούσα πολύ για αυτό όταν έκανα το άλμπουμ και όταν υπογράψαμε στη Marshal για το “Hit The Ground”. Ωστόσο, αναπάντεχα για μένα, μας σεβάστηκαν και δεν διάβασα κακές κριτικές. Όλοι φαίνεται πως είναι θετικοί και ιδιαίτερα με τον Mike και την προσέγγισή του στα φωνητικά. Δεν προσπαθούμε να ακουστούμε σαν κάτι άλλο. Απλά παίζουμε. Εγώ γράφω τα τραγούδια και τα παίζουμε όπως μας βγαίνει φυσικά. Ο Mike τραγουδάει με τον δικό του τρόπο και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Ακόμα και στα καινούρια τραγούδια που υπάρχει μια αναφορά… «ακούγεται λίγο σαν τον Phil», αλλά νομίζω πως ο κόσμος ψάχνει να το βρει αυτό στη φωνή του Mike. Εγώ δεν το βλέπω έτσι. Εγώ βλέπω απλά τον Mike να τραγουδάει. Όταν κάναμε μαζί το πρώτο άλμπουμ, τότε τραγουδούσε τα κομμάτια που είχα γράψει με τον Phil το ’84, όπου τραγουδούσε με τον τρόπο του, αλλά το στυλ ήταν παρόμοιο (με του Phil Lynnot).
Είναι πολύ συνηθισμένο στις μέρες μας όταν σχηματίζονται συγκροτήματα και ψάχνουν για τραγουδιστή θέλουν τον επόμενο Paul Rodgers, ή τον Bruce Dickinson, ή τον Steve Perry. Ψάχνουν αυτόν τον τύπο φωνής, όμως εγώ δεν έψαξα ποτέ για αυτό τον τύπο φωνής. Ήθελα μια καθαρή φωνή, που να ταιριάζει με τον τρόπο που γράφω, γιατί γράφω τραγούδια έχοντας στο μυαλό μου τη δική μου φωνή, γιατί έτσι ακούω και έτσι συνθέτω. Έτσι, η ευθύτητα του Mike, ο τόνος του και ο τρόπος του είναι πολύ κοντά, αλλά και πολύ καλύτερος από τον δικό μου, προφανώς! Ταιριάζει στον τρόπο που γράφω και στο μελωδικό στοιχείο μου. Έχουμε έναν πολύ δυνατό δεσμό μεταξύ μας, άσε που είμαστε και οι δυο Σκορπιοί! Έχουμε γενέθλια με δυο μέρες διαφορά, είμαστε κοντά στην ηλικία, έχουμε παρόμοια γούστα στη μουσική και παρόμοιες επιρροές.
Όταν ο Mike ήταν μέλος του συγκροτήματός μου, Rhode Island Red, το 1988, ήταν διαφορετικός σας τραγουδιστής. Ίσως, λόγω της εποχής τότε ήθελε να γίνει ο νέος David Lee Roth. Αυτή ήταν η επιδίωξη πολλών τραγουδιστών τότε. Αλλά, όταν εγώ έφυγα και έγινα μέλος των U.F.O. o Mike πήγε στο θέατρο όπου τραγουδούσε για 10 χρόνια. Όταν βρεθήκαμε και πάλι η φωνή του είχε καλλιεργηθεί και είχε αποκτήσει πολύ μεγαλύτερο εύρος, που πλέον ταίριαζε σε όλα. Πέντε χρόνια πριν ξαναστήσω τους Grand Slam διοργάνωσα ένα G3 κιθαριστικό show στην Αγγλία και έφτιαξα μια μπάντα για να παίξουμε μαζί το “Dedication” και μερικά ακόμα τραγούδια των Grand Slam, όπως το “Sisters Of Mercy” κι έτσι τον πήρα τηλέφωνο και του ζήτησα να έρθει να τραγουδήσει και το έκανε. Οπότε, φτιάξαμε μια μπάντα και παίξαμε εκείνο το show. Όταν τελείωσε συνειδητοποίησα ότι είχα βρει τον κατάλληλο ντράμερ, τον κατάλληλο τραγουδιστή, τα κατάλληλα άτομα για να επαναφέρω τους Grand Slam.
Rockpages.gr: Σκέφτηκες τότε ότι κάποιοι μπορεί να έλεγαν ότι προσπαθείς να εκμεταλλευτείς το όνομα του Phil Lynnot; Δηλαδή, οι Thin Lizzy διαλύθηκαν όταν πέθανε ο Phil. Αλλά μετά, ο Scott Gorham με τον Brian Downey και τον John Sykes τους επανέφεραν, έπαιξαν συναυλίες, μετά πήραν άλλο τραγουδιστή, τον Ricky Warwick, συνέχισαν, άλλαξαν όνομα, ξαναέπαιξαν σαν Lizzy αν και είπαν ότι δεν θα το ξαναέκαναν. Το σκέφτηκες καθόλου όλο αυτό; Ότι κάποιοι μπορεί να σκεφτούν ότι πας να εκμεταλλευτείς την κληρονομιά του Phil;
Laurence Archer: Μπορεί ο καθένας να λέει ό,τι θέλει, αλλά αυτός δεν ήταν ο λόγος που το έκανα αυτό. Πρέπει να καταλάβεις ότι περίμενα για 30 χρόνια πριν κάνω ένα άλμπουμ. Για την ακρίβεια περισσότερα. Όταν πέθανε ο Phil μου ζήτησαν να παίξω σε πολλά tribute shows, το “Vibe” στο Δουβλίνο και πολλά άλλα. Αρνήθηκα και συνέχιζα να αρνούμαι για τα επόμενα έξι ή επτά χρόνια. Δεν ήθελα να ταυτιστώ με όλους αυτούς. Για μένα ο Phil ήταν ένα καλός φίλος, ένα μέντορας, ένας άξιος συνάδελφος μουσικός και συνθέτης. Μου δίδαξε πολλά και είχαμε μια φοβερή σχέση. Δεν ένοιωθα άνετα που πολλοί έβγαζαν λεφτά από την κληρονομιά του Phil. Δεν νοιώθω έτσι λοιπόν, γιατί εγώ έγραψα αυτά τα τραγούδια μαζί με τον Phil…

Δεν θέλω να αναφέρω ονόματα, αλλά αυτό που έκαναν κάποιοι άλλοι ήταν να κυκλοφορήσουν ημιτελής ηχογραφήσεις και demos που ουσιαστικά έκλεψαν από το στούντιο του Phil. Πούλησαν τις κασέτες αυτές σε δισκογραφικές εταιρείες για το προσωπικό τους κέρδος. Θα μπορούσα να το είχα κάνει αυτό ανά πάσα στιγμή, αλλά δεν είχα καμία τέτοια βλέψη. Ο σκοπός μου ήταν να παρουσιαστούν τα τραγούδια αυτά που γράψαμε τότε σωστά, παρά με την απαίσια αυτή μορφή των demos που βγήκαν στη δημοσιότητα. Μιλάμε για ταινίες τρίτης, ή τέταρτης γενιάς, οι περισσότερες από τις οποίες περιείχαν “work in progress” demos. Δεν ήταν ολοκληρωμένα τραγούδια.
Γι’αυτό λοιπόν θέλησα να το κάνω, όχι για το δικό μου συμφέρον. Και σίγουρα δεν επωφελήθηκα από αυτό με κανέναν τρόπο. Μου κόστισε τεράστια χρηματικά ποσά για να το κάνω όλο αυτό.
Rockpages.gr: Είμαι σίγουρος ότι η όλη ιστορία με το υλικό των Grand Slam που κυκλοφορούσε χωρίς την έγκρισή σου και τη συμμετοχή σου, σου κόστισε πολύ, όχι μόνο οικονομικά, αλλά και ψυχολογικά. Όταν κλέβουν τη δουλειά σου θα πρέπει να είναι πολύ λυπηρό. Αλλά, θα πρέπει να σε ρωτήσω, δεν υπήρχε κάποιος τρόπος να αντιδράσεις και να το αποτρέψεις όλο αυτό; Να κινηθείς νομικά;
Laurence Archer: Πιθανότατα θα μπορούσα… αν το γνώριζα. Αλλά, το πρόβλημα ήταν πως το πρόσωπο που διέρρευσε το υλικό και οι δισκογραφικές που το κυκλοφόρησαν δεν ήταν ευυπόληπτοι άνθρωποι. Απλά ήθελα να βγάλουν λεφτά. Και το έκαναν χωρίς να το ξέρω. Όταν πια (το υλικό) είναι εκεί, έχει εκτυπωθεί το εξώφυλλο και είναι έτοιμο για κυκλοφορία, δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορείς να κάνεις χωρίς να χρεωθείς με υπέρογκα χρηματικά ποσά, που ούτως ή άλλως δεν είχα…
Αν πρόκειται να ξοδέψω τόσα λεφτά, τότε θα ήθελα να το κάνω κατά τρόπο θετικό. Αλλά, μην με παρεξηγείς, πάντα ήθελα να βγει προς τα έξω η μουσική του Phil. Όχι με αυτόν τον τρόπο. Όχι έτσι όπως έγινε.
Κοιτώντας πίσω, ναι ψυχολογικά ήταν κάτι που με βασάνιζε για πολύ καιρό και κατά κάποιο τρόπο το να βγάλω το άλμπουμ κανονικά… ξέρεις, να πάμε στο στούντιο και μιλάμε ότι ξόδεψα περίπου 40 χιλιάδες λίρες για να το κάνω, ο στόχος μου ήταν να έχω τον έλεγχο για τα πάντα και να είμαι σίγουρος ότι όλα θα γίνουν όπως τα θέλω. Χωρίς να πηγαίνω για το εύκολο κέρδος. Σίγουρα δεν με χαρακτηρίζει αυτό. Όταν λοιπόν το έκανα ένοιωσα ότι είχε πια φύγει από πάνω μου ένα μεγάλο βάρος.

Δυστυχώς, υπάρχουν κάποιες άλλες κυκλοφορίες από κάποιες άθλιες εταιρείες. Ακόμα και στην Αμερική, όπου έχουν βγάλει τις ίδιες κυκλοφορίες και οι μισές από αυτές περιέχουν ψευδείς πληροφορίες. Δεν κάνω πλάκα, αλλά κάποια από αυτά τα άτομα δεν είναι συνθέτες. Δεν έγραψαν ποτέ τίποτα. Έβαλαν το όνομά τους σαν συνθέτες αυτών των τραγουδιών. Αλλά, δεν είναι συνθέτες. Έπαιζαν σε άλλα συγκροτήματα για 45 χρόνια και δεν είχαν γράψει ούτε ένα τραγούδι. Ποτέ δεν είχαν μια ιδέα για να γράψουν κάτι και από αυτό στο να φτάσουν να κάνουν αυτό που έκαναν το θεωρώ άθλιο. Και ακόμα από την πλευρά των πνευματικών δικαιωμάτων, το πώς έχουν καταγραφεί τα credits σε αυτά τα κομμάτια είναι και πάλι μια τεράστια ασέβεια στο όνομα του Phil, γιατί όλα τα ποσοστά έχουν καθοριστεί εντελώς λάθος. Όλα αυτά είναι πάρα πολύ δύσκολο να τα κυνηγήσει κανείς νομικά και πολύ ψυχοφθόρο.
Κάνοντας λοιπόν αυτό το νέο άλμπουμ ελπίζω να δει ο κόσμος την αλήθεια. Εγώ πάντα έγραφα μουσική από την πρώτη κιόλας μπάντα. Από τους Stampede, τους UFO και φυσικά τους Grand Slam. Ακόμα είχα κυκλοφορήσει και κάποια σόλο άλμπουμ στην Ιαπωνία. Πάντα ήμουν συνθέτης και δεν θα σταματήσω να είμαι. Ελπίζω αυτό το άλμπουμ να αναδείξει αυτή την πλευρά μου. Δεν βασίζομαι στον Phil, ή στο παρελθόν μου με τον Phil, ή σε οτιδήποτε άλλο παρόμοιο. Αφορά το σήμερα. Γι’αυτό ήθελα να σχηματίσω αυτό το γκρουπ. Δεν είναι project, είναι συγκρότημα. Κατά κάποιο τρόπο, ίσως θα ήταν πιο εύκολο για μένα να έλεγα στα μέλη άλλα πράγματα, αλλά δεν ήθελα να το κάνω αυτό. Ήθελα να είμαστε οι Grand Slam γιατί ο σκοπός μου να ξαναηχογραφήσω αυτά τα τραγούδια ήταν ειλικρινής. Μπορεί να ήταν πιο εύκολο για μένα να το ονομάσω Laurence Archer’s Arrows, ή κάτι τέτοιο…
Rockpages.gr: Πως ήταν το να γνωριστείς με τον Phil Lynnot όταν ήσουν 21 ετών, ένας νέος κιθαρίστας. Πως προέκυψε αυτό;
Laurence Archer: Λοιπόν, γνωρίζεις τον Clive Edwards… Όταν o Robbo (ΣΣ, Brian Robertson) έφυγε από τους Wild Horses, όπου τσακώθηκε με τον Jimmy Bain, ο Jimmy με ρώτησε αν θα ήθελα να γίνω μέλος των Wild Horses, κάτι που δέχτηκα και για λίγο πήρα το ρόλο του Robbo στους Wild Horses. Παίξαμε λίγες συναυλίες, παίζαμε στο Marquee και σε άλλα μέρη. Και μετά νομίζω έφυγε ο Jimmy για να γίνει μέλος των Rainbow, ή της μπάντας του Dio, δεν θυμάμαι! Αλλά, το management που είχαμε ήταν το ίδιο με των Thin Lizzy, ήταν οι ίδιοι άνθρωποι. Έτσι, γνώρισα τον Phil, όταν ήμουν ακόμα πιο μικρός, ίσως 19 ετών. Κι ο Phil ανέβαινε μαζί μας στη σκηνή όταν παίζαμε στο Marquee με τους Wild Horses. Λίγο αργότερα με κάλεσε στο στούντιο όπου ηχογραφούσαν, νομίζω το “Chinatown” τότε και έκατσα μαζί τους και τζαμάραμε μέχρι τις 3 το πρωί και από εκείνη τη στιγμή οι managers άρχισαν να μου πετάνε ότι ίσως άνοιγε μια θέση για μένα στους Thin Lizzy. Έχουμε το ίδιο management και ο Phil ψάχνει να βρει νέο κιθαρίστα. Ταυτόχρονα, οι Wild Horse έφταναν στο τέλος τους. Ενώ, εγώ είχα γράψει ήδη κάποια τραγούδια για ένα νέο project, τους Stampede. Υπογράψαμε συμβόλαιο, λίγες εβδομάδες μετά τους Wild Horses, οπότε ασχολιόμουν με αυτό.

Έχασα επαφή με τον Phil για καναδυό χρόνια. Λίγο αργότερα όμως, μετά από ένα tour των Stampede με τον Gary Moore το 1982 και ενώ περιμέναμε την προκαταβολή για να μπούμε στο στούντιο και να ηχογραφήσουμε, με παίρνει τηλέφωνο ο Phil, κάπου στα τέλη του ’83 πρέπει να ήταν, και μου λέει: «στέλνω ένα αμάξι σπίτι σου να σε πάρει και να σε φέρει στην πόλη να κάτσουμε και να μιλήσουμε». Καθώς λοιπόν εγώ, ο μανιώδης ποδηλάτης τότε, με κοντό μαλλί και με τη στολή της ποδηλασίας καθόμουν σπίτι, ήρθε ξαφνικά ένα αυτοκίνητο και με πήρε και με πήγε στον Phil στο Stringfellows και αυτή ήταν η δεύτερη γνωριμία μου με τον Phil.
Μέσα σε μερικές εβδομάδες καθόμαστε σπίτι του και γράφουμε, συζητάμε για το μέλλον με τη μπάντα και καταλήγω σε… περιοδεία με τους Magnum, αντικαθιστώντας τον Tony Clarkin, που αρρώστησε (ΣΣ, στη περιοδεία για το “11th Hour”). Μόλις τελείωσα την περιοδεία με τους Magnum γύρισα και πήγαμε με τον Phil στην Ιρλανδία. Έζησα στο σπίτι του στην Αγγλία, αλλά έζησα και στην Ιρλανδία με την Philomena, εκεί κάναμε πρόβες και την προ-παραγωγή με τον Brian Downey και παίξαμε και μερικές συναυλίες. Υποτίθεται ότι ήταν μυστικό, αλλά όλοι το ήξεραν και γινόταν πανικός.
Με τον Phil γίναμε πολύ στενοί φίλοι, νομίζω επειδή ήμουν πολύ διαφορετικός από τον κόσμο που συναναστρεφόταν γιατί ήμουν νέος, παντρεμένος, λογικός, σε καλή φυσική κατάσταση, δεν έπαιρνα ναρκωτικά… Επίσης, η συνθετική μου ικανότητα, προφανώς επηρεασμένη από τους Thin Lizzy τότε, ήταν δυνατή, όχι στο ίδιο επίπεδο με τον Phil, αλλά είχαμε έναν αμοιβαίο σεβασμό ο ένας για τον άλλο σαν συνθέτες. Καθώς δέθηκα πολύ μαζί του με συνέτριψε αυτό που έγινε, γιατί τότε ο Phil σκεφτόταν ακόμα και την επανασύνθεση των Thin Lizzy.
Rockpages.gr: Θα ήθελες να γινόσουν μέλος των Thin Lizzy;
Laurence Archer: Τότε, σαν νέος, σκέφτηκα: «έχω το όραμά μου και την καριέρα μου». Είχα τις δικές μου φιλοδοξίες και εκ των υστέρων θα ήταν μια καλή κίνηση για την καριέρα μου. Αλλά, τότε σκεπτόμουν ότι η δημοφιλία των Lizzy έπεφτε. Είχαν τον Snowy (ΣΣ, Snowy White) και δεν νομίζω ότι ήταν η καλύτερή τους σύνθεση. Οπότε, ίσως έπρεπε να το είχα επιδιώξει.
Είναι μια δύσκολη ερώτηση, γιατί όταν προσπαθείς να χαράξεις την δική σου καριέρα πιστεύεις ότι είναι καλύτερη ιδέα να κάνεις κάτι δικό σου, όπου θα έχεις τον πλήρη έλεγχο. Αλλά, πιθανότατα το να μην το κυνηγήσω ήταν μάλλον χαζομάρα από μια άποψη. Προφανώς και θα ήθελα να είμαι μέλος των Thin Lizzy.

Rockpages.gr: Σε προβλημάτιζαν οι καταχρήσεις και τα ναρκωτικά στη ζωή και την καθημερινότητα του Phil;
Laurence Archer: Προφανώς, ανησυχούσα για την καθημερινότητα. Τότε, παρόλο που το σπίτι μου ήταν μόλις 10 λεπτά πιο κάτω από το δικό μου έμενα μαζί του. Γράφαμε, ηχογραφούσαμε όσο μπορούσαμε και μετά βγαίναμε έξω το βράδυ κι όταν γυρίζαμε έπεφτα για ύπνο εκεί και την άλλη μέρα, πάλι από την αρχή. Οπότε, οι στιγμές που αυτή του η πλευρά εμφανιζόταν δεν θα έλεγα ότι μας επηρέαζε και τόσο, αλλά κάποιες άλλες δεν ήταν καθόλου ευχάριστες.
Εκείνη την εποχή ήμουν «καθαρός». Έτρεχα με ποδήλατα και ήμουν σε άριστη φυσική κατάσταση. Ήμουν 19-20 χρονών. Έπινα κανένα ποτό που και που, άρχισα να καπνίζω, όχι από πίεση επειδή όλοι οι άλλοι συνάδελφοι κάπνιζαν, αλλά η αλήθεια είναι ότι όλοι στην μπάντα κάπνιζαν τότε. Ανησυχούσα για την υγεία του Phil.
Rockpages.gr: Ένοιωθες ότι ο Phil προσπαθούσε να σε προστατεύσει από όλα αυτά, από τη στιγμή που ήσουν τόσο νέος και εκείνος ήταν τόσο βαθιά μέσα στις καταχρήσεις;
Laurence Archer: Ναι, πολλές φορές τα ένοιωθα αυτό. Η βασική συζήτηση που κάναμε με τον Phil ήταν να τα αποφύγω όλα αυτά. Κι ο ίδιος προσπαθούσε να «καθαρίσει» από αυτόν τον τρόπο ζωής. Και νομίζω πως αυτός ήταν άλλος ένα λόγος που τα πηγαίναμε τόσο καλά. Συγκριτικά με εκείνον, ήμουν το παιδί της διπλανής πόρτας, νεαρός, fit και νορμάλ σε αντίθεση με πολλούς άλλους που ήταν στον κύκλο του.
Ο Phil έκανε μεγάλη προσπάθεια να ξεφύγει. Δυστυχώς, όταν έχεις ακολουθήσει αυτό το μονοπάτι, όπως όλο ξέρουμε, είναι αδύνατο να γλιτώσεις. Έρχεσαι συνεχώς αντιμέτωπος με όλους τους πειρασμούς, ιδιαίτερα κάποιος σαν το Phil που ήταν τόσο δημοφιλής. Ήταν πολύ δύσκολο να τα καταφέρει. Και είναι στ’ αλήθεια πολύ κρίμα. Κάποια άτομα αποκλείστηκαν από τις συναναστροφές του, λόγω τις σχέσεις τους με τα ναρκωτικά και το ιστορικό τους, από εμένα, το management ακόμα και τους roadies. Όλοι προσπαθούσαμε… Μερικά μέλη του road crew είχαν αλλάξει, γιατί από ότι κατάλαβα ήταν κάποιοι παλιοί roadies που ήταν στα… ίδια χάλια όσον αφορά τις καταχρήσεις με το συγκρότημα. Προσπαθούσαμε να τους κρατήσουμε μακριά από τους Grand Slam όλους αυτούς, αλλά ήταν πάρα πολύ δύσκολο.

Rockpages.gr: Θα έλεγες πως ο Phil, αλλά και άλλοι θρυλικοί rockstars, όπως για παράδειγμα ο Keith Moon, έπεσαν θύματα του ίδιου του τρόπου ζωής και της φήμης τους; Το να γίνεις μια τόσο μεγάλη περσόνα, σχεδόν θρύλος, δημιουργεί και ανάλογες απαιτήσεις από τον κόσμο που ακούει το μύθο, τις επικές ιστορίες και περιμένει από εσένα να τα επαληθεύσεις όλα αυτά;
Laurence Archer: Αν δεν έχεις ζήσει μια τέτοια ζωή είναι δύσκολο να το εξηγήσεις. Ο κύριος λόγος που οι άνθρωποι παίρνουν ναρκωτικά, ή κάποιο άλλο υποκατάστατο είναι γιατί όταν βρίσκεσαι στη σκηνή και παίζεις και σε αποθεώνουν όλοι αυτοί οι οπαδοί και αυτό συμβαίνει σε όλη σου τη ζωή, ενώ αυτό είναι η δουλειά σου… όταν γυρνάς στην προσωπική σου ζωή προσπαθείς να ξαναέρθεις σε αυτή την ευφορία. Και νομίζω πως κάποιοι άνθρωποι σαν τον Keith Moon, που ήταν θεότρελος, αλλά και αξιαγάπητος, ήταν απλοί άνθρωποι. Αλλά, έπεσαν σε αυτό το lifestyle, όχι επειδή ήταν απαίσιοι σαν χαρακτήρες, απλά έμπλεξαν. Και ο τρόπος ζωής τους έγινε αυτό που περίμεναν οι άλλοι από αυτούς.
Κάποιος σαν τον Phil δεν μπορούσε να βγει από το σπίτι του και να περάσει απαρατήρητος. Όλοι τον γνώριζαν, ήταν ένας πολύ αναγνωρίσιμος χαρακτήρας. Το να είσαι μαύρος και με Ιρλανδέζικη προφορά δεν είναι κάτι συνηθισμένο.
Rockpages.gr: Πολλές φωνές ακούγονται από διάφορους στις μέρες μας ότι το rock πέθανε, δεν βγαίνουν πλέον νέοι rockstars, δεν υπάρχουν κανούριοι Phil Lynnot, Keith Moon, κλπ. Δεν υπάρχουν αναγνωρίσιμοι χαρακτήρες κλπ. Συμφωνείς με αυτό; Θεωρείς ότι το rock και το metal θα πεθάνουν όταν βιολογικά αφανιστούν τα συγκροτήματα και οι οπαδοί τους;
Laurence Archer: Δεν νομίζω ότι θα πεθάνει όπως το εννοείς. Αλλά, νομίζω ότι είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα στις μέρες μας γιατί υπάρχουν πάρα πολλά συγκροτήματα εκεί έξω, πολλοί άνθρωποι στα social media και μεγάλη διαθεσιμότητα… Στην εποχή από τα ‘70s μέχρι και τις αρχές των ‘90s, ας πούμε, δεν υπήρχε άμεση επαφή με όλα όσα γίνονται στις ζωές των ανθρώπων. Αυτό δημιουργεί μια ατμόσφαιρα μυστηρίου και νομίζω ότι χρειάζεται πια οι άνθρωποι να χρησιμοποιήσουν τη φαντασία τους για το τι έκαναν όλοι αυτοί οι rockstars στη ζωή τους. Κι αυτό γινόταν φυσιολογικά γιατί τότε δεν υπήρχε το ίντερνετ. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν διαθέσιμοι. Οπότε, όλοι από τον Bowie και τους rockstars εκείνης της εποχής είχαν έναν αέρα μυστηρίου ολόγυρά τους, γιατί δεν μπορούσες να τους προσεγγίσεις. Δεν ήξερες τι έκαναν στην καθημερινότητά τους, ενώ τώρα όλα σχεδόν τα βλέπεις μπροστά σου με τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης και το διαδίκτυο. Επομένως, ως ένα βαθμό θα έλεγα ότι σκότωσε την μοναδικότητα που υπήρχε.

Επίσης, υπάρχουν πολύ περισσότερες μπάντες. Υπάρχουν τόσο πολλές μπάντες που δεν μπορείς να κρατήσεις λογαριασμό ποια είναι καλή και ποια δεν είναι. Παίξαμε σε κάποια φεστιβάλ και δεν είναι ότι δεν τις σέβομαι, αλλά δεν τις είχα ξανακούσει ποτέ αυτές τις μπάντες που παίζαμε μαζί.
Νομίζω ότι είναι διαφορετικοί οι καιροί μας. Για να έχεις αυτούς τους χαρακτήρες που ήταν μοναδικοί χρειάζεσαι μια ατμόσφαιρα μυστηρίου. Ακόμα κι όταν ξεκίνησα εγώ είχα οπαδούς από την Ιαπωνία που νόμιζαν ότι ζούσα σε ένα πύργο. Σκέφτονταν «είναι σε rock συγκρότημα, παίζει κιθάρα μπροστά σε χιλιάδες κόσμο, πρέπει να μένει σε πύργο». Στο μυαλό τους εκεί έμενε ένας διάσημος rock star.
Πίσω σε εκείνες τις εποχές τα συγκροτήματα ήταν λιγότερα και νομίζω πιο εύκολο να δημιουργηθούν χαρακτήρες. Υπήρχε μια λάμψη, στον τρόπο που ντύνονταν, ήταν πολύ πιο glam τότε. Μέχρι τον ερχομό των AC/DC, που οι μπάντες έβγαιναν στη σκηνή με ένα τζιν και ένα μπλουζάκι και δεν υπήρχε πλέον κανένας να εμφανίζεται με κοστούμι αστροναύτη, ή κάτι παλαβό. Κατά ένα μέρος αυτό βλέπω να επιστρέφει τώρα, γιατί η GenZ λατρεύει τα ‘80s. Αλλά, πάλι ήταν μια άλλη εποχή που ο κόσμος έβλεπε τις φωτογραφίες στα περιοδικά, στις εφημερίδες, ή στην τηλεόραση, αλλά μπορεί να μην τους έβλεπε ποτέ από κοντά και αυτό δημιουργούσε μυστήριο.
