Δεν είναι μυστικό πως η Leather Leone είναι η αγαπημένη μου γυναίκα τραγουδίστρια. Από την πρώτη στιγμή που εκτέθηκα στη μαγεία του Mystery of Illusion, καμία άλλη δεν κατάφερε να την εκθρονίσει όσα χρόνια και αν πέρασαν. Ίσα ίσα που η ίδια ισχυροποίησε τη θέση της στο μουσικό μου πάνθεον μετά την επανεμφάνισή της τόσο σε συναυλιακό όσο και σε δισκογραφικό επίπεδο. Τα comeback άλμπουμ με τον David Chastain ήταν σχεδόν σίγουρο πως θα οδηγούσαν στο δεύτερο προσωπικό της άλμπουμ το οποίο και έβαλα να παίζει με μεγάλη ανυπομονησία μόλις έφτασε στα χέρια μου. Το θετικό μου προαίσθημα επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά από το ξεκίνημα. Μπορεί η μπάντα της να μην περιέχει ηχηρά ονόματα όπως στο παρελθόν (αποτελείται από σχετικά άγνωστους Λατινοαμερικάνους μουσικούς) και η ίδια να έχει προσθέσει αρκετά χρόνια στην πλάτη της αλλά η απόδοση όλων είναι κορυφαία. Παικτικά λοιπόν το άλμπουμ κινείται σε υψηλότατα επίπεδα. Η κιθαριστική δουλειά είναι άψογη και η Leather ακούγεται αγέραστη με τη χαρακτηριστική της φωνή να φέρνει απανωτές ανατριχίλες. Ο τσαμπουκάς της είναι απαράμιλλος, μία μικροσκοπική θεά του πολέμου που μπορεί να διαλύσει τα πάντα χρησιμοποιώντας μόνο το λαρύγγι της. Συνθετικά τώρα, το άλμπουμ στέκεται αρκετά ψηλά με σωρεία δυναμικών κομματιών που οφείλουν πολλά στους Judas Priest και θα μπορούσαν με άνεση να στέκονται σε μία κυκλοφορία τους. Το εκκωφαντικό Juggernaut, το φονικά αιχμηρό Hidden in the Dark, το ασταμάτητο Let Me Kneel και πολλά ακόμα θα απαιτήσουν απανωτές ακροάσεις. Ένας από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς είναι ήδη εδώ.
