Θέλαμε πολύ καιρό να συνομιλήσουμε με τη Lee Aaron αλλά για διάφορους λόγους δεν τα καταφέρναμε. Με την ευκαιρία όμως της κυκλοφορίας του νέου της δίσκου, “Radio On” βολέψαμε τα προγράμματα μας και έτσι είχαμε μία πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Metal Queen του Καναδά! Συνέντευξη: Σάκης Νίκας

Rockpages.gr: Γεια σου, Lee! Πως είναι τα πράγματα στον Καναδά; Με καλείς από το Vancouver, σωστά;

Lee Aaron: Γεια σου, Σάκη…ναι, από τα προάστια του Vancouver. Μένουμε με τον σύζυγό μου λίγο έξω από το Vancouver. Εδώ ετοιμαζόμαστε ξανά για lockdown γιατί….βασικά γιατί ο κόσμος συμπεριφέρεται ανόητα (γέλια).

Rockpages.gr: Πάνω-κάτω τα ίδια ισχύουν σε όλο τον κόσμο. Πως αντιμετωπίζεις την όλη κατάσταση με την πανδημία;

Lee Aaron: Μια χαρά, θα έλεγα. Είμαστε μία οικογένεια που μας αρέσει η ζωή στο σπίτι. Έχουμε πολλούς φίλους αλλά προσωπικά μου αρέσει να περνάω πολύ ώρα σπίτι μου, στο studio και να δουλεύω πάνω σε νέα κομμάτια. Είμαστε τυχεροί που μένουμε σε μία περιοχή όπου περιτριγυριζόμαστε από πάρκα και έτσι μπορούμε να βγαίνουμε συχνά έξω στη φύση. Επίσης, έχουμε έναν τεράστιο προτζέκτορα σπίτι και βλέπουμε πολλές ταινίες. Οπότε ναι…μουσική, βόλτες στο πάρκο, ταινίες. Αυτά κάνω στην καραντίνα.

Rockpages.gr: Μιλώντας για μουσική, μόλις κυκλοφόρησες και το νέο σου δίσκο με τίτλο “Radio On”. Καταρχάς, να σου πω ότι μου άρεσε πολύ το εξώφυλλο με το κασετόφωνο και τα αυτοκόλλητα. Πολύ 80ς! 

Lee Aaron: Χαίρομαι! Να σου πω την αλήθεια δεν έχω δει ακόμη το ολοκληρωμένο εξώφυλλο αλλά ξέρω ποια φωτογραφία θα είναι. Μιλούσα πριν λίγο με τον manager μου και του ζήτησα μερικά βινύλια για τους φίλους μου.

Rockpages.gr: Ουσιαστικά, το “Radio On” συνεχίζει από εκεί που σταμάτησαν τα δύο προηγούμενα albums αφού έχουν την ίδια μουσική κατεύθυνση. Ίσως είναι λίγο πιο αυθόρμητο…βγάζει περισσότερη ενέργεια. Ποια είναι η γνώμη σου;

Lee Aaron: Ναι, συμφωνώ…ουσιαστικά είναι η συνέχεια μίας δημιουργικής διαδρομής, έτσι δεν είναι; Και ξέρεις κάτι; Αν ακούς αυτή την ενέργεια και αν πιάνεις αυτόν τον αυθόρμητο χαρακτήρα του δίσκου, τότε η αποστολή μου εξετελέσθη. Αυτό θέλαμε να πετύχουμε από την αρχή. Είναι κάτι που έχω πει και σε κανά δύο συναδέλφους σου ακόμη…έψαχνα πολύ να βρω τους κατάλληλους μουσικούς για να φτιάξω τη νέα μου μπάντα. Είναι πολύ ταλαντούχοι, απίστευτα θετικοί άνθρωποι που φέρνουν τις δικές τους ιδέες στο τραπέζι όταν αρχίζουμε να συνθέτουμε νέο υλικό. Υπάρχει κάτι μαγικό στην ατμόσφαιρα όταν μπαίνουμε στο studio και αυτό που περιέγραψες σαν «αυθόρμητο συναίσθημα» ήταν ακριβώς αυτό που θέλαμε να «πιάσουμε» στο studio. Αντί να στέλνουμε ο ένας στον άλλο αρχεία με μουσικές ιδέες, τους είπα να μαζευτούμε όλοι μαζί σε ένα δωμάτιο και να τζαμάρουμε σαν να είμαστε μία νέα μπάντα. Σαν να είμαστε 18 χρονών στο γκαράζ του σπιτιού μας και γράφουμε μουσική χωρίς να μας νοιάζει τι θα πει ο κόσμος. Το μόνο που θέλαμε ήταν να γράψουμε μερικά όμορφα τραγούδια.

Rockpages.gr: Θέλω να μιλήσουμε λίγο για το αγαπημένο μου κομμάτι στο δίσκο, το “Soul Breaker”. Είναι σα να ακούς κάτι ανάμεσα σε Pat Benatar και Heart…συμφωνείς;

Lee Aaron: Μου αρέσει και μένα πάρα πολύ το “Soul Breaker” και χαίρομαι που εντοπίζεις αυτές τις επιρροές αφού όταν μεγάλωνα άκουγα πολύ Pat Benatar και Heart. Βασικά, αν δεν ήταν η Ann και η Nancy Wilson μπορεί να μην αποφάσισα να γίνω επαγγελματίας μουσικός.

Rockpages.gr: Για μια ακόμη φορά, αφήνεις την ερμηνεία των στίχων στον ακροατή…είναι κάτι που σου αρέσει να κάνεις συχνά με τα τραγούδια σου.

Lee Aaron: Ναι, έτσι είναι αν και πολλές φορές οι στίχοι είναι πιο στοχευμένοι. Έχεις δίκιο όμως για το “Soul Breaker”. Κοίτα…όταν έγραψα το συγκεκριμένο κομμάτι υπήρχε μία μεγάλη αναστάτωση στην Αμερική με τους μαζικούς πυροβολισμούς, το κίνημα “Black Lives Matter”, τις διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις του κόσμου…δεν θέλω να κάνω πολιτικές δηλώσεις αφού γνωρίζω ότι οι οπαδοί μου έχουν πιθανότατα διαφορετικά πιστεύω μεταξύ τους. Όμως αυτή είναι η πραγματικότητα. Και δεν έχει σημασία ποιος τύπος βρίσκεται στην εξουσία αφού όταν καταλαμβάνεις μία θέση αμέσως μπαίνει μέσα και στο παιχνίδι ένα ποσοστό –μεγάλο ή μικρό- διαφθοράς. Οπότε, το “Soul Breaker” είναι για έναν κακό άνθρωπο. Μπορεί να είναι πολιτικός αλλά ταυτόχρονα μπορεί να είναι και ένας κακός σύντροφος. Εξαρτάται πως θα το ερμηνεύσεις.

Rockpages.gr: Αυτό που μου άρεσε, επίσης, στο δίσκο ήταν ο εξαιρετικός ήχος που ήταν αποτέλεσμα της δικής σου παραγωγής και του Mike Fraser στη μίξη. Πως προέκυψε η συνεργασία μαζί του;

Lee Aaron: Δεν είναι εκπληκτικό άτομο ο Mike; Απίστευτος χαρακτήρας. Κοίτα…όταν έκανα την παραγωγή του δίσκου, σκεφτόμουν ότι θα ήθελα κάποιο έμπειρο επαγγελματία να αναλάβει τη μίξη. Και όσο έψαχνα τόσο πιο συχνά έπεφτα πάνω στο όνομα του Mike. Οπότε σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να τον καλέσω και να του πω: «φίλε, είμαι η Lee Aaron. Θα ήθελες να δουλέψουμε μαζί»; Πως θα το έκανα όμως αυτό; Ήμουν τυχερή γιατί ο μπασίστας μου είχε κάνει μερικά sessions με τον Mike και είχε το τηλέφωνο του. Έτσι, μερικές φορές το όνειρό σου απέχει μόλις ένα τηλεφώνημα! Τον πήρα και η απάντηση του Mike ήταν όχι μόνο καταφατική αλλά πρόσθεσε ότι πάντα ήθελε να δουλέψει μαζί μου και ύστερα από 30 σχεδόν χρόνια στο ίδιο κύκλωμα του δινόταν επιτέλους η ευκαιρία. Μάλιστα, είπαμε να συνεργαστούμε και στον επόμενο μου δίσκο.

Rockpages.gr: Σκέφτεσαι ήδη τον επόμενο σου δίσκο;

Lee Aaron: Εννοείται! Έχω γράψει ήδη τα μισά τραγούδια…άλλωστε δεν μπορείς να κάνει και τίποτα άλλο σε περίοδο καραντίνας, έτσι;

Rockpages.gr: Πως προκύπτει ένα νέο τραγούδι για σένα; Είναι προϊόν τζαμαρίσματος ή έχεις τη βασική ιδέα και την παρουσιάζεις στη μπάντα;

Lee Aaron: Ξέρεις…δεν υπάρχει μία συγκεκριμένη πατέντα. Μαζευόμαστε όλοι μαζί και μπορεί κάποιος να συνεισφέρει ένα riff, ένα ρυθμό, μία μελωδία. Δεν υπάρχει στάνταρ διαδικασία. Όλοι είναι μέρος μιας ομάδας και υπάρχει καθαρή δημοκρατία στη λήψη των αποφάσεων.

Rockpages.gr: Lee, παρακολουθώ την καριέρα σου από τα μέσα της δεκαετίας του 80. Έχεις παίξει metal, hard rock, alternative, jazz, power pop, modern rock…τελικά ποιο είναι το αγαπημένο σου στυλ μουσικής;

Lee Aaron: (γέλια) Αυτή είναι μια δύσκολη ερώτηση αφού μου αρέσουν όλα τα είδη που ανέφερες. Μου αρέσει πολύ, επίσης, και το blues-based rock. Για μένα είναι ένα ζήτημα καλής και κακής μουσικής. Ακούω ακόμη νέους καλλιτέχνες όπως π.χ. η Billie Eilish. Είναι εκπληκτική και η φωνή της έχει μία rock αιχμή. Κοίτα…υπάρχουν καλλιτέχνες όπως οι AC/DC που όλοι τους οι δίσκοι είναι ίδιοι αλλά ταυτόχρονα είναι και πάρα πολύ καλοί. Εγώ θέλω να είμαι όπως ο David Bowie και οι Stones. Να αλλάζω το ύφος μου αλλά ταυτόχρονα όλοι να καταλαβαίνουν ότι ακούνε τη Lee Aaron.

Rockpages.gr: Όταν ξεκίνησες ήσασταν ελάχιστες γυναίκες στη μουσική βιομηχανία. Εσύ, η Lita Ford, η Joan Jett, η Doro…τώρα υπάρχει σαφώς μεγαλύτερος αριθμός γυναικών στο χώρο. Πιστεύεις ότι αν ξεκινούσες τώρα θα σημείωνες την ίδια επιτυχία;

Lee Aaron: Δεν θα το έλεγα διότι στην ψηφιακή εποχή και τα social media είναι δύσκολο να προκαλέσεις κάποιο μουσικό ντόρο και να σε προσέξει ο κόσμος. Υπάρχουν άπειροι καλλιτέχνες και ένας κορεσμός. Ναι, είναι εύκολο να παρουσιάσεις στον κόσμο τα κομμάτια σου αλλά ποιος αλήθεια θα σε προσέξει; Στα 80ς η εταιρεία σου επένδυε σε σένα και κατέστρωνε ένα κανονικό πλάνο marketing. Τώρα κυκλοφορείς ένα δίσκο και μετά από δύο μέρες ο κόσμος δεν ασχολείται μαζί του.

Rockpages.gr: Ναι…δεν είναι λυπηρό;

Lee Aaron: Είναι! Αλλά ξέρεις τι; Εγώ θα συνεχίσω να βγάζω δίσκους και πιστεύω ότι η καλή μουσική στο τέλος θα καταλήξει στα αυτιά αυτών που θέλουν να ακούσουν.

Rockpages.gr: Έχεις δίκιο. Σκέψου ότι τώρα βρίσκεσαι στον Καναδά και μιλάς για το νέο σου album με έναν τύπο από την Ελλάδα που ακούει εδώ και 35 χρόνια τη μουσική σου.

Lee Aaron: (γέλια) Αυτό ακριβώς εννοώ!

Rockpages.gr: Τελευταία ερώτηση: αν παρουσιαζόταν κάποιος που δεν είχε ακούσει τίποτα από σένα, ποιο τραγούδι θα του έβαζες για να πάρει μία καλή εικόνα για τη Lee Aaron; Θα ήταν οι προφανείς επιλογές του “Metal Queen” ή του “Whatca Do To My Body” ή κάποιο άλλο;

Lee Aaron: Σαν καλλιτέχνης θεωρείς πάντα ότι έχεις γράψει τώρα το καλύτερο σου τραγούδι. Νομίζω ότι θα επέλεγα το τραγούδι “Diamond Baby” αφού έχει ένα εκπληκτικό riff και ένα φοβερό refrain. Είναι κλασικό Lee Aaron!