Στις αρχές του Σεπτέμβρη ένας φίλος μου έδωσε το “Bilateral” λέγοντας μου ότι είναι καταπληκτικό και ότι πρέπει να το ακούσω. Έχοντας διάφορα άλλα CD να ακούσω πρώτα και χωρίς το όνομα της μπάντας να μου κινεί την περιέργεια το έβαλα στη βιβλιοθήκη και αποφάσισα να το ακούσω κάποια άλλη στιγμή.
Αυτή η άλλη στιγμή ήρθε μερικούς μήνες αργότερα. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα του πρώτου κομματιού έμεινα άφωνος. Οι Leprous μας έρχονται από την Νορβηγία και παίζουν progressive metal. Σε μια χρονιά με τους μεγάλους του είδους να βγάζουν πολύ καλά άλμπουμ οι Leprous μπορούν να κερδίσουν το βραβείο για το καλύτερο progressive metal album της χρονιάς. Ενώ σίγουρα λάτρεψα της δουλειές των Dream Theater και των Symphony X, οι Leprous έδωσαν κάτι καινούριο και πρωτοπόρο στον χώρο του Progressive metal.
Στο δεύτερο άλμπουμ τους ακούγονται σαν να έχουν πάρει τα δυνατά σημεία όλων των progressive metal μπαντών και να τα έχουν βάλει στον πυρήνα του ήχου τους. Groov-ατες μπασογραμές, πολυρρυθμίες, βρώμικα και καθαρά φωνητικά, ακόμα και μερικές πιασάρικες μελωδίες κάνουν το άλμπουμ original, εκπληκτικό και πάρα πολύ εύκολο στην ακρόαση του.
Τα φωνητικά του Einar Solberg μπορούν να προσαρμοστούν ανάλογα με την περίσταση, από μελωδικά καθαρά φωνητικά μέχρι πολύ καλά growls όταν τα decibels ανεβαίνουν. Ολόκληρο το άλμπουμ γενικά μπορούμε να πούμε ότι είναι μια μίξη progressive metal και κλασικού ροκ. Οι κιθάρες σε κάποια σημεία δίνουν την αίσθηση των Opeth με μερικές απλές αλλά αξιομνημόνευτες μελωδικές γραμμές. Όταν μια μπάντα μπορεί να σου θυμίσει τους Opeth, Porcupine Tree, King Crimson, Dream Theater και Pain of Salvation μόνο σε ένα τραγούδι δεν υπάρχουν πολλά κακά πράγματα να πεις για αυτούς. Τα τραγούδια είναι πολύ καλά γραμμένα και οι Leprous έχουν συνδυάσει μοναδικά όλα αυτά τα στοιχεία για να φτιάξουν το καλύτερο progressive άλμπουμ της χρονιάς.
Σε μια χρονιά που οι Opeth και οι Pain of Salvation γύρισαν στις ρίζες τους και οι Dream Theater και οι Symphony X έβγαλαν εκπληκτικά άλμπουμ, οι Leprous έρχονται σαν outsider για να κερδίσουν τον τίτλο για το progressive άλμπουμ της χρονιάς.
Υ.Γ. Ένα κακό έχει αυτός ο δίσκος. Κακό Artwork.
