Στη διαρκή ανάγκη μου να πάω σε όσα δυνατόν περισσότερα underground metal festivals της χώρας μας, ο δρόμος με έφερε στα Οινόφυτα για την δέκατη εκδοχή του Let’s Rock. Βασικά ο Σπύρος με έφερε, να ‘ναι καλά το παλικάρι. Και ειλικρινά χάρηκα πάρα πολύ βλέποντας το πόσο ωραία δουλειά έχουν κάνει οι Beer Drinkers & Hell Raisers που τρέχουν τη συγκεκριμένη διοργάνωση. Αλλά περισσότερα γι’ αυτό παρακάτω.
Δεν πρόλαβα από την αρχή την εμφάνιση των Under The Sun, επειδή το ένα ρεύμα της Εθνικής ήταν κλειστό, με αποτέλεσμα να κάνουμε πολύ περισσότερη ώρα να φτάσουμε στο συναυλιακό χώρο. Αυτό που είδα όμως μου άρεσε. Αν και δεν είμαι ο μεγαλύτερος οπαδός του stoner, η πεντάδα από την Αθήνα έχει μερικά πολύ ωραία riffs, ενδιαφέροντα doom περάσματα, μία σχετική sludge βρωμιά στον ήχο της κιθάρας και η ώρα πέρασε πολύ ευχάριστα παρακολουθώντας τους. Πριν λίγους μήνες έβγαλαν το ντεμπούτο full-length “The Bell Of Doom”, οπότε οι stoner-άδες της υπόθεσης τσεκάρετέ τους.
Συνέχεια με τους Rusty Bonez, τους οποίους ήξερα μεν σαν όνομα αλλά δεν είχα ακούσει μέχρι τώρα τη μουσική τους. Και αυτοί κινούνται στον ευρύτερο stoner ήχο αλλά με αρκετό groove, hard rock στοιχεία, ωραίες μελωδίες και φωνακλάδικα φωνητικά. Ένα συγκρότημα χωρίς μονοδιάστατη μουσική, έκανε τον κόσμο που όλο και αυξανόταν να περάσει πολύ ωραία. Έχουν ήδη δύο albums στις αποσκευές τους, το “Wrath” και το περυσινό “Brainworm” τα οποία προσωπικά θα φροντίσω να ακούσω με προσοχή.
Έχω δει κατά καιρούς αρκετά περίεργα διακοσμητικά σε stands μικροφώνου αλλά ποτέ μέχρι τώρα λέλουδα. Το ντουέτο των The Big Nose Attack ήταν το μόνο συγκρότημα που με άφησε ολοκληρωτικά αδιάφορο στα Οινόφυτα. Δεν μπορώ να τους κρίνω αντικειμενικά, το bluesy rock τους που πατάει στον ήχο των 70s απέχει πάρα πολύ από τα γούστα μου και ο fuzzy ήχος της κιθάρας ήταν μετά από λίγο εκνευριστικός. Είχα μονίμως και την αίσθηση ότι λείπει το μπάσο ή έστω μία δεύτερη κιθάρα για να γεμίσει τον ήχο επί σκηνής. Πάντως μερίδα του κοινού πέρασε καλά, ειδικά ένα παλικάρι από τη διοργάνωση που άναψε καπνογόνο μπροστά στη σκηνή και χαιρόταν μόνος του. Απαράδεκτη κίνηση, θα έπρεπε να προσέχει πολύ περισσότερο με τόσα μικρά παιδιά να τρέχουν πάνω-κάτω.
Λίγο πριν το τέλος, το εξαιρετικό southern hard rock σχήμα των Soundtruck. Μου είχαν αφήσει την καλύτερη εντύπωση όταν τους είδα να ανοίγουν για τον Uli Jon Roth στο Fuzz και ανυπομονούσα να τους ξαναδώ. Είχαν βέβαια μια σημαντική αλλαγή στη σύνθεση, καθώς πλέον πίσω από το μικρόφωνο βρίσκεται ο τεράστιος Γιώργος Φλωράκης, τραγουδιστής στο θρυλικό “Silk Under The Skin” των Raw Silk. Η εμφάνισή τους ήταν άψογη, γεμάτη επαγγελματισμό και το κοινό ανταποκρινόταν άμεσα στις προτροπές του συγκροτήματος. Έπαιξαν τραγούδια από τα δύο albums τους (“Soundtruck” και “Voodoo”) καθώς και ένα καινούριο από τον επερχόμενο που πρόκειται να κυκλοφορήσει σύντομα.
Και κλείσιμο με τους εξαιρετικούς SiXforNinE, τους οποίους είχα και αρκετό καιρό να τους δω σε κάποια σκηνή. Με το που ξεκίνησαν να παίζουν διάφορα βεγγαλικά φώτισαν τον ουρανό. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια καθώς οι alternative metallers ήταν για μία ακόμη φορά καταπληκτικοί. Το τελευταίο τους album “Parallel Universe” είναι εξαιρετικό και ακούγεται ακόμα καλύτερο ζωντανά, αφού το set τους βασίστηκε κυρίως σε αυτό. Έπαιξαν και ένα καινούριο, το οποίο πρέπει να είναι το πιο γρήγορο και επιθετικό από οτιδήποτε άλλο έχουν ηχογραφήσει μέχρι τώρα. Είχαν και ένα μικρό τεχνικό πρόβλημα στα drums, κατά το οποίο ο Ηρακλής έπαιξε την αρχική μπασογραμμή του “N.I.B.” ξεσηκώνοντας τον κόσμο. Σε μια συγκινητική στιγμή, αφιέρωσαν το υπέροχο “Counting Stars (A Parallel Universe)” στον Νικήτα Δάνο, μπασίστα των Illusory, ο οποίος έφυγε από τη ζωή εντελώς ξαφνικά πριν λίγες μέρες με το κοινό να ακολουθεί την προτροπή του Φώτη και να ανάβει τους φακούς από τα κινητά του για να δημιουργήσει μία ωραία ατμόσφαιρα. Λίγο πριν τελειώσει το τραγούδι, ήρθαν και οι πρώτες ψιχάλες με αποτέλεσμα το “Out Of The Blue” να παιχτεί υπό τη συνοδεία βροχής. Μία τρομερή εμφάνιση που έκλεισε εμφατικά το φετινό Let’s Rock Festival.
Setlist: Life Devouring Demons, Sound Of Perfection, More Than Words Can Say, Never Ending Road, Every Cloud Has A Silver Lining, -new song-, Counting Start (A Parallel Universe), Out Of The Blue
Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφερθώ και στη διοργάνωση. Το Ανοιχτό Δημοτικό Θέατρο είναι ένας πάρα πολύ ωραίος χώρος, η είσοδος παραμένει δωρεάν μετά από δέκα χρόνια, το bar είχε εξαιρετικές τιμές, υπήρχαν σουβλάκια για όσους πεινούσαν, το πρόγραμμα τηρήθηκε χωρίς προβλήματα, οι αλλαγές ανάμεσα στα συγκροτήματα ήταν από τις πιο γρήγορες που έχω δει ποτέ (σε ένα τέταρτο ήταν όλα έτοιμα), ο ήχος ήταν αψεγάδιαστος από την αρχή μέχρι το τέλος, τα φώτα σε συνδυασμό με τις μηχανές καπνού έφτιαχναν ένα ωραίο σκηνικό ειδικά μετά τη δύση του ήλιου και η ετοιμότητα των παιδιών φάνηκε μόλις έπιασε η βροχή καθώς σε χρόνο ρεκόρ σκέπασαν όλα τα μηχανήματα. Αξίζει σε όλους ένα μεγάλο μπράβο γι’ αυτό που κάνουν και μακάρι να το συνεχίσουν για πολλά χρόνια ακόμα.
Γιώργος Τερζάκης
φωτογραφίες: Κατερίνα Βρανά
