Και να που είμαστε πάλι εδώ, για να ξαναπιάσουμε την κουβέντα για το “τι ειναι οι Metallica” : μην είναι τα βουνά; μην είναι οι κάμποι; όπως λέει και το ποίημα…

Μυριάδες συζητήσεις εδώ και τριάντα χρόνια ανά την υφήλιο δεν έχουν βρει άκρη, και δεν σας κρύβω ότι, σαν λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρομαι, που αυτό το μουσικό φαινόμενο γίνεται ολοένα και πιο χαοτικό. Οι “λεφταλικές” υστερίες και οι τα “ξεπουλήματα της μουσικής βιομηχανίας” πραγματικά ωχριούν μπροστά στον όλεθρο που έσπειρε το μουσικό πόνημα του Lou Reed και των Metallica στις τάξεις των ταγμένων θρασάδων, ολντσκουλάδων και εν γένει μεταλικών γκουρού. Ανατριχίλα και κατάπτυσις, μάτα ξανά υπέρμαχοι και ιεροεξετασταί, και όσα cds και δίσκοι είχαν γλυτώσει από την “εικονο-μεταλο-μαχία” μετά το Νάπστερ, το Load, το Reload, το St.Anger και ούτω καθεξής, τώρα θα καούν στην πυρά για μια ακόμη φορά.
 
Ειλικρινά έχω την εντύπωση ότι οι Metallica έχουν κάνει τόσα εκατομμύρια πωλήσεις, γιατί πλήθος κόσμου αγοράζει δίσκους και cd τους για να τα κάψει/σπάσει με την πρώτη ευκαιρία “μεταλλικής παρασπονδίας” τους. Από την άλλη, χαίρομαι, γιατί με τόσο σπασίδι, δεν θα μείνει κάποια στιγμή “ρουθούνι” από δίσκο Metallica, οπότε η δική μου ταπεινή συλλογή θα αποκτήσει συλλεκτική αξία και θα τα κονομήσω.

Τι κάναν λοιπόν πάλι οι λεβέντες από την άλλη άκρη του Ατλαντικού και ξεσηκώθηκαν τα πλήθη; Βρεθήκαν με τον μπαρμπα-Lou και τους πιάσαν οι καλλιτεχνίες. Νομίζω ότι όλοι οι κουσκουσάρηδες, ψαγμένοι και μη, τύποι, έριξαν μια ματιά στο “στόρυ” που βρίσκεται πίσω από την ιδέα για το Lulu. Μη μου βάλετε πρόχειρο διαγώνισμα : δεν έχω αποστηθίσει ούτε λέξη. Δεν κρύβω ότι από την αρχή αυτό που κίνησε τη δική μου περιέργεια ήταν το θέμα. Αντιμετώπισα λοιπόν το όλο project με τον ίδιο τρόπο σαν να πήγαινα να δω μια θεατρική παράσταση : δεν θέλω να ξέρω και να θυμάμαι τους διαλόγους απ’ εξω, θα μείνουν ίσως στη μνήμη μου μόνο αυτά που θα με συναρπάσουν εκείνη τη στιγμή της δημιουργικής οπτικοποίησης. Η πρώτη εντύπωση όταν άκουσα το The View, ήταν τόσο αρρωστημένη, σαν να διάβαζα πρώτη φορά Edgar Allan Poe. Εκεί κατάλαβα για ποιό λόγο αυτό ήταν και το πρώτο κομμάτι που βγήκε προς τα έξω : είναι αυτό που σου φέρνει το θέμα του δίσκου να σε χτυπήσει σαν upper-cut στο σαγόνι και να σου πει “εδώ φιλαράκι μιλάμε για βία”.

Όταν άρχισα να συνέρχομαι, ξανακοίταξα το εξώφυλλο του δίσκου και συνειδητοποίησα ότι η λέξη που μου ερχόταν στο μυαλό ήταν “Λούμπεν” (ναι, μιλάω για το γνωστό μυθιστόρημα της Έλλης Αλεξίου, για όποιους ακόμη ανάγνωση δεν θεωρείται το διάβασμα posts στο διαδίκτυο).

Ο δεύτερος συνειρμός, ακόμη πιο αρρωστημένος, ήταν ότι το κομμάτι που άκουσα πρώτο, το The View, θα μπορούσε να ανήκει στο soundtrack της ταινίας Dogville του Lars von Trier (είπα Lars;;;; ιιιιι θα καώ στα καζάνια της κολάσεως!!!). Οκ, ο Δανός ντράμερ, μόνο Αρθούρος Ρεμπώ δεν είναι, να ζει από τα σκουπίδια και να κλέβει ψωμί…δε ξέρω όμως ποιά αναποδιασμένη κουλτουριάρικη και μποέμ φλέβα έχει φέρει αυτός ο άνθρωπος στη μπάντα που λέγεται Metallica, δεν ξέρω πόσο “πειραγμένοι” είναι και οι υπόλοιποι της μπάντας, αυτό που ξέρω είναι ότι επέμεινα να διαβάζω τους στίχους από όλα τα κομμάτια, ξανά και ξανά, λες και έβλεπα τις λέξεις πρώτη φορά στη ζωή μου. Πέρα από τη στιχουργική πανδαισία όμως, στο Mistress Dread και το Dragon ξεχωρίζει ο μεταλικός ήχος, ενώ το Iced Honey είναι τόσο χαρακτηριστικό “νότιο” άκουσμα, που στοιχηματίζω ότι ο ψηλός από το Orange County (βλέπε James Hetfield) το αγαπά ιδιαίτερα.

Κυριολεκτικά συμμέτοχος σε ηχητικό “θεατρικό” δρώμενο, ο Reed, σαν άλλος Βασιλιάς Ληρ, φέρνει τα λόγια εν μέσω μεταλλικής υπόκρουσης, που ελαττώνεται και κορυφώνεται ατμοσφαιρικά. Το καλλιτεχνικό πόνημα είναι αυτό ακριβώς για το οποίο προοριζόταν : “Έστιν ουν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας…”. Τα κομμάτια ένα προς ένα, αλλά και όλα μαζί φέρνουν μπροστά στα νοητικά μάτια την πλοκή : έλεγχος ανθρώπου πάνω σε άλλον άνθρωπο, εγωκεντρισμός, πάθος, σωματική, ψυχολογική και λεκτική βία…θανάσιμα “αμαρτήματα”…η λεπτή γραμμή μεταξύ του μίσους και της αγάπης, μεταξύ του θανάτου και της ζωής. Τα ‘χει πραγματευτεί ξανά αυτά η μπάντα : “όλα μέσα στα χέρια μου…να τα κρατώ σφιχτά από φόβο μην τα χάσω…τόσο σφιχτά που τα πνίγω…”.

Οι Metallica πραγματικά παραμένουν απέναντι στα πιο επώδυνα ερωτήματα του ανθρώπου αιώνιοι έφηβοι : ούτε rock stars , ούτε βασιλιάδες του metal , ούτε τίποτε τέτοιο… Κοντολογίς, όποιος δεν έμαθε εδώ και τριάντα χρόνια ότι δεν υπάρχει κανένα δεδομένο “Metallica thing” , δεν θα το μάθει ούτε τώρα ούτε ποτέ.

Στη σελίδα του project αναφέρεται ότι η καλλιτεχνική συνεργασία είχε σκοπό να προσφέρει κάτι ξεχωριστό, τόσο σε εσωτερικό όσο και σε εγκεφαλικό επίπεδο.
 
Λοιπόν; Ποιό είναι το νέο; Γιατί εμένα εδώ και 30 χρονια οι Metallica με ταράζουν και στα δύο επίπεδα. Ό,τι κι αν ζω που να με συγκινεί και να με ταρακουνάει, για μένα ΕΙΝΑΙ Metallica.

Αν είσαι “μεταλάς” μην ακούσεις το Lulu : το headbanging του δεν είναι προφανές, τα riffs του δεν θα τα παίξεις “αεροκιθάρα” για την υπόλοιπη ζωή σου.
Να ακούσεις το Lulu αν είσαι άνθρωπος.

Guest Reviewer: Σόνια Γερογιάννη (HELLASMETALLICA – fanclub)
 

Tags