Always up / must be time
Φέτος το πρόγραμμα είχε και πάλι πολλά ονόματα αλλά αυτή η βραδιά των LOW ξεχώρισε άνετα και ας μην είχα αρχικά πολλές προσδοκίες. Kαι πώς να έχω, όταν το καλοκαίρι ήταν ήδη γεμάτο με εντυπωσιακές back to back συναυλίες που δε μας άφησαν να πάρουμε ανάσα. Στους LOW υπήρχε ένα ακόμη «προβληματάκι» βέβαια αφού προσωπικά τους έχω συνδέσει με χαμηλές θερμοκρασίες και κάτι βροχερά απογεύματα με ζεστή σοκολάτα στο χέρι (ναι οκ και με κάποια επεισόδια του Κοκκινόπουλου). Ας μη ξεχνάμε άλλωστε ότι έρχονται από το άγνωστο Dulth της Minnesota (κάπου κοντά στα σύνορα με Καναδά).
Turn it out / break it down
Αυτή τη φορά η συναυλία δεν έγινε για λίγους πιστούς (όπως το 2015 στο Fuzz), ο φιλόξενος χώρος στο ξέφωτο άρχιζε να γεμίζει με ψάθες παραλίας ενώ οι πιο φανατικοί μαζεύτηκαν όρθιοι μπροστά στη σκηνή. Η μουσική των LOW μοιάζει εύκολη αλλά δεν είναι, είναι μεν χαλαρή σε ρυθμούς αλλά πολύ συναισθηματική και ζητά μια σχετική προσήλωση μέχρι να σε παρασύρει καθώς απλώνεται στο χώρο. Ευτυχώς ο φωτισμός και τα visuals βοήθησαν στο να εστιάσουμε περισσότερο καθώς το τρίο μοιάζει να μη γεμίζει τη μεγάλη σκηνή (έξυπνο το ότι μαζευτήκανε σε ένα μικρό μέρος αυτής) ενώ ο ήχος ήταν για μία ακόμη φορά ιδανικός.
All you promised / all your hopes
Οι σαγηνευτικές μελωδίες των αμερικάνων άρχιζαν να γεμίζουν το χώρο, η Mimi Parker ένιωθε κάθε χτύπημα στα δέρματα των τυμπάνων και ο Alan Sparhawk ήταν πότε μελωδικός και πότε χαμένος σε drone θόρυβο ενώ ο Steve Garrington οδηγούσε όμορφα με τις χαμηλές συχνότητες του μπάσου πάνω στις φωνητικές αρμονίες του ζεύγους. Το στυλ των LOW ονομάζεται slowcore αν και το slow tempo rock περιγράφει πιο απλά αυτό που κάνουν και το κάνουν καλά οι άτιμοι, αφού, ακόμα και όταν λες ότι βαριέσαι, έρχεται μια νέα μελωδία και σε παρασέρνει, είδα πολλούς να έχουν κλείσει τα μάτια και να κουνάνε νωχελικά το κεφάλι στο ρυθμό κάποιων κομματιών. Έχοντας μια μεγάλη δισκογραφία πίσω τους (πλάκα πλάκα έφτασαν αισίως στον 12ο δίσκο!) δεν είχαν πρόβλημα να διαλέξουν πολλά αγαπημένα κομμάτια αν και ομολογώ ότι είναι από τις λίγες φορές που χάρηκα ιδιαίτερα με το γεγονός ότι μια ώριμη (26 χρονών!) μπάντα μπορεί να εστιάζει και στο τελευταίο άλμπουμ της (το εξαιρετικό “Double Negative” του 2018) και η συναυλία να μην κάνει κοιλιά.
® κείμενο/φωτογραφίες: Konstantinos Mindcrimek Vlachos
