Την παραδέχομαι την Johanna Sadonis. Έχει κότσια. Δημιουργεί τους The Oath και λίγο μετά το ενδιαφέρον occult rock ντεμπούτο του 2014, το συγκρότημα προς έκπληξη των φίλων του είδους διαλύεται. Η εντυπωσιακή Γερμανίδα, ανασυντάσσει τις δυνάμεις της και με την συνδρομή του σπουδαίου Gaz Jennings (ex-Cathedral) δημιουργεί τους Lucifer και το “Ι” του 2016, μας συστήνει μια νέα πολύ καλή doom μπάντα. Doom, 70’s, δερμάτινα, occult θεματολογία, γυναικεία φωνητικά, τι άλλο να ζητήσει κανείς; Κι όμως η Johanna θα πρέπει εκ νέου μετά την αποχώρηση του Jennings να κρατήσει το όνομα Lucifer ζωντανό. Αυτή τη φορά ο Nicke Andersson (Hellacopters, Entombed), ο νέος συνεργάτης της, αποδεικνύεται ιδανικός συνδημιουργός. Το “Lucifer II” είναι λιγότερο doomy, περισσότερο rock και κοντά στον ήχο συγκροτημάτων όπως οι Blue Oyster Cult. Κανένα πρόβλημα, εξάλλου όλα είναι rock ‘n’ roll. Τα κομμάτια είναι καλοδουλεμένα, φρέσκα, με εντυπωσιακά riff και τα φωνητικά της Johanna να παραμένουν σταθερή αξία. Ο δίσκος ηχογραφήθηκε από τους Nicke Andersson (τύμπανα, κιθάρα, μπάσο), Robin Tidebrink (κιθάρα) και φυσικά την γοητευτική φυσική ηγέτιδα των Lucifer, την Johanna Sadonis στα φωνητικά.
Τέλεια εισαγωγή με το “Electric Son”, 70’s heavy rock, Purple/Heep επιρροή (και τους Gentleman’s Pistols να έρχονται στο μυαλό). Το “Dreamer”, είναι μια πιο progressive περίπτωση τραγουδιού, μπαλάντα που θυμίζει Priest των 70’s, θεωρώ ότι αποτελεί ιδανική συναυλιακή λύση πριν το encore. Το “Phoenix” είναι στημένο στο ύφος των The Devils Blood (ειδικά οι φωνητικές γραμμές) με ένα πολύ ταιριαστό ανατολίτικο μέρος. Το “Dancing with Mr. D” είναι όντως χορευτικό και αποτελεί διασκευή στους Rolling Stones. Το “Reaper on your Heels”, είναι σαν βγαλμένο από το “Vol. 4”, ενώ το “Eyes in the sky” με το πρώτο ξεκάθαρο doom riff, περιλαμβάνει για άλλη μια φορά κουπλέ και φωνητικά πιο ήρεμα από το κεντρικό θέμα.
Οδεύοντας προς το τέλος, το “Before the sun” είναι μια blues rock στιγμή πολύ κοντά στους Blues Pills, ένα πραγματικά πολύ όμορφο κομμάτι. Ο δίσκος κλείνει με δύο έπη, “Aton” και “Phaux Pharaoh”, που ορίζουν τους νέους – αναγεννημένους Lucifer. Ιδανικός συνδυασμός doom, λυρισμού και hard rock των 70’s, με διάχυτη την αύρα των BOC.
Με την προσθήκη μελών (Alexander Mayr –μπάσο, Martin Nordin – κιθάρα, Linus Björklund κιθάρα), και τέτοια ποιότητα συνθέσεων, οι Lucifer φαντάζουν ένα συγκρότημα έτοιμο να κατακτήσει τον κόσμο και τους το εύχομαι ολόψυχα. Εξάλλου το “Lucifer II” θα είναι πολύ ψηλά στην λίστα του 2018.
