Ένα ακόμη περίεργο album από τους Lynch Mob…και τι εννοώ λέγοντας «περίεργο»; Είναι ένας δίσκος γεμάτος από όμορφα κιθαριστικά riffs από τον George Lynch, φανταστικά solos, εξαιρετική παραγωγή και αψεγάδιαστο παίξιμο. Θα αναρωτηθεί, λοιπόν, κάποιος: «γιατί, τότε, είναι περίεργος δίσκος;». Απλούστατα, γιατί οι συνθέσεις χωρίς να είναι κακές ή αδιάφορες θα έλεγα ότι είναι τυπικές. Ο Lynch φροντίζει ξανά να επιστρατεύσει την blues rock αισθητική του παντρεύοντάς την με μία μοντέρνα αισθητική και όλα αυτά με ένα εκπληκτικό line-up! Στα φωνητικά έχουμε τον πάντα εκφραστικό Oni Logan ενώ το rhythm section αποτελείται από τους Jeff Pilson & Brian Tichy που δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις.
Το εναρκτήριο “Automatic Fix” έχει ένα από τα καλύτερα solos του Lynch ενώ το groovάτο “Between The Truth and the Lie” είναι καλές συνθέσεις. Τα δύο, όμως, κομμάτια που ξεχώρισα κατευθείαν (και μάλλον θα ξενίσουν τους μακροχρόνιους οπαδούς του Lynch) είναι τα “The Hollow Queen” και “The Ledge”. Το μεν πρώτο θυμίζει αρκετά Alice in Chains (των δύο πρώτων δίσκων) ενώ το “The Ledge” μπαλανσάρει ανάμεσα στο “Tiny Music” (Stone Temple Pilots) και στο “Shadow Life” (Dokken).
Συνολικά, πρόκειται για άλλη μία καλή και προσεγμένη δουλειά από τους Lynch Mob η οποία όμως δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει όσο θα έπρεπε λόγω του επίπεδου και μάλλον τετριμμένου χαρακτήρα των συνθέσεων (με εξαίρεση τα “The Hollow Queen” και “The Ledge” που είναι πολύ καλά).
Highlight: Το τελευταίο διάστημα ο Lynch έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα παραγωγικός είτε σαν solo καλλιτέχνης, είτε με τους Lynch Mob είτε ακόμη και με διάφορα side projects. Επόμενος σταθμός…Dokken;
