Κάπου στις αρχές του 1988, στα One on One Studios του Los Angeles, ο James Hetfield και ο Lars Ulrich είχαν μόλις ηχογραφήσει το «Frayed Ends of Sanity» και το «Dyers Eve». Λίγο πριν σβήσουν το μπάσο από τη μίξη, κοιτάχτηκαν και είπαν: «Το τερματίσαμε αυτό το στυλ. Ο επόμενος δίσκος πρέπει να είναι διαφορετικός».
Κάτι ανάλογο πρέπει να ένιωσε και ο Robb Flynn κάπου ανάμεσα στο «Bloodstone & Diamonds» και το «Catharsis». Η τρομερή περίοδος, από την ένταξη του Phil Demmel στο συγκρότημα μέχρι και το 2014, με σερί αριστουργημάτων που συγκρίνεται μόνο με τα αντίστοιχα πολύ μεγάλων συγκροτημάτων, ανήκει στο παρελθόν.
Δεν είναι πως το «Catharsis» στερείται φιλοδοξίας για ένα νέο, ξεχωριστό, ενδιαφέρον κεφάλαιο. Κάθε άλλο. Απλά είναι οι «λάθος» φιλοδοξίες: Επιτηδευμένη ποικιλία και υπερβολική διάρκεια, από ένα συγκρότημα που στο «Unto the Locust» έβαλε 7 κομμάτια, γιατί «αυτά ήταν τα καλύτερα». Κάποια «εύκολα» τραγούδια και ορισμένοι απλοϊκοί στίχοι από τη μπάντα που στη σημερινή δισκογραφία ανέβαινε σταθερά στις πωλήσεις σε απόλυτα νούμερα (!), βγάζοντας 10λεπτα thrash έπη.
Ο Flynn ήθελε να χωρέσει τους King 810 («Triple Beam») και τους Opeth («Behind a Mask») στον ίδιο δίσκο, «γιατί μπορεί». Και μπράβο του, ευπρόσδεκτο το εύρος. Η απόκλιση σε ποιότητα όμως, ανάμεσα στο καταπληκτικό «Heavy Lies the Crown» και στο ασχολίαστο «California Bleeding», δεν δικαιολογείται για έναν συνθέτη του επιπέδου του.
Πολύς ντόρος έχει γίνει και για τα μη αμιγώς μουσικά ζητήματα. Ο Flynn είχε δίκιο σε πολλά από τα πράγματα στα οποία έχει επιλέξει κατά καιρούς να ασκήσει κριτική. Για τους Avenged Sevenfold που κυκλοφόρησαν το «Black Album» με διαφορετικό εξώφυλλο (ακόμη κι αυτό μοιάζει εδώ που τα λέμε), για τον Anselmo που πήγε να περάσει μια, ανεξαρτήτως συνθηκών, κατάπτυστη ενέργεια ως αστειάκι για το λευκό κρασί στα καμαρίνια, κ.α. Όσο δίκιο είχε τότε, άλλο τόσο άδικο είχε όταν πρόσφατα δημοσίευσε μια αρνητική κριτική για να «την πει» στον αρθρογράφο (αναλώνεται γενικά άνευ λόγου και αιτίας στα social media).
Η ιστορία πράγματι γράφεται από τους αυθόρμητους, τους θαρραλέους, τους τολμηρούς, τους περίεργους που επικαλείται ο Flynn στο «Bastards». Αλλά η συγκεκριμένη σελίδα δεν έχει σε καμία περίπτωση τη λάμψη των προηγούμενων.
