_x000D_
_x000D_
_x000D_
Rockpages.gr: Από τη στιγμή που αυτή είναι μια «Ολυμπιακή χρονιά», πιστεύεις ότι οι Magnum έχουν κάτι το «Ολυμπιακό»;
_x000D_
Bob Catley: Α, ναι! Πιστεύω ότι οι Magnum έχουν σχέση με τον μαραθώνιο! Πραγματικά είναι εκπληκτικό που είμαστε ακόμα εδώ μετά από τόσα χρόνια. Έχουμε κυκλοφορήσει 16 άλμπουμ και αυτό υποθέτω είναι σαν να τρέχεις στο μαραθώνιο. Πρέπει να ελέγξεις την ενέργειά σου για όλη τη διαδρομή των 26 μιλίων, ή όσο είναι τελοσπάντων.
_x000D_
_x000D_
Δεν ξέρω πότε θα δούμε την γραμμή του τερματισμού, πόσα άλμπουμ ακόμα θα βγάλουμε, αλλά είναι σαν να κοιτάς στη ζωή σου, κάνοντας ό,τι κάνεις, αυτό που σου αρέσει πιο πολύ, δηλαδή το να είσαι σε ένα συγκρότημα. Δεν νομίζω ότι έχει καμιά σχέση με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά υποθέτω ότι μέχρι τώρα είμαστε στο χάλκινο μετάλλιο και κάθε φορά προσπαθούμε για το χρυσό!
_x000D_
Rockpages.gr: Ακούγοντας το άλμπουμ, πιστεύω ότι χρειάζεται λίγο χρόνο για να «μεγαλώσει» μέσα σου, όπως άλλωστε όλα τα κλασσικά των Magnum, οπότε αυτό τελικά μάλλον είναι κάτι καλό…
_x000D_
Bob Catley: Ω ναι, πιστεύω ότι κάθε άλμπουμ πρέπει να το ακούς μερικές φορές για να καταλαβαίνεις τι γίνεται και αυτό το συγκεκριμένο είναι ένας συνδυασμός από ό,τι έχουμε κάνει. Ο Tony (Clarkin) έφτασε στο συνθετικό του απόγειο και τώρα είναι πολύ δυνατός καθώς γινόμαστε πιο σκληροί, πιο heavy και πιο σκοτεινοί… ξεπέρασε τον εαυτό του αυτή τη φορά! Θα έλεγα ότι τόσο στους στίχους όσο και στη μουσική αυτό είναι ένα σκοτεινό άλμπουμ. Το εξώφυλλο είναι μελαγχολικό και αποτυπώνει το ομώνυμο κομμάτι. Είναι ένα περίεργο «δεν ξέρω τι θα συμβει την 13η μέρα» συναίσθημα. Είναι τρομαχτικό, προφανώς ο αριθμός 13 είναι μεγάλος, καθώς πολλοί τον θεωρούν γρουσούζικο και αυτό τονίζεται έντονα. Ο τύπος στο εξώφυλλο φαίνεται αλλοπρόσαλλος και πάλι αυτό εμπίπτει στην ιστορία της 13ης μέρας, τι γίνεται σήμερα στον κόσμο, η σύγχυση που υπάρχει, κόσμος πεθαίνει στο δρόμο, μπορεί να έρθει το τέλος του κόσμου την 13η μέρα… θα μπορούσε να είναι κάπως έτσι. Η αβεβαιότητα του τι θα συμβεί την 13η μέρα. Σε όλα αυτά αναφέρεται…
_x000D_
Rockpages.gr: Το πρώτο single από το άλμπουμ είναι το “So Let It Rain”, τι έχεις να πεις για αυτό το τραγούδι;
_x000D_
Bob Catley: (τραγουδάει λίγο) “So Let It Rain”… η δισκογραφική μας αποφάσισε να βγάλει ένα single και ρώτησε αν είχαμε καμιά ιδέα και ο Tony απάντησε ότι ο περισσότερος κόσμος που άκουσε το άλμπουμ ξεχώρισε το “So Let It Rain”… είναι αρκετά σύντομο, πιασάρικο, θα πιάσει στο ραδιόφωνο. Το “So Let It Rain” είναι σαν να λέμε «ότι και να γίνει μπορώ να ανταπεξέλθω». Είμαι ο εαυτός μου, δεν μπορώ να είμαι κάποιος άλλος, κάνω τη ζωή μου, καθορίζω τη μοίρα μου. Η ζωή είναι δική σου για να την διαχειριστείς όπως νομίζεις. Ακόμα κι αν κάνω λάθη, μπορώ να τα αντιμετωπίσω! Θα μπορούσε να είναι η ιστορία της ζωής κάποιου… Χεχεχε (ξανατραγουδάει) “So Let It Rain”… είναι ένα πιασάρικο single, ελπίζω να πάει καλά…
_x000D_
Rockpages.gr: Θα μπορούσε να είναι και η ιστορία των Magnum αυτή;
_x000D_
Bob Catley: Χαχαχα, υποθέτω πως ναι, θα μπορούσες να το πεις αυτό! Είχαμε πολλές περιπέτειες, καλές και κακές στιγμές, όπως άλλωστε κάθε συγκρότημα στην καριέρα του. Απλά, μερικές φορές πρέπει να έχεις ψηλά το κεφάλι ό,τι κι αν συμβεί. Μπορεί να απογοητευτείς πολλές φορές, δεν θέλω να πω πολλά για αυτό, αλλά είχαμε αρκετά προβλήματα στο παρελθόν, αλλά είμαστε ακόμα εδώ! Πιο δυνατοί από ποτέ! Όλες τις αναποδιές που μπορεί να συμβούν στη βιομηχανία του rock’n’roll, πρέπει να τις αφήνεις να περάσουν από πάνω σου, αλλά έτσι κι αλλιώς είμαστε εδώ για να γιορτάσουμε το γεγονός ότι είμαστε εδώ, οπότε… “So Let It Rain”… θα μπορούσε να είναι η ιστορία των Magnum έχεις δίκιο! Δεν το είχα σκεφτεί αυτό! Ναι! Καλό! Χαχαχα!
_x000D_
Rockpages.gr: Άλλο ένα κομμάτι που μου αρέσει πολύ τώρα, γιατί ξέρεις ακούγοντας ένα άλμπουμ μπορεί να σου αρέσει στην αρχή ένα κομμάτι και μετά ένα άλλο, είναι το “Shadow Town”. Τι θα μου πεις για αυτό;
_x000D_
Bob Catley: Λοιπόν, νομίζω ότι και μένα αυτή τη στιγμή είναι το αγαπημένο μου τραγούδι… κατεβαίνεις στον κεντρικό δρόμο και βλέπεις όλες αυτές τις επιγραφές και τα ταμπελάκια «Ενοικιάζεται» ή «Πωλείται» στις βιτρίνες των καταστημάτων. Έτσι όπως κινείται ο κόσμος είναι δύσκολο πλέον να αγοράσεις αυτό που θες, εκτός κι αν το βρεις φτηνότερο στο ίντερνετ. Εκεί θα το βρεις πάντα φτηνότερο και πάντα διαθέσιμο. Έτσι, το ίντερνετ είναι κυρίαρχο έτσι δεν είναι; Οπότε, αυτή είναι όλη η ιστορία… η αγορά πεθαίνει, αλλά για αυτό δεν φταίει μόνο το ίντερνετ, αλλά και η οικονομική κρίση. Βέβαια, ένα μαγαζί στο ίντερνετ δεν έχει να πληρώσει νοίκι και ό,τι άλλο πληρώνει ένα κανονικό μαγαζί, έτσι επεκτείνεται όλο και περισσότερο, ενώ ο κόσμος που κερδίζει ολοένα και λιγότερα χρήματα το προτιμά. Έτσι, ο δρόμος με τα μαγαζιά στην πόλη μου, στην πόλη σου, σε κάποια πόλη υποφέρει. Ένα στα δυο μαγαζιά είναι κλειστά. Οι χώροι είναι άδειοι και είναι λυπηρό, είναι σαν μια «Πόλη Φάντασμα» και για αυτό λέει το τραγούδι…
_x000D_
Rockpages.gr: Είναι τραγικό να πηγαίνεις σε ένα μέρος που θυμάσαι να είναι όλο ζωή και τώρα να είναι ερειπωμένο, έτσι δεν είναι;
_x000D_
Bob Catley: Είναι, δεν είναι; Τα μαγαζιά χάνουν λεφτά, οι συναυλιακοί χώροι χάνουν λεφτά, πολλές επιχειρήσεις κλείνουν, οι ελεύθεροι επαγγελματίες χάνουν τη δουλειά τους εξαιτίας της κρίσης, οπότε το “Shadow Town” εμπεριέχει όλα αυτά, είναι το σφίξιμο στα δόντια και το «Ω Θεέ μου», η αρχή της οικονομίας, αυτό είναι…
_x000D_
Rockpages.gr: Πολλά από τα συγκροτήματα που έχουν κάνει μεγάλη καριέρα για πολλά χρόνια, όπως και εσείς, υποστηρίζουν το επιχείρημα ότι δεν έχει νόημα να κυκλοφορείς καινούρια άλμπουμ, αφού ο κόσμος πάει στις συναυλίες για να ακούσει τα παλιά έτσι κι αλλιώς. Τι πιστεύεις εσύ γι αυτό;
_x000D_
Bob Catley: Δεν συμφωνώ καθόλου με αυτό! Όταν μιλάω με οπαδούς μας, είναι πάντα ενθουσιασμένοι για κάθε καινούριο μας άλμπουμ. Φυσικά, θέλουν να ακούσουν τα παλιά στη συναυλία, όλοι θέλουμε, και είναι τρομερό, γιατί έτσι κι αλλιώς ο κόσμος ανέκαθεν νοιώθει πιο άνετα με τα παλιά, παρά με τα καινούρια… Αλλά, ας υποθέσουμε ότι σταματάει κανείς να βγάζει καινούρια τραγούδια… αυτό είναι λίγο τρελό, γιατί νομίζω ότι ο κόσμος θέλει να προχωράνε οι μπάντες και να γράφουν νέα τραγούδια, αλλά δεν πρέπει να παίζεις πολλά από αυτά σε μια συναυλία. Οπότε, η πλειοψηφία της συναυλίας πρέπει να αποτελείται από παλιό υλικό, αλλά υπάρχει χώρος και για καινούρια. Πρέπει κανείς να διατηρείται κανείς φρέσκος και δεν πρέπει να επαναλαμβάνεται παίζοντας μόνο τα παλιά. Δεν νομίζω ότι και ο κόσμος θα ήθελε κάτι τέτοιο… Φυσικά, δεν μπορείς να τους ικανοποιήσεις όλους, ή τον εαυτό σου, οπότε εμείς παίζουμε πέντε καινούρια κομμάτια στο show, αλλά συνολικά παίζουμε 18, οπότε τα υπόλοιπα 13 είναι από τα παλιά, για τα οποία όλοι θα χαρούν, ενώ επαναφέρουμε και κάποια που έχουμε να παίξουμε πολύ καιρό. Θα είναι ένα εντελώς ρετρό show εκτός από τα καινούρια μας!
_x000D_
Rockpages.gr: Κάθε φορά που ετοιμάζεστε να γράψετε ένα καινούριο άλμπουμ, πριν καν μπείτε στη διαδικασία να συνθέσετε, ή να ηχογραφήσετε, έχετε άγχος ότι δεν θα πρέπει να απογοητεύσετε τις προσδοκίες των οπαδών σας και ότι θα πρέπει να βγάλετε κάτι αντάξιο του ονόματος των Magnum;
_x000D_
Bob Catley: Η αλήθεια είναι ότι η περισσότερη πίεση πέφτει πάντα στον Tony. Όταν έχεις ένα επιτυχημένο άλμπουμ, σαν το προηγούμενό μας, το “The Visitation”, που μπήκε στα charts αρκετών χωρών, ειδικά στη Γερμανία, τότε πρέπει να πας προς τα πίσω. Πρέπει να κάνεις ένα άλμπουμ σαν κι εκείνο. Πρέπει να είσαι το ίδιο καλός όσο και εκείνο το άλμπουμ, ή να τα πας ακόμα καλύτερα σε πωλήσεις από εκείνο. Έχεις γενικά πολλά στο μυαλό σου… δεν πρέπει να απογοητεύσεις τον κόσμο, πρέπει να βγάλεις κάτι το ίδιο καλό, αν όχι καλύτερο… και θα έλεγα ότι το καταφέραμε και αυτή τη φορά! Το “The Visitation” ήταν ένα πολύ καλό άλμπουμ φυσικά, αλλά έχω ακούσει από πολύ κόσμο να λέει ότι το καινούριο είναι ακόμη καλύτερο, είναι περισσότερο uptempo. Τα πρώτα επτά κομμάτια είναι όλα uptempo, σε αντίθεση με το “Visitation”. Έχουμε και μερικές ωραίες μπαλάντες φυσικά, αλλά θα έλεγα ότι στο προηγούμενό μας άλμπουμ υπήρχαν και κάποια πιο progressive στοιχεία, ενώ αυτό είναι πιο ευθύ και πιο εύκολο στο να το καταλάβεις. Είναι πιο άμεσο και σε μια-δυο ακροάσεις «το ‘χεις»… είναι το 16ο μας άλμπουμ, αλλά δεν ακούγεται σαν να είναι όταν το βάζω να το ακούσω και το βάζω ξανά και ξανά! Δεν φτάνει να το ακούσεις μόνο μια! Μετά την πρώτη ακρόαση σε κερδίζει αμέσως!
_x000D_
Ο Tony είναι αυτός που γράφει το υλικό και από τη στιγμή που θα κυκλοφορήσουμε ένα άλμπουμ θα κάνουμε άλλη μια περιοδεία και μόλις τελειώσουμε θα ξαναμπούμε στο στούντιο που έχει στο σπίτι του. Εκεί, θα δουλέψουμε πάνω στα επόμενα κομμάτια, οπότε είναι μια συνεχόμενη διαδικασία όπου δεν μπορείς να σηκώσεις το πόδι από το γκάζι. Και τώρα έχουμε ένα καινούριο άλμπουμ, μόλις 18 μήνες μετά το τελευταίο, που είναι πολύ πιο σύντομα από όσο έχουμε συνηθίσει, αλλά έτσι δουλεύουμε τώρα και νομίζω ότι αυτό αρέσει σε όλους και δεν μπορώ να περιμένω μέχρι… το επόμενό μας άλμπουμ!
_x000D_
Rockpages.gr: Τώρα, τι θυμάσαι από τις πρώτες μέρες των Magnum στη δεκαετία του ’70 όταν παίζατε στα clubs του Birmingham;
_x000D_
Bob Catley: Ααα, που να πάρει, αυτό ήταν πριν πολύ καιρό! Ναι, ξεκινήσαμε σε ένα μικρό club σαν house μπάντα Top20 διασκευών παίζοντας σε κόσμο που… χόρευε (ΣΣ πρόκειται κατά πάσα πιθανότητα για το The Rum Runner κλαμπ στο Birmingham, από το οποίο οι Magnum έφυγαν το 1975)! Ακούγεται απαίσιο, αλλά έτσι ξεκινήσαμε! Στη δεκαετία του ’70 έρχονταν πολλοί μουσικοί από μπάντες να μας δουν. Έρχονταν οι Black Sabbath, όταν ακόμα λέγονταν Earth. Ο Tony Iommi, ο Bill Ward, ο Geezer Butler και ο Ozzy έρχονταν να μας δουν, όπως και ο John Bonham των Led Zeppelin και ο Robert Plant πριν ακόμα ονομαστούν έτσι! Οπότε, τότε ξεκινήσαμε και εμείς, όταν ξεκινούσαν όλες αυτές οι μεγάλες μπάντες… τόσο πίσω πάμε! Όταν αυτό το club μας έδιωξε το ’72 (ΣΣ μάλλον το ’75) αποφασίσαμε να γράφουμε τα δικά μας τραγούδια και να κάνουμε τον κόσμο να χορεύει… Χαχαχα! Ήμασταν ένα από τα συγκροτήματα που θα ανέβαινε στη σκηνή για να τζαμάρει και πολλές φορές ανέβαινε μαζί μας ο Ozzy και τραγουδούσε, ή ο John Bonham και έπαιζε τύμπανα και ο Cozy Powell, ήταν φανταστικά! Συνήθιζα να κάθομαι στο μπαρ και να χαζεύω όλο αυτό το πανδαιμόνιο στη σκηνή, είχε πολύ πλάκα! Αυτές ήταν οι πρώτες μέρες των Magnum, μετά φύγαμε και παίζαμε κανονικές συναυλίες από πάνω ως κάτω στη Μεγάλη Βρετανία σαν support. Η πρώτη μας περιοδεία ήταν με τους Judas Priest και αυτό μας πήγε σε ένα άλλο επίπεδο και μας έβγαλε μπροστά σε ένα άλλο κοινό και συνεχίσαμε έτσι. Ανοίξαμε για τους Whitesnake του David Coverdale όταν ξεκίνησαν το 1978, για τους Blue Oyster Cult το 1979, για τους U.F.O. στη Γερμανία το 1979, η πρώτη φορά που παίξαμε εκεί, και κάπως έτσι ξεκινήσαμε να αποκτούμε το δικό μας κοινό αυτά τα χρόνια.
_x000D_
Υποθέτω πως κάθε συγκρότημα κάπως έτσι πορεύεται. Στην αρχή παίζεις μικρές συναυλίες, μετά γίνεσαι support… έτσι ξεκινήσαμε κι εμείς. Το 1980 ανοίγαμε για τους Def Leppard, το 1982 ήμασταν το support του Ozzy στην πρώτη του μεγάλη αμερικάνικη περιοδεία. Μετά, από το 1983 ξεκινήσαμε τις δικές μας περιοδείες με τους Tygers Of Pan Tang να ανοίγουν για μας… έτσι μας βρήκε το “On A Storyteller’s Night” και αρχίσαμε να παίζουμε σε μεγάλους χώρους σε μεγάλες παραγωγές και κάπως έτσι κύλισε η ιστορία των Magnum σε όλα αυτά τα 16 άλμπουμ…
_x000D_
Rockpages.gr: Κατάγεστε από το Brimingham, που είναι επίσης η γενέτειρα των Black Sabbath, των Judas Priest και άλλων συγκροτημάτων που ήταν περισσότερο heavy metal από ότι εσείς. Πως το εξηγείς το ότι εσείς στραφήκατε περισσότερο προς την πιο μελωδική πλευρά του rock;
_x000D_
Bob Catley: Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 υπήρχε κάτι που ονόμασαν New Wave Of British Heavy Metal, και εμείς τότε είχαμε το πρώτο μας άλμπουμ “The Kingdom Of Madness” να κυκλοφορεί και ήμασταν κι εμείς κατά κάποιο τρόπο μέρος του κινήματος. Δεν ξέρω γιατί δεν ήμασταν heavy metal, αλλά ήμασταν αρκετά heavy για να μας βάλει κανείς στην ίδια κατηγορία με μπάντες όπως οι Priest, οι Sabbath και οι Maiden. Θα έλεγα ότι μπήκαμε και εμείς μέσα στο πνεύμα ευφορίας που επικρατούσε τότε και μας έκανε καλό. Για να σου πω και την αλήθεια δεν μας ένοιαζε κιόλας! Ξέραμε ότι δεν είμαστε heavy metal, αλλά πολλοί από όσους έρχονταν να μας δουν νόμιζαν ότι είμαστε. Σίγουρα, όταν είσαι στη σκηνή ακούγεσαι πιο heavy από ότι στα άλμπουμ σου, οπότε και εμείς δεν διαμαρτυρηθήκαμε ποτέ για τον χαρακτηρισμό, αν και πήραμε την μελωδική κατεύθυνση, γιατί προς τα εκεί έκλινε ο Tony… δεν μας έκανε καθόλου κακό, αλλά σίγουρα ο κόσμος καταλάβαινε ότι δεν είμαστε heavy metal και ότι δεν παίζαμε heavy metal τραγούδια, ίσα ίσα καμία σχέση δεν είχαμε, γι’ αυτό και μας λένε μελωδικούς. Αλλά, μπορούμε να γίνουμε heavy, όπως σε ένα κομμάτι του άλμπουμ, το “Dance Of The Back Tattoo”, το οποίο είναι… δεν θα πω heavy metal, αλλά κάποιοι άλλοι ίσως το πουν. Θα έλεγα ότι σε αυτό το άλμπουμ είμαστε αρκετά heavy, αλλά και στο προηγούμενο, το “The Visitation” είχαμε ένα κομμάτι, το “Black Skies”, το οποίο θα μπορούσε κανείς να πει “heavy metal”. Μια έκφραση δεν είναι έτσι κι αλλιώς; Πολλές φορές έχουμε εμφανιστεί σε metal φεστιβάλ ανάμεσα σε συγκροτήματα που ήταν πιο heavy από μας. Εμείς περάσαμε σαν μελωδικό hard rock, που τις περισσότερες φορές μας ταιριάζει, γιατί είναι πιο light από τα άλλα και νομίζω ότι αρέσει αυτό στον κόσμο, κυρίως στην Ευρώπη και αυτό αρέσει και σε μας, να έχουμε δηλαδή μια διαφορετική μπάντα από τους άλλους. Οπότε, δεν μας ενοχλεί καθόλου. Για μένα το heavy metal δεν είναι μια βρώμικη λέξη, έχω πολλούς φίλους σε heavy metal μπάντες…
_x000D_
Rockpages.gr: Σχετικά με την προσωπική σου καριέρα, τώρα που είσαι απασχολημένος με τους Magnum, έχεις χρόνο να ασχοληθείς με το να τραγουδήσεις σε projects, ή να βγάλεις ένα σόλο άλμπουμ;
_x000D_
Bob Catley: Όχι! Αυτή τη στιγμή δυστυχώς δεν μπορώ να το κάνω αυτό! Ίσως μπορέσω στο μέλλον, αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι τέτοιο τώρα, είμαι πάρα πολύ απασχολημένος με τους Magnum, και δεν θα ήταν δίκαιο να τους βάλω στην αναμονή και να κάνω μια άλλη δουλειά, και γιατί να το ήθελα κάτι τέτοιο, αφού όλα πάνε τόσο καλά για μένα, τον Tony και τα παιδιά; Οπότε, δεν έχω χώρο και χρόνο για κάτι τέτοιο αυτή τη στιγμή, αλλά δεν ξέρω για το μέλλον. Τώρα ασχολούμαι μόνο με τους Magnum και αυτό παίρνει πάρα πολύ χρόνο!
_x000D_
Rockpages.gr: Τι είναι αυτό που απολαμβάνεις όταν δουλεύεις για κάποιον άλλο, ή κάνεις μια σόλο δουλειά εκτός Magnum;
_x000D_
Bob Catley: Μου αρέσει να τραγουδώ… πάντοτε απολάμβανα να τραγουδάω υλικό από άλλους συνθέτες, περνάω πολύ καλά και ακριβώς αυτό έκανα στη σόλο καριέρα μου. Δούλεψα με νέο κόσμο, απευθύνθηκα σε ένα άλλο κοινό και απέκτησα δικούς μου οπαδούς, τους οπαδούς του Bob Catley, που έρχονται να με δουν στη Νότια Αμερική και σε άλλα μέρη, ενώ προηγουμένως είχα μόνο τους Magnum, οπότε όλα αυτά ήταν μια καινούρια εμπειρία για μένα. Δούλεψα με τον Tobias Sammet στο άλμπουμ των “Avantasia” πριν από δυο χρόνια και πήγαινα σε συναυλίες σε μέρη που δεν είχα ξαναπάει, όπως η Νότια Αμερική, η Ιαπωνία, όπου μπορούσες να αγοράσεις σόλο άλμπουμ του Bob Catley! Χαχαχα! Αλλά, τώρα είμαι εντελώς αφοσιωμένος στους Magnum και αυτό είναι που μου δίνει ικανοποίηση, το να τραγουδάω τα τραγούδια του Tony, θα το κάνω για πάντα, οπότε αυτό είναι που με ευχαριστεί περισσότερο.
_x000D_
_x000D_
_x000D_
