Λίγο μετά τις 21:00 οι Bus έκαναν την εμφάνιση τους, και έδειξαν να μπαίνουν αμέσως στο κλίμα, προσφέροντας μας στιβαρά riffs ανακατεμένα με καθαρά και μελωδικά solos, που αποτελούν άλλωστε και τη ραχοκοκαλιά όλων των -ακυκλοφόρητων και μη- δημιουργημάτων τους, δείχνοντας -χωρίς φλυαρίες- να απολαμβάνουν κάθε στιγμή της παρουσίας τους στη σκηνή.
Λίγο αργότερα ήταν οι σειρά των Void Droid να πάρουν τη σκυτάλη, και να μας τείνουν -μέσω του “Mokujin”- χείρα για να χορέψουμε στο ρυθμό τους. Παρόλο που ντρέπομαι λίγο για το ότι αυτή ήταν η πρώτη φορά που είδα (cheesy χαρακτηρισμός Έλληνα αρθρογράφου incoming) “τα παιδιά απ’ την Πάτρα”, αυτή η εμπειρία επιβεβαίωσε την άποψη μου ότι το μέλλον του Metal καθρεφτίζεται στη μουσική τους. Σύνθετες και όμορφα απλές μουσικές γραμμές σε κάθε μουσικό όργανο, συνδυασμένες τόσο με harsh φωνητικά, όσο και με κάποιες Halford-ικες κορώνες, που ίσως να έκαναν κάποιον τραγουδιστή/κιθαρίστα που το όνομα του κάνει ρίμα με το “Frent Binds” να αναθεωρήσει για το κατά πόσο αυτές ανήκουν στη σφαίρα του Heavy Metal ή όχι.
Mokujin, Zara, Jack In The Box, Little Droid’s Blues, Superego Villain, The Watermaker, Praying Mantis, Chameleon White
Μετά τις τελευταίες νότες του “Praying Mantis”, ήταν επιτέλους ώρα να κατακλυστεί το Κύτταρο από ένα σμήνος μύγες, και με εφαλτήριο το “Army Of The Flies” οι Mahakala, να ξεκινήσουν να μας διηγούνται μια επική ιστορία. H συνέχεια, αν και αναμενόμενη, δεν ήταν σε καμία περίπτωση προβλέψιμη. 4+1 Μουσικοί χωρίς φόβο αλλά σίγουρα με άφθονο πάθος, μας ταξίδεψαν με τον καλύτερο τρόπο στους τόπους που αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για το “The Second Fall”, κάνοντας δύο στάσεις στο παρελθόν, (Salvation, Evil Man & Lust For Your Blood), προτού ολοκληρώσουν την εξιστόρηση της εκθρόνισης, αλλά και της σκληρής εκδίκησης του Lucifer, και μας αποχαιρετήσουν, έχοντας μας χαρίσει μια εξαιρετική live έκδοση της νέας τους δουλειάς.
Πριν κλείσει αυτό το report, αισθάνομαι υποχρεωμένος να δικαιολογήσω γιατί υπογράμμισα μια φράση στην πρώτη παράγραφο. Τα συγκροτήματα όταν ανεβαίνουν στη σκηνή, εκτός του ότι το οφείλουν, 9.5 στις 10 φορές δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό και ως εκ τούτου κάνουν ότι μπορούν για να γίνει μια συναυλία φιέστα, ΑΛΛΑ δεν είναι μόνοι τους. Δυστυχώς ή ευτυχώς, μια συναυλία αποτελεί μια σχέση ανατροφοδότησης μεταξύ group(s) και κοινού. Συνεπώς όση ποιότητα και να εκλύει μια μπάντα (και πιστέψτε με, Bus, Void Droid και Mahakala έχουν μπόλικη), αν το κοινό δεν ανταποκρίνεται, στην καλύτερη των περιπτώσεων, αυτές θα συνεισφέρουν θετικά έως το 50%. Και ενώ δεν είναι απαραίτητο να το κάνουμε με ακραίο τρόπο, εγώ, εσύ και οποιοσδήποτε ανήκει στο κοινό μιας συναυλίας, οφείλει, είτε με ένα ζεστό χειροκρότημα, είτε με το να ανταποκριθεί στα λεγόμενα του εκάστοτε frontman, να συνεισφέρει το μερίδιο του, προκειμένου τελικά να έχουμε γιορτή και να περάσουμε όλοι μας ένα όμορφο βράδυ.
Οι λόγοι που μπορεί να κάνουν κάποιο να αρχίσει να γράφει μουσική μάλλον είναι άπειροι, αλλά οι λόγοι για να συνεχίσει είναι κατ’ εμέ αισθητά λιγότεροι. Η αναγνώριση και η εκτίμηση της προσπάθειας είναι αναμφίβολα ένας από αυτούς.
Κωσταντίνος Σπηλιώτης
Φωτό: Αναστασία Παπαδάκη
Army Of Flies, Redemption Denied, Purgatorium, Salvation (Pt:I & Pt:II), Better To Reing In Hell, Darkness In Their Eyes, Wrath Of Lucifer, Evil Man, Lust For Your Blood, Blessed Are The Dead, War Against Mankind
