Από τη Φιλανδία μας έρχονται οι Mangoo, οι οποίοι επιδίδονται σε ένα εξαιρετικό heavy-stoner-space-psychedelic rock παιγμένο με μπόλικο μεράκι, παράνοια, πάθος και φαντασία.

Το δεύτερό τους άλμπουμ είναι μια αποθέωση του jam-αρίσματος και της ΄70s φιλοσοφίας στη rock μουσική, όσον αφορά τη δομή και την εξέλιξη των κομματιών. Σίγουρα γκρουπ σαν τους Hawkwind, τους Sabbath, τους Purple και τους Zeppelin θα σας έρθουν στο μυαλό ακούγοντας τους Mangoo, ενώ είναι σχεδόν αυτονόητο, ότι όλοι αυτοί οι γίγαντες αποτελούν και τις επιρροές τους. Όμως, το φιλτράρισμα έχει γίνει με τέτοιο τρόπο που όλα αυτά τα στοιχεία δένουν εξαιρετικά μεταξύ τους, ενώ προστίθενται blues και fuzz-αριστές πινελιές σε μια παραγωγή εντελώς ηθελημένα ατελώς τέλεια. Ο ήχος είναι σκληρός και τραχύς, όπως αρμόζει σε μια τέτοια κυκλοφορία ενώ η φωνή του κιθαρίστα -τραγουδιστή, Pickles, μου θύμισε τον Chris Cornell.

Δυστυχώς, εξαιτίας της «καταιγίδας» νέων κυκλοφοριών, επικοινωνιακής μάχης στα Facebook, Twitter και δεν συμμαζεύεται αρκετές φορές μπάντες που πραγματικά θα γουστάραμε αν είχαμε την ευκαιρία να τις ακούσουμε μας ξεφεύγουν. Έτσι, αν σας αρέσει ο σκληρός, τραχύς Σκανδιναβικός ήχος με όλες τις αναφορές που εντοπίσαμε, θα έλεγα ότι είναι ιερή σας υποχρέωση να τσεκάρετε τους Mangoo!

ΥΓ: Βλέπεις Small Stone Records; είναι καλό!
 

Tags