Η πρώτη μου επαφή με το μύθο των Manilla Road ήταν την εποχή της σύντομης διάλυσής τους. Δεν άργησαν να γίνουν ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα και για χρόνια περίμενα την επιστροφή τους με νέο άλμπουμ. Όταν επιτέλους κυκλοφόρησε το Atlantis Rising το 2001, οι υψηλές προσδοκίες δεν επιβεβαιώθηκαν. Ένα καλό άλμπουμ που όμως δεν μπορούσε να συγκριθεί με τη χρυσή εποχή του γκρουπ. Από τότε οι Manilla Road παρέμειναν ιδιαίτερα ενεργοί με πολλές συναυλίες και αρκετά άλμπουμ τα οποία όμως δεν μπορούσαν να υπερβούν στη στάθμη του απλά καλού. Μαγικές στιγμές πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν σε κάθε κυκλοφορία τους. Η ανατριχιαστική χροιά του Mark Shelton και τα χαρακτηριστικά κιθαριστικά θέματά του θα είναι πάντα παρόντα και πάντα θα συγκινούν. Και αυτό συμβαίνει και με το To Kill a King. Η φωνή του Shelton, ακόμα και σε αυτή την όχι και τόσο ακμαία κατάσταση, καταφέρνει να προκαλέσει δέος ενώ σε κάθε κομμάτι η lead κιθάρα θυμίζει τις ένδοξες στιγμές της μπάντας. Εκεί σταματάνε βέβαια οι κορυφαίες στιγμές του άλμπουμ. Το To Kill a King άλλωστε στερείται κορυφώσεων. Οι συνθέσεις είναι ως επι το πλείστον υποτονικές και ο ήχος άνευρος. Πρέπει να μπουν τα προαναφερόμενα lead θέματα για να ζωντανέψουν τα τραγούδια. Shelton και Patrick εναλλάσσονται στη θέση του τραγουδιστή αλλά προσωπικά το βρίσκω περιττό. Αντιλαμβάνομαι τη σημασία που έχει ο ρόλος του Patrick στις ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας μιας και ο Shelton δεν μπορεί πιά να ανταποκριθεί αλλά στο στούντιο με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τα καταφέρνει και η γνώμη μου είναι πως θα έπρεπε να έχει την αποκλειστικότητα. Ο Neudi καταβάλει φιλότιμες προσπάθειες στο να γεμίσει τα κομμάτια με τον τρόπο που το έκανε ο ανυπέρβλητος Randy Foxe και σε σημεία καταφέρνει να ακούγεται ιδιαίτερα πειστικός ενώ στο μπάσο ακολουθείται η συνταγή Out of the Abyss η οποία ταιριάζει στα τραγούδια. Εάν όλα αυτά έδεναν σωστότερα μεταξύ τους στο στάδιο της μίξης, τότε το αποτέλεσμα θα ήταν σίγουρα καλύτερο.

Δεν είναι ο καλύτερος δίσκος της νεότερης περιόδου της μπάντας και σίγουρα όχι ο χειρότερος. Τα The Arena, The Talisman και Blood Island (συμπτωματικά τα γρηγορότερα κομμάτια του δίσκου) είναι συνθέσεις που ξεχωρίζουν και αξίζουν μία θέση μέσα σε ένα Manilla Road best of της τελευταίας 15ετίας.