Όλοι οι Manowarriors εκεί έξω σίγουρα θυμούνται πόσο δύσκολα ήταν η δεκαετία του 90 τόσο για την αγαπημένη μας μπάντα αλλά και για το παραδοσιακό metal στο σύνολο του. Ειδικά, οι Manowar προέρχονταν από μία ένδοξη δεκαετία με 6 (!) απίστευτους δίσκους που σήμερα θεωρούνται πραγματικά ορόσημα στον επικό/heavy ήχο. Τι έγινε όμως στα 90ς; Κοιτάξτε…όσοι από εσάς είστε κάπου στα 45-50 σίγουρα θυμάστε ότι το “The Triumph of Steel” είχε αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές στη χώρα μας τόσο λόγω του 30-λεπτου έπους με το ελληνικό ομηρικό θέμα αλλά και της συνολικότερης ποιότητας του δίσκου ο οποίος δεν έμοιαζε και τόσο πολύ με τον προκάτοχό του. Μάλιστα, η περιοδεία πέρασε από τη χώρα μας σε μία συναυλία που θα τη θυμόμαστε για πάντα για πολλούς και διάφορους λόγους.
Από την άλλη το “Louder Than Hell” μπορεί σήμερα να αντιμετωπίζεται με χλιαρά θετικά σχόλια αλλά τότε είχε ξαφνιάσει τους Manowarriors και όχι απαραίτητα για θετικούς λόγους. Η αλήθεια είναι ότι τα αμιγώς επικά στοιχεία είχαν δώσει τη θέση τους σε ένα πιο ευθυτενές heavy metal που χαρακτηριζόταν από απλά σχετικά κιθαριστικά θέματα και σχετικά απλούς στίχους τους οποίους ο DeMaio τους έχει για πλάκα. Αν με ρωτήσετε, πάντως, εμένα προσωπικά πάντα μου άρεσε ο δίσκος αν και φυσικά δεν συγκρίνεται με τα 7 προηγούμενα αριστουργήματα. Θετικό πρόσημο όπως και να έχει.
H δεκαετία του 90 μας επεφύλαξε και 2 live albums που κυκλοφόρησαν πάνω-κάτω back to back με διαφορά 18 μηνών ή κάτι τέτοιο. Το “Hell On Wheels” και το “Hell On Stage” μπορεί να μην είναι αντιπροσωπευτικά δείγματα μιας συναυλίας των Manowar αλλά περιλαμβάνουν ουσιαστικά όλα σχεδόν τα καλύτερα τραγούδια των Αμερικανών. Και αυτό από μόνο του είναι ικανό να κατατάξει τα δύο αυτά live albums στην κατηγορία “essential” για κάθε ενημερωμένη δισκοθήκη.
Μπορεί, λοιπόν, τα 90ς να μην ήταν εξίσου δημιουργικά για τους Manowar με την αντίστοιχη δεκαετία του 80 αλλά το τελικό αποτέλεσμα παίρνει σίγουρα θετικό πρόσημο…ειδικά, αν αναλογιστούμε τι ακολούθησε μετά το 2007…
Σάκης Νίκας
