Πολλά χρόνια τώρα πιστεύω ότι το σωστό atmospheric doom/death metal είναι ικανό να σου χαρίσει συναισθήματα που κανένα άλλο παρακλάδι του σκληρού ήχου δεν μπορεί. Ήταν, είναι και θα είναι ένα πολύ ξεχωριστό και ιδιαίτερο μέρος στα ακούσματά μου. Γι’ αυτό και πριν ακούσω την εν λόγω δουλειά, είχα μεγάλη ανυπομονησία βλέποντας ότι οι Marianas Rest επιδίδονται σ’ αυτό το είδος.
Μια μπάντα που την είχα ακουστά από το προηγούμενο, δεύτερο, full-length album “Ruins” του 2019 αλλά δεν τους αφιέρωσα ποτέ χρόνο. Πλέον με τον τρίτο ολοκληρωμένο δίσκο στις αποσκευές τους, το σεστέτο από την Φινλανδία δεν μου είπε και πολλά πράγματα. Κρίμα ο αρχικός ενθουσιασμός μου.
Και δεν είναι ότι τα πάνε τόσο άσχημα. Η μουσική τους έχει το σκοτάδι, το πένθος και τη μελαγχολία που χρειάζεται. Οι ρυθμοί είναι σχεδόν αποκλειστικά doom με ελάχιστα ξεσπάσματα επιθετικότητας ενώ παρά τις μεγάλες διάρκειες, οι διαφορετικές ιδέες που βάζουν στα κομμάτια τους βοηθάνε το υλικό ώστε να μην ακούγεται μονότονο και επαναλαμβανόμενο. Τα πλήκτρα του Aapo Koivisto (επίσης σε Omnium Gatherum) χτίζουν ωραίες ατμόσφαιρες στις οποίες κολλάει άψογα και το τσέλο του guest Timo Virkkala.
Το θέμα όμως είναι ότι δε μου έμεινε τίποτα στο μυαλό και δε μου δημιούργησε τα συναισθήματα που ανέφερα πιο πάνω. Οι σκοτεινές και μελαγχολικές μελωδίες τους δεν έχουν κάτι το εξαιρετικό και περνάνε χωρίς να ακουμπήσουν, με την κιθαριστική δουλειά των Nico Mänttäri και Harri Sunila να ξεχωρίζει μόνο στο ομώνυμο τραγούδι. Πάνω σε όλα αυτά, τα φωνητικά του Jaakko Mäntymaa αποτελούν για εμένα μεγάλο μειονέκτημα του album.
Αυτό επειδή πολλές φορές δοκιμάζει σκισμένα που δεν μου κολλάνε καθόλου στο τελικό αποτέλεσμα. Ωραία τα growls που βγάζει, ενδιαφέροντα και τα ψιθυριστά που χρησιμοποιεί δείχνοντας μια ποικιλία αλλά τα σκισμένα πραγματικά χαλάνε την όποια σύνδεση με την υπόλοιπη μουσική αφού είναι για depressive black metal περιπτώσεις. Σωστή πάντως η ιδέα τους να συμμετάσχει η Lindsay Schoolcraft (ex-Cradle Of Filth) σε λίγα γυναικεία καθαρά.
Το “Fata Morgana” διαρκεί σχεδόν μία ώρα (παρά έξι λεπτά) και παρά τα…παράπονα που έχω από αυτό, δε με κούρασε. Μου θύμισε σε πολλά σημεία τους τεράστιους Swallow The Sun και σε λίγα τους τιτάνιους Draconian. Δε θα το έβαζα όμως να το ξανακούσω και οι λόγοι είναι αυτοί που ανέφερα πιο πάνω. Δε μου «μίλησε» όπως θα ήθελα από το συγκεκριμένο υποείδος του metal ήχου.
