Πιθανότατα, οι δυσμενείς συνθήκες που ζούμε την τελευταία διετία να επηρέασαν θετικά αρκετούς καλλιτέχνες. Το τελευταίο διάστημα άκουσα πραγματικά εξαιρετικές κυκλοφορίες στις οποίες διακρίνω μια σπιρτάδα, προϊόν ίσως του προβληματισμού από τη μία και της σφοδρής επιθυμίας όλων να πάρουν ξανά σβάρνα τις σκηνές.
Κάτι τέτοιο αποκόμισα από το “An Hour Before It’s Dark”. Οι Marillion έξι χρόνια μετά το αρκετά καλό αλλά και μάλλον προβλέψιμο “F.E.A.R.”, βγάζουν μια ζωντάνια που είχα να νοιώσω από τη διπλή κυκλοφορία των “Happiness Is The Road”.
Παρά την περίεργη κάπως εισαγωγή του “Be Hard On Yourself” που ανοίγει το album και η οποία παραπέμπει σε συμφωνική μουσική, το κομμάτι, όσο και το “Reprogram The Gene” που ακολουθεί, έχουν ένα αρκετά rock ύφος και μια φρεσκάδα που προσωπικά με προδιέθεσε θετικά ως προς τη συνέχεια η οποία είναι ένα κλασσικό Marillion άκουσμα, εμπνευσμένο και όπως πάντα στο συγκεκριμένο συγκρότημα, εξαιρετικά δομημένο. Οι στίχοι το Hogarth είναι πιο ανθρωποκεντρικοί από ποτέ ίσως με έμφαση στα “θέλω” και τα “δεν θέλω” του. Ειδική μνεία θέλω να κάνω για το εκπληκτικό “Sierra Leone”, ένα εντεκάλεπτο σχεδόν οδοιπορικό πάνω στην άμμο της μακρινής Αφρικάνικης χώρας.
Το “An Hour Before It’s Dark” ως album κλείνει με το δεκαπεντάλεπτο “Care”, όχι όμως και το format που βάλαμε να παίξει. Αν έχετε προτιμήσει το διπλό βινύλιο, απλά αλλάζετε πλευρά και βάζετε την 4η. Αν παίζετε το CD, θα χρειαστεί να περιμένετε τέσσερα λεπτά σιωπής, για να ακούσετε το εξαιρετικό “Murder Machine” σε μια 12” remix εκτέλεση.
Ο νέος δίσκος των Marillion είναι πραγματικά κάτι το ξεχωριστό και το πιο ευχάριστο είναι ότι δεν απευθύνεται μόνο στους die hard και πολύ απαιτητικούς fans της μπάντας, αλλά σε πολύ μεγαλύτερο ακροατήριο.
