Οι Marillion έχουν εδώ και χρόνια να καυχιούνται ότι αποτελούν μια σταθερή αξία στο πέρασμα των χρόνων. Μια αξία που δεν περικλύεται στις σταθερές ενός progressive ιδιώματος αλλά με ένα βαρύ, πολύ βαρύ brand name.
Τέσσερα χρόνια μετά το εξαιρετικό “Sounds That Can’t Be Made”, επιστρέφουν από εκεί που σταμάτησαν όσο αφορά το καθαρά μουσικό κομμάτι. Οι Rothery και Kelly δεν έχουν κανένα πρόβλημα να δημιουργήσουν μια νέα πληθώρα ήχων με τεράστιο εύρος αλλά ταυτόχρονα αναγνωρίσιμους από την πρώτη νότα. Θεματολογικά, ο Hogarth ξεδιπλώνει τους φόβους του – εξ’ ου και ο τίτλος του δίσκου – από τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις του πλανήτη (που να είχε ήδη βγει και ο Trump) δίνοντας την αίσθηση της οργής κάτι που φαίνεται από την ανάλυση της λέξης “FEAR” που εδώ αναλύεται σε “Fuck Everyone And Run”.
To “FEAR” αποτελείται από πέντε ουσιαστικά κομμάτια, τα τρία εκ των οποίων χωρίζονται σε υποενότητες, πολύ μεγάλα σε διάρκεια όπως γίνεται αντιληπτό, συνδεδεμένα όμως απόλυτα αρμονικά μεταξύ τους. Το κομμάτι πάντως που ξεχώρισα από το album, δεν ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία, είναι το “Living In Fear”, δεύτερο κομμάτι του δίσκου, μια τσαμπουκαλεμένη “γροθιά στο στομάχι”, διάρκειας μόλις εξίμισι λεπτών.
Πιθανόν οι πιο πιστοί φίλοι των Marillion να έχουν ήδη αρχίσει τις γκρίνιες για πολλούς και διάφορους, δικούς τους λόγους, κάτι που έγινε και στο “Sounds That Can’t Be Made” και επειδή τους ξέρω αρκετά καλά, θα τους συνιστούσα να…ξεκολλήσουν από το “Marbles”, όσο υπερδισκάρα και να (εξακολουθεί) να είναι! Οι απαιτήσεις είναι πάντα θεμιτές, έχουν όμως και τα όρια τους.
