Ένα drum beat με sleazy ηλεκτρονική διάθεση, τσαχπίνικη νοοτροπία και ταιριαστό στίχο που μας πάει πίσω στο “Great big white world” –με μία νέα διάθεση να ξεδιπλώνεται, και το παίρνουμε χαμπάρι: ναι, ο νέος δίσκος του Manson είναι γεγονός, και να ναι καλά το κραγιόν του, το “Killing Strangers” δείχνει νωρίς-νωρίς μία πραγματική έμπνευση – αυτό που ξεχωρίζει μία απλά καλή κυκλοφορία από μία σπουδαία, και που έκανε τις 4 πρώτες δουλειές του στα 90s σημείο αναφοράς για την πιο heavy και αλλόκοτη πλευρά της ποπ. Όπως τα clubs kids που επηρέασαν τόσο την εικόνα του (Walt Paper) και την σχέση αγάπης και μίσους απέναντι στα είδωλα του καταναλωτισμού, ο Manson ενορχήστρωσε μία συνειδητή εφόρμηση στα 90ς, θολώνοντας τα όρια ανάμεσα στο «εναλλακτικό» και το mainstream. Το “Holy wood” αποτέλεσε την κορύφωση της επέλασής του, και έκτοτε βγάζει δουλειές αρκετά καλές ώστε να διατηρεί το ενδιαφέρον, χωρίς να φτάνει τις παλιές δόξες. Να λοιπόν γιατί το “Pale emperor” εκπλήσσει, τόσο ως προς το στυλ όσο και ως προς το περιεχόμενο: από τη μία το “Mechanical animals” είναι το πλησιέστερο άλμπουμ, αλλά από την άλλη έχουμε μία πρωτόγνωρη προσέγγιση, χάρη στον Tyler Bates, του οποίου η καινοτόμος καλλιτεχνική συμβολή είναι σε πλήρη σύμπνοια με την τρέχουσα οπτική του ίδιου του Manson. Μπορεί να συναντήθηκαν στο πλατό του “Californication”, θα μπορούσε όμως να ήταν μία συνεύρεση στα πλαίσια του “True Detective” – βαλτώδης, σχεδόν μπλουζιάρικη, σκοτεινή ροκ διάθεση, με εικόνες που παραπέμπουν σε ιστορικές φιγούρες, δαίμονες και εξαγνισμός, κιθάρες που στενάζουν, παραμορφωμένα σκοτεινά αργόσυρτα άσματα – και όταν η αδρεναλίνη ανεβαίνει, το κλίμα παραμένει διαστροφικό – το “Third day of a seven day binge” φοράει το γκλίτερ των καταχρήσεων περήφανα και φωνακλάδικα και το “Odds of even” μοιάζει σαν ένας τροβαδούρος του παλιού καιρού να ταξίδεψε στο μέλλον και να προσγειώθηκε τριπαρισμένος σε κάποιο από τα parties του Michael Alig. To αριστοτεχνικά σκοτεινό “Cupid carries a gun” αποτέλεσε τη ναυαρχίδα του soundtrack της περσινής σειράς “Salem” και πραγματεύεται φετιχιστικές εμμονές. Το “Mephistopheles of Los Angeles” και το “The Devil beneath my feet” ροκάρουν με εξαίρετα ανέμελο στυλ και το απειλητικό “Birds of Hell awaiting” φέρνει τον Harlan Ellison πλάι στον Nick Cave σε μία ηλεκτρονική διασταύρωση. Η deluxe έκδοση του CD εμπλουτίζεται με τρεις ακουστικές επανεκτελέσεις, ενώ στο εξώφυλλο φιγουράρει μία καταλλήλως «πειραγμένη» φώτο του Manson. Αυτό-αναφορική στο πνεύμα του “Thin White Duke” του Bowie; Ίσως άλλη μία παιγνιώδης υπενθύμιση της ανιστόρητης αυτό-αναφορικότητας της ποπ; Ή απλώς μία σκανδαλιάρικη διάθεση; Σε κάθε περίπτωση, το “Pale emperor” είναι ένα αναπάντεχα καλό άλμπουμ και μία διαστροφικά έξυπνη επανίδρυση, δίχως άλλο.
