Ορισμένοι άνθρωποι πρέπει να παραμένουν αυστηρά προσηλωμένοι σε αυτό που γνωρίζουν να κάνουν καλύτερα και να αποφεύγουν τους πολλούς πειραματισμούς. Και δεν εννοώ με αυτό ότι δεν θα πρέπει να δοκιμάζουν νέους καλλιτεχνικούς δρόμους και διεξόδους. Ίσα ίσα που είναι και αναγκαίο για να διατηρείς σε υψηλό επίπεδο τη συνθετική ποιότητα και τη συνολική απόδοση σου. Ωστόσο, όταν το έχεις επιχειρήσει αρκετές φορές και δεν σου βγαίνει, τότε θα πρέπει να αναθεωρήσεις τις απόψεις σου.
Ο Mark Spiro είναι ένα πολύ γνωστό όνομα στο χώρο του μελωδικού rock με άπειρες και υπερπετυχημένες συνεργασίες με τεράστιους μουσικούς ενώ όλοι μας έχουμε ακούσει τραγούδια που έχει γράψει για soundtracks (π.χ. Top Gun) και άλλους καλλιτέχνες (π.χ. Heart, Bad English, Winger κτλ.). Παρόλα αυτά, όλες του οι απόπειρες να κάνει μία παράλληλη καριέρα σαν solo μουσικός έχουν καταλήξει σε αποτυχία. Η νέα του δουλειά δεν αποτελεί εξαίρεση. Ακούγοντας την, αισθάνθηκα σαν να παρακολουθώ μία ξενέρωτη ταινία Γ’ κατηγορίας όπου πρωταγωνιστεί ο Patrick Swayze ή ο Burt Reynolds και διαδραματίζεται σε κάποιο αμερικάνικο bar στα early 90s. Από πίσω να παίζει τραγούδια από αυτά που έχει απορρίψει ο John Waite ή περιλαμβάνονται στα demos του “Lost Highway”! Τρελή ποιότητα, δηλαδή…
Νομίζω ότι ο Mark Spiro έβγαλε το συγκεκριμένο δίσκο απλά και μόνο για να τον βγάλει!
Highlight: Πρέπει πάντως να παραδεχτώ ότι το εξώφυλλο σε προδιαθέτει θετικά…με άλλα λόγια σε ξεγελάει!
