Η ανακοίνωση της φετινής εμφάνισης της μπάντας λοιπόν ξανά στο ιστορικό Κύτταρο από την “Rocking The Blues Events” σκόρπισε ρίγη ενθουσιασμού στους απανταχού fans που από νωρίς έσπευσαν να προμηθευτούν το μαγικό χαρτάκι για να απολαύσουν για μία ακόμη φορά τα τραγούδια της θρυλικής αυτής μπάντας! Άλλωστε, ποιον θα μπορούσε να αφήσει ασυγκίνητο ο τίτλος του live “Best of Classic Years” με αφορμή μάλιστα και τη συμπλήρωση 50 χρόνων από την ίδρυση των Wishbone Ash;
Σε μια συναυλία στην οποία ξέρεις εξ΄ ορισμού ότι θα απολαύσεις ένα μουσικό υπερθέαμα, το να σου δίνεται η δυνατότητα να παρακολουθήσεις και μια πολύ καλή μπάντα που θα την ανοίξει είναι κάτι σαν το κερασάκι στην τούρτα. Έτσι, όπως πέρσι είχαμε τη χαρά να απολαύσουμε τους πολύ αξιόλογους “Daddy’s Work Blues Band”, φέτος σταθήκαμε πολύ τυχεροί να θαυμάσουμε ένα αντίστοιχα φοβερό μουσικό τρίο, τους ψυχεδελικούς “Bag of Nails”, οι οποίοι με την εκπληκτική απόδοσή τους μας χάρισαν απλόχερα αμέτρητους rock και blues 60’s και 70’s ρυθμούς, εμφανιζόμενοι στη σκηνή στις 21.45 και κρατώντας μας συντροφιά για περίπου 45 λεπτά. Το πιο σημαντικό ήταν ωστόσο, κατά την άποψή μου, ότι οι ίδιοι έδειχναν τόσο απίστευτα ορεξάτοι και γεμάτοι κέφι, προετοιμάζοντας με τον καλύτερο τρόπο το έδαφος για τον Turner και την παρέα του, ενώ ανάμεσα στα κομμάτια που έπαιξαν, εκτός από μερικά δικά τους, μας χάρισαν και μια πολύ δυνατή εκτέλεση του «Voodoo Child», ως φόρο τιμής στο μέγα δάσκαλο της rock Jimi Hendrix. Ειλικρινά μπράβο τους για την άριστη απόδοσή τους!
Η πολυπόθητη ώρα όμως έχει φτάσει και μετά από ένα μικρό διάλειμμα μετά τους “Bag of Nails”, έχει έρθει πια η στιγμή να ανέβει στη σκηνή ο κύριος Turner, ο οποίος με την εκκεντρική του εμφάνιση (όπως μας έχει συνηθίσει άλλωστε στις συναυλίες του) και την χαρακτηριστική αγγλική προφορά του, μας έχει κάνει να τον θεωρούμε έναν πραγματικό βρετανό λόρδο, με συνάμα πολλά…μποέμ χαρακτηριστικά! Οι ήχοι του επιβλητικού “The King Will Come” κατακλύζουν το χώρο και όλοι μας συνειδητοποιούμε ότι μάλλον…The King Has Come! Ακολουθεί το πολύ δυναμικό και ταυτόχρονα μελωδικό “Written In The Stars” από την πρόσφατη δισκογραφική δουλειά της μπάντας (το καλύτερο του ομώνυμου δίσκου) ενώ ο Martin μας κλείνει εμφατικά το…μάτι δίνοντας πάσα για το “Blind Eye” τονίζοντας ότι αυτό το κομμάτι είναι από το μακρινό 1970 και τον πρώτο δίσκο της μπάντας.
Η συνέχεια στη συναυλία δίνεται με τα επιβλητικά “Handy” και “Phoenix”, κομμάτια επίσης από τον πρώτο δίσκο, που ήταν ουσιαστικά οι μακροσκελείς αλλά δομημένες jam sessions των μουσικών του συγκροτήματος επί σκηνής. Θα ακολουθήσει το “Mother of Pearl”, το οποίο ο Martin θα αφιερώσει στη μητέρα του την οποία δυστυχώς έχασε πριν μερικές εβδομάδες (χωρίς ωστόσο να καταφέρει να κάνει τον ίδιο όπως μας σχολίασε να κόψει το κάπνισμα!) και το “Sometime World” από το θρυλικό “Argus” με την μαγευτική μελωδία του στην εισαγωγή και την εκθαμβωτική κορύφωσή του με το εκπληκτικό του solo όπου και θα οδηγηθούμε σε ένα μικρό διάλειμμα για μερικές απαραίτητες ανάσες, ενώ ο Turner μας ενημερώνει ότι η επιστροφή θα έχει φυσικά και μερικά ακόμη κομμάτια από το “Argus”, μην παραλείποντας να μας τονίσει για ακόμη μια φορά την ελληνική προέλευση της λέξης καθώς και το ότι γνωρίζει ότι το Άργος βρίσκεται στην Ελλάδα. Tο δεύτερο μέρος θα ξεκινήσει με μια επιλογή επίσης από το “New England”, το δυναμικό “Runaway”, με το οποίο μάλιστα πέρσι είχαν επιλέξει να ξεκινήσουν το πρόγραμμά τους. Έχει φτάσει όμως ήδη η στιγμή για την πρώτη μπαλάντα της βραδιάς, το πανέμορφο “Rock ‘n’ Roll Widow” από το τέταρτό τους album “Wishbone Four”, το οποίο το συγκρότημα θα αφιερώσει προσωπικά στο Σίμο από την “Rocking The Blues Events”, θέλοντας να τον ευχαριστήσει για όλη του την προσπάθεια να τους έχουμε και πάλι κοντά μας όπως και πέρσι, μάλιστα όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και στη Θεσσαλονίκη. Περνάμε στο “Don’t Come Back” από το “There’s The Rub” ενώ ακολουθώντας και την αντίστοιχη σειρά των τραγουδιών στο εν λόγω album κάνουν την εμφάνισή τους οι πρώτες νότες της θρυλικής μπαλάντας “Persephone”, με τον Martin να μας λέει πως οι ίδιοι προτιμούν να το προφέρουν τονίζοντας και το τελευταίο γράμμα της λέξης, η οποία άλλωστε μαζί με το Argus προέρχεται από την ελληνική μυθολογία. Mετά από άλλο ένα πανέμορφο ταξίδι έχουμε όμως και πάλι αλλαγή κλίματος καθώς η συνέχεια δίνεται με το ομώνυμο κομμάτι του album “Front Page News”, με τη μπάντα μάλιστα να αστειεύεται καθώς οι πρώτες του νότες τους θυμίζουν κάτι από το…Barbie Girl (!). Το συγκρότημα θα επιστρέψει όμως και πάλι στο αγαπημένο μας “There’s The Rub” καθώς το F.U.B.B. (του οποίου το ακρωνύμιο καλύτερα να μην…μεταφράσουμε) έρχεται να πάρει επάξια τη θέση του στο set list της βραδιάς, στη λογική των κομματιών “Handy” και “Phoenix” που ακούστηκαν νωρίτερα. Οι λογαριασμοί όμως με το λατρεμένο “Argus” δεν έχουν ακόμη τελειώσει…Έτσι, φτάνει η ώρα ενός ακόμη διαμαντιού, του πολυαναμενόμενου “Warrior” για να κλείσει η παρουσία του album στη βραδιά με το “Throw Down The Sword” και με έναν πιο ειρηνικό τόνο, συγκρινόμενο με τον πολεμικό τίτλο του προηγούμενου κομματιού και έπειτα με το άκρως διασκεδαστικό “Blowin’ Free” και τη μπάντα να αποχωρεί. Όχι όμως για πολύ, καθώς το κοινό απαιτεί encore φωνάζοντας ρυθμικά το κλασσικό «We want more!» και οι μουσικοί επιστρέφουν στη σκηνή με την απορία “I’m wondering why your face no longer shines” και το επίσης αγαπημένο “Jail Bait”, (το οποίο είναι και το μόνο κομμάτι από το δεύτερο τους δίσκο “Pilgrimage” που θα ακούσουμε – άλλωστε πού να πρωτοχωρέσουν τόσα πολλά διαμάντια σε μια μόνο συναυλία…), και το “Doctor” από το “Wishbone Four”, έναν πραγματικό οδοστρωτήρα που θα κλείσει και τη βραδιά με τον πιο ιδανικό τρόπο, έχοντας η μπάντα συμπληρώσει στη σκηνή σχεδόν 2,5 ώρες!
Για όλα αυτά βέβαια οφείλουμε να ευχαριστήσουμε πέραν του συγκροτήματος και τους διοργανωτές οι οποίοι σε εποχές έτσι κι αλλιώς δύσκολες αναλαμβάνουν και το ανάλογο ρίσκο να μας φέρνουν στην Ελλάδα συγκροτήματα πιο συχνά απ’ ότι κάποιοι θα μπορούσαν να φανταστούν, κάνοντας έτσι πραγματικότητα το όνειρο πολλών, καθώς δεν είναι λίγο να βλέπεις από κοντά ένα συγκρότημα που αγαπάς και απολαμβάνεις να ακούς στην καθημερινότητά σου όπου κι αν βρεθείς. Η αγάπη φυσικά μεταξύ των Ελλήνων και αυτού του συγκεκριμένου σχήματος (όπως προφανώς και της αυθεντικής σύνθεσης των Wishbone Ash) είναι αμφίδρομη, καθώς τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές οι πληροφορίες λένε πως οι ίδιοι μετά από την ακύρωση της πτήσης τους προς Θεσσαλονίκη για να παρευρεθούν στο Eightball αποφάσισαν να ταξιδέψουν με το τραίνο και να έρθουν κατευθείαν στη συναυλία…είπατε τίποτα;
Γιώργος Αρχοντόπουλος
