Πρώτοι στο σανίδι, τηρώντας την ώρα έναρξης, βρέθηκαν οι Sevengill, όνομα παρμένο από είδος καρχαρία. Η τετράδα από την Αθήνα μετράει μόλις δύο χρόνια ζωής και αυτή την περίοδο δουλεύουν στο ντεμπούτο album τους. Κινούνται σε post-progressive metal μονοπάτια, με κάποια σημεία τους να μου θυμίζουν τους μεγάλους Toundra. Μεγάλο μέρος της μουσικής τους βασίζεται σε instrumental μέρη, ενώ πολύ ωραία ήταν και τα ιδιαίτερα φωνητικά του Ηλία (respect για το μπλουζάκι Hail Spirit Noir). Πολύ καλή εμφάνιση, θα κρατήσω σίγουρα το όνομά τους περιμένοντας τις επόμενες κινήσεις τους.
Επόμενο περίεργο όνομα στη σκηνή, οι Nochnoy Dozor (αγγλιστί Night Watch) με όνομα παρμένο όχι από το Game Of Thrones, αλλά από ένα βιβλίο, το πρώτο μιας εξαλογίας του Ρώσου συγγραφέα Sergei Lukyanenko. Τα παιδιά παίζουν ένα στυλ το οποίο δεν είναι εύκολο να το κατηγοριοποιήσεις (ευτυχώς), θα το έλεγα experimental/ambient rock. Πολλά διαφορετικά στοιχεία στη μουσική τους, με τα φοβερά διπλά φωνητικά από την Λίνα και τη Ρεβέκκα (παίζει επίσης πλήκτρα) να δίνουν στον ήχο τους μια άλλη διάσταση. Έχουν επίσης στη σύνθεσή τους τον Μάνο Γεωργακόπουλο (κιθάρα, Universe217) και τον Δημήτρη Ζαφειρόπουλο (drums) και στα τρία χρόνια που δραστηριοποιούνται μόλις κυκλοφόρησαν το ομώνυμο ντεμπούτο EP τους. Άψογοι στη σκηνή και δεμένοι, μου άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις.
Μετά από ένα σύντομο soundcheck, η ώρα των Mask Of Prospero ήρθε (όνομα παρμένο από τον Prince Prospero στο “The Masque Of The Red Death” του Edgar Allan Poe). Εδώ να πω ότι η προσέλευση ήταν πολύ καλή, κατά συντριπτική πλειοψηφία από άτομα 20-25 ετών, αλλά πρέπει να μάθουν να βλέπουν και τα support συγκροτήματα και όχι να σχηματίζουν πηγαδάκια και να βρίσκονται έξω από το συναυλιακό χώρο περιμένοντας τους headliners. Κι αυτοί μουσικοί είναι και κάτι έχουν να πουν. Γκρίνια τέλος όμως. Οι Mask Of Prospero δεν ήταν όπως τους θυμόμουν ή/και όπως τους περίμενα. Ήταν καλύτεροι.
Με φοβερή όρεξη, οι Αθηναίοι παρουσίασαν όλο το φετινό τους album “The Observatory”. Κινούνται στον μοντέρνο progressive metal χώρο, πες τον και djent σε κάποια σημεία, με τον Χρήστο Κοντούλη στη φωνή να δίνει τη δική του παράσταση. Φοβερές ερμηνείες και άνετες εναλλαγές μεταξύ καθαρών και σκληρών φωνητικών (ειδικά τα pig squeals του ήταν απόλαυση). Το album αποδόθηκε άψογα και όλη η μπάντα έδωσε τον καλύτερό της εαυτό. Πέρα από το ντεμπούτο full-length τους έπαιξαν κι ένα κομμάτι από το EP τους που προηγήθηκε τρία χρόνια πριν καθώς και ένα φρεσκότατο το οποίο αφιέρωσαν σε όσους υπέφεραν (και φέτος) από τις πυρκαγιές και μας θύμισαν ότι σαν κοινωνία πρέπει να μένουμε ενωμένοι και να βοηθάμε ο ένας τον άλλο.
Είναι ξεκάθαρο ότι αυτό το συγκρότημα έχει δουλέψει πολύ και έχει πάρει πολύ σοβαρά τη μουσική του και αυτό που κάνει. Φροντίζει να χτίζει σιγά σιγά το όνομά του για να δημιουργήσει το δικό του fan base για το βήμα παραπάνω. Και με εμφανίσεις σαν αυτές, μπορεί να το καταφέρει.
Setlist: Dust In The Sky, Drown In Grey, Frozen In Time, Portrait, The Journey, The Way Back Home, The Observatory, Ignorance, This Road Leads To Desolation, Days Seemed Unnumbered, In Exile
Ο απολογισμός της βραδιάς είχε ενδιαφέρουσα και διαφορετική μουσική, εξαιρετικό ήχο και συγκροτήματα που ίδρωσαν τη φανέλα. Και έναν λίγο πιο δίπλα μου ο οποίος ίδρωσε τη δική του περισσότερο από το επιτρεπόμενο και έκανε τα μάτια μου να δακρύσουν. Μετά τα απαραίτητα ψώνια από το merch, γυρνώντας σπίτι, σκεφτόμουν πόσο απολαμβάνω συναυλίες σαν κι αυτές και πόση αξιόλογη μουσική υπάρχει ανάμεσά μας από συγκροτήματα που δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό για να ζήσουν το δικό τους όνειρο.
Γιώργος Τερζάκης
