Δεύτερο άλμπουμ για τους Ιρλανδούς Maverick, την αποκάλυψη για το μελωδικό hard rock της εποχής μας.
Μιλώντας βέβαια για μελωδικό rock θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας συγκροτήματα σαν τους Skid Row και τους Tyketto καθώς οι Maverick διαθέτουν περισσότερο τσαμπουκά και grooves από μελιστάλαχτα ρεφρέν. Δεν είναι sleaze, είναι αλήτικο, αλλά δεν θυμίζει Ευρωπαικό ήχο, αλλά Αμερικάνικο. Από τα έντεκα κομμάτια τα δέκα είναι δυναμίτες. Το τελευταίο είναι μπαλάντα, η οποία πολύ σοφά είναι τοποθετημένη στο τέλος για να μην χαλάει τον ξέφρενο ρυθμό που έχει το άλμπουμ.
Οι πιο μελωδικές στιγμές είναι το “The One”, το “Forever” (κομματάρα) και το “Whiskey Lover”. Στο “Mademoisele” γυρίζουμε κατευθείαν στο “Slave To The Grind”, ενώ σίγουρα διεκδικούν δάφνες για την καλύτερη χρήση τίτλου τραγουδιού στα Γαλλικά (σαφώς οι Maiden και οι Megadeth έκαναν άθλους με τραγούδια στην πιο αντι-metal γλώσσα του κόσμου με τα “Déjà vu” και “A Tout Le Monde” αντίστοιχα). Το “In The Night” θα μπορούσε να γίνει μεγάλο χιτ σε μια ιδανική εποχή , ή αν μπορούσαμε να τους στείλουμε με χρονομηχανή στα τέλη των ’80s. Το “Renegade” είναι το απόλυτο αλήτικο street anthem και φυσικά να μην ξεχάσουμε να σημειώσουμε ότι ο Kane Roberts παίζει κιθάρα στο “Asylum” σε ένα πιο-Skid-Row-πεθαίνεις έπος!
O David Balfour είναι φωνάρα, η παραγωγή είναι άψογη, οι κιθάρες είναι τέλειες. Οι Maverick ξέρουν τι κάνουν και το κάνουν καλά. Σε πολλά σημεία θυμίζουν διάφορα πράγματα από το παρελθόν, αλλά τελικά αυτό δεν είναι και τόσο κακό όταν το αποτέλεσμα είναι τόσο ποιοτικό σαν το “Big Red”. Φίλοι του hard rock, της αλητείας κλπ σπεύσατε!
