Από το Belfast έρχεται μια μπάντα που δεν επηρεάζεται από την πλούσια μουσική παράδοση του “νησιού”, αλλά έχει τα μάτια της στραμμένα πότε προς την Ευρώπη και πότε προς την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Οι Maverick παίζουν hard rock αποδίδοντας φόρο τιμής στα είδωλα τους που τους έκαναν αυτό που είναι. Μπορεί η μουσική τους να μην είναι η δημοφιλέστερη στην χώρα τους, όμως είναι αποφασισμένοι να ακολουθήσουν το δρόμο της καρδιάς τους που θα τους οδηγήσει στην επιτυχία όπως την ορίζουν οι ίδιοι. Συνέντευξη με τον τραγουδιστή του συγκροτήματος, David Balfour, από το Γιάννη Δόλα.
Rockpages.gr: Τι θα έλεγες ότι κρατήσατε από το ντεμπούτο σας άλμπουμ “Quid Pro Quo” και τι βελτιώσατε στο “Big Red”;
David Balfour: Θα έλεγα ότι τα τραγούδια του “Quid Pro Quo” είχαν γραφτεί μετά από δυο χρόνια συναυλιών και πρόβας, οπότε δεν είχαμε ένα ενιαίο θέμα για το άλμπουμ. Το “Quid Pro Quo” είναι ένα άλμπουμ που ακούμε και απολαμβάνουμε, αλλά ίσως υπήρχαν καναδυο κομμάτια που ήταν πιο αδύναμα. Ενώ, στο “Big Red” προσπαθήσαμε να ακούσουμε όλα τα κομμάτια που γράψαμε ώστε να σιγουρευτούμε ότι ήταν τέλεια. Νομίζω ότι στο “Quid…” τα τραγούδια ήταν λίγο μεγαλύτερα σε διάρκεια, αλλά στο “Big Red” τα συντομεύσαμε κάπως. Ξέρω ότι μερικές φορές στους οπαδούς αρέσουν οι πιο μεγάλες βερσιόν, αλλά σκεφτήκαμε ότι έπρεπε να κάνουμε τα κομμάτια πιο “compact”, σαν να ήθελες να δείξεις σε ένα κολλητό σου τι κάνεις και να μην τον κάνεις να τρέξει το κομμάτι γρήγορα για να καταλάβει τι παίζει. Μας αρέσει το “Quid…”, αλλά θα έλεγα ότι στο “Big Red” διατηρήσαμε ένα μεγαλύτερο επίπεδο συνέπειας στα τραγούδια μας.
Rockpages.gr: Πρέπει να ομολογήσω ότι το άλμπουμ ακούγεται αρκετά σφιχτό, όλα ακούγονται εκεί που πρέπει και η μοναδική στιγμή που το πόδι φεύγει από το γκάζι είναι η μπαλάντα “Fly Away” που κλείνει το άλμπουμ. Επίτηδες την βάλατε εκεί για να μη χαλάσετε τη ροή του άλμπουμ;
David Balfour: Ναι, θα έλεγα ότι όλοι μας γίναμε καλύτεροι σαν μουσικοί. Εγώ έγινα καλύτερος τραγουδιστής και υποθέτω ότι αναλύσαμε το τι κάναμε περισσότερο και νομίζω ότι αυτό φαίνεται. Αλλά, όσον αφορά την μπαλάντα στο “Quid…” αρχικά θέλαμε να βάλουμε μια μπαλάντα, αλλά τελικά δεν το κάναμε. Θέλαμε να είμαστε σίγουροι ότι θα είναι μια μπαλάντα που θα σημαίνει κάτι για μας, οπότε κάναμε μια που άξιζε τον κόπο. Ο κόσμος αγαπάει τις μπαλάντες. Το περίεργο είναι ότι οι περισσότερες rock μπαλάντες έχουν να κάνουν με ένα κορίτσι! Ή με την αγάπη είναι η αλήθεια… εμείς είχαμε ένα στενό φίλο που τον έλεγαν Michael που έμαθε τον αδερφό μου να παίζει κιθάρα. Με τον αδερφό μου ήταν πολύ κοντά και δυστυχώς πέθανε πριν από δέκα χρόνια έτσι αποφασίσαμε να γράψουμε μια μπαλάντα για αυτόν ελπίζοντας ότι ο κόσμο δεν θα το θεωρούσε τόσο κλισέ. Αλλά, όπως είπες σκεφτήκαμε να την βάλουμε στο τέλος… ήταν μια δύσκολη απόφαση. Σκεφτήκαμε να βάλουμε πλήκτρα, τύμπανα και ίσως και σόλο ηλεκτρικής, αλλά όταν γράψαμε το “Fly Away” του ταίριαζε να είναι μίνιμαλ. Μάλλον θέλαμε να κάνουμε μια έκπληξη στον κόσμο. Ίσως να σκέφτονταν ότι πάλι δεν θα είχαμε μια μπαλάντα στο άλμπουμ, αλλά να που υπάρχει μια στο τέλος. Μπήκε στο τέλος γιατί δεν θέλαμε να χαλάσουμε τη ροή του άλμπουμ μιας και δεν είναι τόσο διαφορετική από τα άλλα τραγούδια του άλμπουμ, δεν έχει τύμπανα, ούτε παραμορφωμένες κιθάρες, είναι μια μπαλάντα και για τα δύο φύλα. Επίσης, βάζοντάς την στο τέλος ο ακροατής θα θέλει να ξανακούσει το άλμπουμ από την αρχή. Γιατί, με το που τελειώνει το “Fly Away” ήδη σου έχουν λείψει τα μεγάλα riffs, οπότε μάλλον θες να ξανακούσεις το άλμπουμ!
Rockpages.gr: Το “Forever” είναι ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια στο άλμπουμ. Μπορείς να μας πεις δυο λόγια για αυτό;
David Balfour: Και μένα είναι από τα αγαπημένα μου! Ξεκίνησε σαν riff στην κιθάρα. Το αστείο είναι ότι εγώ βγάζω πολλά από τα riffs των Maverick, αν και δεν έχω ιδέα από κιθάρα! Πολλά από τα riffs μας ξεκινούν από εμένα να μουρμουράω… μουρμούραγα το riff στον αδερφό μου, ο οποίος έκανε τις απαραίτητες αλλαγές και η αλήθεια είναι ότι είναι πάντα αυστηρός όταν του λέω ένα riff, αλλά εντυπωσιάστηκε με το “Forever”. Ξέρεις, το “Highlander” είναι μια από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες και μου άρεσε το concept όπου κάποιος θα μπορούσε να ζει για πάντα, θα έβρισκε τον έρωτα της ζωής του, χωρίς να γνωρίζει ότι είναι θνητή και να το καταλαβαίνει καθώς η γυναίκα θα γερνάει. Είναι ένα τραγούδι γραμμένο από τη προοπτική ενός αθάνατου που βλέπει τη σύντροφό του να μεγαλώνει και να πεθαίνει χωρίς εκείνος να αντιλαμβάνεται γιατί συμβαίνει αυτό. Πάντα ήθελα να γράψω ένα τραγούδι για το “Highlander”, οπότε αντί να ασχοληθώ με μάχες και αποκεφαλισμούς, σκέφτηκα ότι θα ήταν καλύτερο να γράψω για την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου.
Rockpages.gr: Στο άλμπουμ βρίσκουμε και κάποιους καλεσμένους, τον Kane Roberts και τον Jacob Samuels, στο τραγούδι “Asylum”. Πως προέκυψαν αυτές οι συμμετοχές;
David Balfour: Κάναμε μια περιοδεία με τους Poodles και για τις 20 και κάτι μέρες που κράτησε μοιραζόμασταν το ίδιο tour bus, οπότε γνωριστήκαμε καλά. Οι Poodles είναι πολύ καλά παιδιά και μας φέρθηκαν σαν φίλοι, σαν οικογένεια και τα πήγαμε πολύ καλά μεταξύ μας. Βλέποντας τον Jacob να τραγουδά κάθε βράδυ διαπίστωσα ότι είναι ένας τρομερός τραγουδιστής και φοβερός στα live. Υπάρχουν πολλοί τραγουδιστές που είναι πιο χαλαροί σε μια συναυλία, δεν τραγουδούν τις ψηλές νότες, οπότε θαύμασα τον Jacob που το έκανε αυτό κάθε βράδυ. Τραγουδούσε τέλεια και θαύμασα τη φωνή του. 
Του είπαμε ότι θα θέλαμε να τον έχουμε και στο άλμπουμ έστω για ένα τραγούδι και του άρεσε η ιδέα. Όταν επικοινωνήσαμε μαζί του μερικούς μήνες μετά και του το είπαμε γέλασε και μας είπε ότι νόμιζε ότι δεν θα το κάναμε ποτέ γιατί έτσι γίνεται συνήθως! Χάρηκε πολύ που ήρθε στο στούντιό μας και έμεινε τέσσερις μέρες, του δείξαμε όλα τα αξιοθέατα και περάσαμε τέλεια. Επίσης, αρχικά θέλαμε ο Jacob να τραγουδήσει στο “Forever” και να κάναμε ντουέτο, αλλά όταν διάβασε τους στίχους μου είπε: «πρόσεχε David, ο κόσμος θα νομίζει ότι είμαστε ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλο αν το τραγουδήσουμε αυτό!»
Έτσι, τραγουδάμε στο “Asylum” καθώς σε αυτό θα έπαιζε και ο Kane. Το να έχουμε και τους δυο καλεσμένους στο ίδιο τραγούδι μας φάνηκε καλή ιδέα. O Kane Roberts είχε γνωριστεί με τον αδελφό μου στο Facebook και μιλούσαν για κιθάρες… ήμασταν όλοι μεγάλοι οπαδοί του Kane και ο αδερφός μου του ζήτησε να παίξει ένα σόλο στο άλμπουμ και ο Kane ήθελε πολύ να το κάνει. Το ηχογράφησε στο στούντιό του… χαρήκαμε πολύ που έπαιξε στο άλμπουμ μας γιατί και οι δυο είναι μουσικοί που σεβόμαστε ειδικά ο Kane, αφού μεγαλώσαμε ακούγοντας το “Freedom”. Ήταν τρομερό που τον είχαμε στο άλμπουμ και είμαστε πολύ ικανοποιημένοι που αυτό έγινε πραγματικότητα.
Rockpages.gr: Έχετε επίσης και ένα τραγούδι στα Γαλλικά, το “Mademoiselle”, πως αποφασίσατε να το κάνετε αυτό; Υπάρχει σύνδεση της Γαλλίας με το hard rock;
David Balfour: Χεχεχε! Ξέρεις όταν παίζαμε στο Παρίσι είχε πλάκα γιατί ήμασταν backstage στο κλαμπ και προφανώς στην Ευρώπη ο κόσμος γελάει αλλιώς, οι προφορές, η γλώσσα και όλα αυτά σου ακούγονται περίεργα και άκουσα κάποιον να φωνάζει ένα κορίτσι και να λέει “mademoiselle, mademoiselle” και σκέφτηκα ότι ήταν μια cool λέξη και ήταν ιδέα του αδερφού μου να γράψουμε αυτό το τραγούδι. Είναι μια περίεργη επιλογή γιατί δεν νομίζω ότι κανένα άλλο συγκρότημα έχει βγάλει τραγούδι με αυτό τον τίτλο. Οι Winger έχουν το “Madeleine” και πολλά άλλα συγκροτήματα έχουν ονομάσει τραγούδια τους με γυναικεία ονόματα, όπως οι Europe με το “Carrie”. Έτσι, αποφασίσαμε αντί να αναφερθούμε σε ένα συγκεκριμένο όνομα να χρησιμοποιήσουμε τη γαλλική λέξη που σημαίνει «δεσποινίς» και εδώ που τα λέμε η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν να βρούμε τρόπο να τραγουδήσουμε τη λέξη “mademoiselle”. Δεν είναι εύκολο να την ταιριάξεις, έπρεπε να το στήσουμε γιατί είναι και μεγάλη σαν λέξη. Το τραγούδι είναι εμπνευσμένο από το “Sin City”, άλλη μια αγαπημένη μου ταινία. Υπάρχει μια περιοχή στην πόλη που υπάρχουν πόρνες, ζόρικα κορίτσια που σκοτώνουν άνδρες που δεν τους συμπεριφέρονται με σεβασμό. Έτσι, σκέφτηκα να γράψω ένα τραγούδια για ένα τέτοιο ζόρικο κορίτσι, ένα κορίτσι που αν του φερθείς άσχημα θα σε πλακώσει στο ξύλο! Ουσιαστικά το vibe τοτυ τραγουδιού πήρε από μόνο του. Όταν άκουσα το riff μου άρεσε. Είναι ένα παράξενο τραγούδι και χαίρομαι που βγήκε έτσι όπως βγήκε.
Rockpages.gr: Για το “Quid Pro Quo” γυρίσατε αρκετά βίντεοκλιπ. Για το “Big Red” έχετε δυο μέχρι στιγμής, τα “Asylum” και “Whisky Lover”. Σχεδιάζετε να γυρίσετε κι άλλα; Δεν είναι ακριβά;
David Balfour: Ναι και βέβαια είναι ακριβά για να είμαστε ειλικρινείς. Αλλά, νομίζω ότι στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να κάνεις βίντεοκλιπ γιατί φαντάζομαι μπορείς να κυκλοφορείς και ηλεκτρονικά singles στο iTunes. Νομίζω ότι τα βίντεο είναι μια ένα cool οπτικό βοήθημα για τη μουσική και για τον οπαδό που θέλει να δει το συγκρότημα. Υπάρχουν πολλά ζωντανά βίντεό μας στο ίντερνετ, αλλά είναι παλιά, από τότε που ξεκινήσαμε το συγκρότημα και για να είμαι ειλικρινής τα περισσότερα δεν είναι καλά. Το κάθε γκρουπ εξελίσσεται και νομίζω ότι αυτά τα δυο τελευταία χρόνια έχουμε εξελιχθεί σαν συγκρότημα και θέλουμε να δει ο κόσμος την πραγματική μας προσωπικότητα. Το “Whiskey Lover” είναι ένα χαβαλετζίδικο βίντεο γιατί δείχνει αυτή την πλευρά της μπάντας. Ερχόμενοι από την Ιρανδία μας ακολουθεί η φήμη ότι πίνουμε πάρα πολύ! Θεωρήσαμε ότι ήταν μια καλή ευκαιρία να το δείξουμε σε αυτό το βίντεο. Πάντως, θα προσπαθήσουμε να κάνουμε κι άλλα βίντεο για το άλμπουμ… μπορεί να κάνουμε για τα “Mademoiselle”, “Forever”, ή και το “The One”… δεν είμαστε σίγουροι ακόμη. Δεν έχουμε ένα ζωντανό βίντεο της προκοπής ακόμα και κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ cool… Θα δούμε πως θα πάει, εξαρτάται και από τα οικονομικά μας.
Rockpages.gr: Χαίρομαι που δεν κάνετε lyric video γιατί τα βρίσκω πολύ βαρετά! Τουλάχιστον το 99% από δαύτα…
David Balfour: Συμφωνώ! Για να είμαι ειλικρινής εάν μπω στο YouTube για να τσεκάρω μια μπάντα πολύ σπάνια θα δω βίντεο! Χαχαχα! Δεν μου αρέσουν και τόσο. Αλλά, υπάρχει πολύς κόσμος που τα γουστάρει και το “Whiskey Lover” είναι ένα ανάλαφρο βίντεο που ελπίζω όσοι το δουν να θέλουν να το δείξουν και στους φίλους τους λόγω του χαβαλέ που σου περνάει και αυτός ίσως είναι ένας καλός τρόπος να μάθουν τη μουσική μας. Αυτές τις μέρες είναι δύσκολο για ένα συγκρότημα να διευρύνει το ακροατήριο του, οπότε πρέπει να χρησιμοποιήσουμε ότι έχουμε στη διάθεσή μας και τα βίντεο είναι ένα από αυτά τα πράγματα που έχουμε. Κάποια στιγμή θα ήθελα να κάνω κάτι πολύ cool σε ένα βίντεό μας, αλλά θα δούμε…
Rockpages.gr: Μια απορία που μπορεί να έχει κανείς είναι το ότι εσείς παίζετε τη μουσική των ’80s-’90s, αλλά είναι δημοφιλής αυτή η μουσική στην χώρα σας; Υπάρχει σκηνή για τους Maverick στην Ιρλανδία;
David Balfour: Αυτή είναι μια καλή ερώτηση. Για να είμαι ειλικρινής αυτή η μουσική στην Ιρλανδία δεν είναι δημοφιλής. Έχουμε κοινό στις συναυλίες μας γιατί πιστεύω ότι υπάρχει μπόλικος κόσμος που γουστάρει τη μουσική αυτή και εμείς είμαστε η μόνη μπάντα που την παίζει. Στην Ιρλανδία δημοφιλή είναι το κλασικό rock σαν τους Thin Lizzy, φυσικά και εμείς τους γουστάρουμε και θα έλεγα ότι το “Whiskey Lover” έχει κάποια στοιχεία, και το death/thrash metal… μιλάμε δηλαδή για heavy και κλασικό rock. Υπάρχει μια αφοσιωμένη μερίδα οπαδών που τους αρέσει η μουσική μας και ναι πολ΄ς φορές είμαστε σαν το μαύρο πρόβατο, αλλά από την άλλη είναι και καλό γιατί δεν έχουμε ανταγωνισμό. Αν παίζεις πάντως κλασσικό rock, heavy metal η σκηνή είναι καλή, αλλά για τη δική μας όχι και τόσο. Εμείς βάζουμε τα δυνατά μας και είμαστε ευγνώμονες για τους οπαδούς μας.
Rockpages.gr: Ποιες λοιπόν θα έλεγες ότι είναι οι επιρροές σας;
David Balfour: Μεγαλώσαμε ακούγοντας Alice Cooper, Led Zeppelin… ξέρεις, όλα τα κλασικά… μεγαλώσαμε με σωστές βάσεις με τον Ryan. Μας αρέσουν τα πάντα από τους Iron Maiden μέχρι και τα πιο heavy ακούσματα… γουστάρουμε Winger και θα έλεγα ότι τα πρώτα τρία τους άλμπουμ είναι πολύ αδικημένα και ότι το “Pull” είναι μια δισκάρα. Νομίζω ότι του έριξα πολλά σκατά επειδή ήταν εμφανίσιμος… χεχεχε! Ο Reb Beach είναι ένας απίστευτος κιθαρίστας, λατρεύουμε τους Whitesnake και φυσικά ξέρω ότι πολλοι γουστάρουν τα ’70s άλμπουμ τους, αλλά εγώ λατρεύω το “1987”, προτιμώ τους Whitesnake του “hair metal”, ο Coverdale είναι ένας σπουδαίος τραγουδιστής. Στα ντουζένια του ήταν απίστευτος. Μας αρέσουν και τα άλμπουμ των KISS από τα ’80s με τα ανοιχτά πράσινα και τα φούξια… χαχαχα! Και οι Skid Row μας αρέσουν, μεγάλη μπάντα, τα πρώτα δυο τους άλμπουμ είναι μεγάλη μας επιρροή και αν έπρεπε να πω κι άλλο ένα συγκρότημα θα έλεγα τους Aerosmith. Αν σέβομαι κάτι στους Aerosmith αυτό είναι ότι στα άλμπουμ τους, ας πούμε στο “Pump” έχουν μέσα τριών ή τεσσάρων ειδών τραγούδια. Μου αρέσει πολύ αυτό! Θα θέλαμε και οι Maverick κάποτε να μπορούν να γράψουν πολλά διαφορετικά τραγούδια. Ίσως μια μέρα…
Rockpages.gr: Ανέφερες τέσσερα συγκροτήματα, από τα οποία τα τρία είναι Αμερικάνικα και το ένα Αγγλικό, αλλά είπες ότι προτιμάς την “αμερικάνικη” περίοδό του, άρα οι επιρροές σας προέρχονται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού…
David Balfour: Θα έλεγα πως ναι! Μου αρέσει και το αγγλικό rock… βασικά, είμαστε μεγάλοι οπαδοί των Europe και πάντα σεβόμουν το Ευρωπαϊκό rock γιατί έδινε πάντα έμφαση στα πλήκτρα, αλλά θεωρώ ότι οι το 90% των επιρροών μας είναι από Αμερική… ήμουν πάντα μέγας οπαδός του Αμερικάνικου στυλ, των μεγάλων ρεφρέν, της τεχνικής κιθάρας… θα έλεγα ότι είμαι νοσταλγός εκείνης της εποχής γιατί μεγάλωσα βλέποντας όλα εκείνα τα βίντεο με τις αρένες να ξεχειλίζουν από οπαδούς!
Rockpages.gr: Φαντάζομαι ότι θα το έχεις σκεφτεί, ίσως συζητήσει κιόλας για το τι θα γίνει στη μουσική όταν όλες αυτές οι μεγάλες μπάντες που ξέρουμε σήμερα αποσυρθούν. Τι θα γίνει χωρίς Metallica, Maiden κλπ;
David Balfour: Κι αυτή είναι άλλη μια καλή ερώτηση… νομίζω ότι θα είναι πολύ δύσκολα. Πιστεύω ότι αν οι οπαδοί των Def Leppard, των Whitesnake και των υπολοίπων δώσουν μια ευκαιρία σε γκρουπ σαν τους H.E.A.T., Eclipse… και τους Maverick θα τους αρέσουν! Αυτή την εποχή υπάρχουν τόσα πολλά συγκροτήματα ανά τον κόσμο που είναι δύσκολο να έχουν όλα δημοσιότητα. Επίσης, φοβάμαι ότι όταν αυτές οι μεγάλες μπάντες φύγουν μπορεί να πεθάνει και το rock… σε ένα ιδανικό κόσμο θα ήθελα να πιστεύω ότι οι νεότερες μπάντες θα μπορούσαν να πάρουν τη σκυτάλη και να αναπληρώσουν το κενό, αλλά βαθιά μέσα μου φοβάμαι ότι ο κόσμος μπορεί να μετακινηθεί προς άλλες μουσικές. Νομίζω ότι γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο για τις νέες μπάντες να γίνουν μεγάλες… Όταν αυτές οι μεγάλες μπάντες πεθάνουν θα είναι πάρα πολύ στενάχωρο για όλους, αλλά ελπίζω οι νεότεροι να ανταποκριθούν. Είναι μια καλή ερώτηση και νομίζω ότι ο δρόμος οδηγεί στο άγνωστο από εδώ και πέρα. Θα είναι πολύ ενθαρρυντικό να δεις τους Eclipse και τους H.E.A.T. να προβιβαστούν από το να παίζουν σε μικρά κλαμπ να παίζουν σε μικρά γήπεδα. Όταν οι παλιοί φύγουν ο κόσμος θα θέλει κάτι καινούριο και ελπίζω τότε μπάντες σαν εμάς να έχουν την ευκαιρία να κερδίσουν νέους ακροατές, αλλά φυσικά θα είναι δύσκολο.
Rockpages.gr: Ποια θα έλεγες ότι είναι τα όνειρά σου για τους Maverick; Και τι είναι αυτό που θα έκανε μια νέα μπάντα χαρούμενη; Ένα No.1 single, ένα No.1 άλμπουμ, μια παγκόσμια περιοδεία, μια περιοδεία σαν headliner;
David Balfour: Οι φιλοδοξίες μας για τους Maverick… καταρχήν θα ήθελα να ζω αποκλειστικά από τη μουσική. Θα ήθελα να έχω ένα σπίτι και ένα αμάξι και να μπορώ να ζω με άνεση και να φροντίζω την οικογένειά μου. Θα ήθελα να τα κάνω αυτά χάρη στη μουσική. Το να έχεις ένα Νο.1 single είναι πολύ σημαντικό. Προσωπικά, θα ήθελα να δω τους Maverick να γίνονται μεγάλοι σαν τους Airbourne. Να μπορούμε να παίζουμε μεγάλα φεστιβάλ, να γυρίζουμε τον κόσμο και να γεμίζουμε μικρά κλαμπ. Δεν νομίζω ότι είμαστε άπληστοι. Θέλουμε απλά τα προς το ζην. Αν μπορώ να τα εξασφαλίσω από τη μουσική θα είμαι ικανοποιημένος. Κανείς μας δεν ζητά εκατομμύρια… πιθανόν, στις μέρες μας δεν γίνεται κάτι τέτοιο, αλλά νομίζω ότι αν εστιάσουμε στην ενέργεια της μουσικής και δώσουμε στους οπαδούς τα καλύτερα δυνατά άλμπουμ και εμφανίσεις ίσως ήταν δυνατό, θα ήταν ένα όνειρο ζωής. Κι αν μπορούσαμε να γυρίζουμε τον κόσμο και να πληρωνόμαστε για να το κάνουμε θα ήταν μοναδικό! Είμαστε αφοσιωμένοι και όσο έχουμε όραμα και πάθος για τη μουσική ελπίζω πως μια μέρα θα καταφέρουμε να ζούμε από τη μουσική μας.
