Όλοι έχετε ήδη ακούσει το “72 Seasons” και έχετε σχηματίσει τη δική σας άποψη. Προσωπικά, δεν θα αναλύσω γιατί μου αρέσει ο νέος δίσκος των Metallica αλλά θα υπενθυμίσω τη σημασία και τη σπουδαιότητα κάθε νέας κυκλοφορίας των Metallica (αλλά και όλων των μεγαθηρίων του χώρου). Παιδιά, θα πρέπει να αισθανόμαστε τυχεροί που μετά από 40 και πλέον χρόνια οι Metallica βγάζουν ακόμη δίσκους και μάλιστα τέτοιου επιπέδου. Δείτε τη φωτογραφία του Hetfield στο δίσκο και βάλτε τη δίπλα δίπλα με αυτή του “Kill ‘em all”. Τα χρόνια περνούν αλλά οι Metallica είναι ακόμη εδώ…δίπλα μας! Μας συντροφεύουν σε καλές και κακές στιγμές για δεκαετίες και για αυτό μόνο θα πρέπει να είμαστε ευτυχείς γιατί δεν είναι κάτι διόλου δεδομένο.
Το “72 Seasons” θεωρώ ότι είναι ένα πιο μεστό και ολοκληρωμένο album σε σχέση με τον προκάτοχό του αν και η αλήθεια είναι ότι δεν έχει ένα “hit” τύπου “Moth Into Flame”. Ωστόσο έχει το επικό “Inamorata” που εύκολα συγκαταλέγεται στις κορυφαίες συνθέσεις των Metallica από τα 90ς και μετά. Στα δικά μου αυτιά ο δίσκος έχει πολλά στοιχεία τόσο από “Load” όσο και από το πιο πρόσφατο στυλ του “Hardwired…”. Ταυτόχρονα, είναι πιο ευδιάκριτες από ποτέ οι επιρροές από Sabbath, Thin Lizzy και NWOBHM αλλά πάντα μέσα από το φίλτρο των Metallica. Παραγωγή εξαιρετική, Hetfield απίστευτα ανανεωμένος, Lars άψογος, Hammett καταιγιστικός και Trujillo πιο στιβαρός από ποτέ. Το “72 Seasons” είναι ένας δίσκος που θα αρέσει στους οπαδούς της μπάντας και το κυριότερο θα επανερχόμαστε σε αυτόν για τα επόμενα χρόνια αφού υπάρχουν πολλά πράγματα να ανακαλύψουμε μέσα εκεί…
Σάκης Νίκας
Τι να περιμένεις κανείς από τους Metallica εν έτει 2023; Ένα αξιοπρεπές album θα έλεγα. Κάτι που φαίνεται ότι το κατάφεραν με το “72 Seasons”. Μεγάλο σε διάρκεια μεν, χωρίς να κουράζει δε. Ακούγεται φρέσκο και εμπνευσμένο με τον King James να είναι πάλι απολαυστικός πίσω από το μικρόφωνο. Για εμένα, η καλύτερη δουλειά τους στην τρέχουσα χιλιετία. Όχι ότι θέλει και κόπο να ξεπεράσεις τα “St. Anger” και “Lulu” αλλά τέλος πάντων.
Ένας δίσκος με εθιστικό groove που στο μεγαλύτερο μέρος του θυμίζει αρκετά τα “Black Album” και “Load”, με έντονες αναφορές στα πρώτα thrash χρόνια τους (“72 Seasons”), στο NWOBHM (“Screaming Suicide”) και στους Motörhead (“Lux Æterna”). Με τραγούδια που θα ήθελα να τα ακούσω σε κάποια συναυλία τους (παράδειγμα το “If Darkness Had A Son”). Βέβαια, αν έλειπαν κάνα-δυο (όπως το αδιάφορο “Room Of Mirrors”) θα μιλούσαμε για ακόμα καλύτερο αποτέλεσμα. Γενικά όμως, μια δουλειά που αξίζει να φέρει το λογότυπο των Metallica.
Γιώργος Τερζάκης
Φαίνεται πως ακόμη και μετά από πανδημίες, θεραπείες και διαζύγια, ενδεχομένως και λόγω αυτών, το κίνητρο, η ατελείωτη ακατάσβεστη δίψα όπως λέει το έπος «If Darkness Had a Son», είναι ακόμη εδώ: Αναζήτηση, ακόμα και στα εξήντα, για το επόμενο βήμα, για το καλύτερο riff, για το… χειρότερο εξώφυλλο.
Το μειονέκτημα του «72 Seasons» είναι το ίδιο που είχε και το «Hardwired… to Self-Destruct», αλλά για διαφορετικούς λόγους. Και από τα δύο έπρεπε να κοπούν 1-2 τραγούδια, από το μεν Hardwired επειδή ξεχωρίζουν από μακριά εκείνα που δεν στέκονται στο ίδιο επίπεδο με τα υπόλοιπα, από το δε πιο ομοιόμορφο Seasons, επειδή από το sequencing λείπει η «ανάσα», η ποικιλία που θα προσέφερε ένα μελωδικό κομμάτι, για να κάνει την ακρόαση πιο ισορροπημένη.
Τα πλεονεκτήματα όμως, εδώ είναι άλλα, πιο συναισθηματικά: Ο Hetfield στην κυριολεξία κουβαλάει στους ώμους του τον δίσκο, με τις καλύτερες ερμηνείες του από τα late 90s και μετά, ενώ στιχουργικά σφάζει, άλλοτε στο γόνατο και άλλοτε με βαμβάκι, την ιδεολογική θρησκοληψία («You Must Burn!») ή την κατάθλιψη («Inamorata»). Το ήρεμο σημείο του τελευταίου ανήκει στα highlights της δισκογραφίας τους, έρχεται να συναντήσει το «hello darkness say goodbye» και το «no more pins in me» για να ολοκληρώσει μια άτυπη αγία τριάδα εξορκισμού.
Το «72 Seasons» είναι απλά το επόμενο κεφάλαιο στη διαρκή – με πολλές περισσότερες από εβδομήντα δύο εποχές – καλλιτεχνική και εμπορική ηγεμονία της μεγαλύτερης μπάντας του κόσμου.
Ρωμανός Τερζής
