Οι Kvelertak ήταν μια (μικρή) απογοήτευση, καθώς ενώ στο περσινό ‘Heavy by the Sea’ μου είχαν αφήσει καλές εντυπώσεις, αυτή τη φορά είχαν πολύ κακό ήχο και δεν είχαν την απαιτούμενη παρουσία για να μην τους ‘καταπιεί’ η τεράστια σκηνή που χρησιμοποιούν οι Metallica.
Οι Children of Bodom από την άλλη, με έναν ορεξάτο Alexi Laiho να δίνει ρέστα στο shredding, έτυχαν (δικαίως) καλύτερης υποδοχής από το κοινό. Έπαιξαν ένα μεστό 50λεπτο set, χωρίς κορυφές αλλά και χωρίς αδιάφορες στιγμές. Μια παρατήρηση έχει να κάνει με τα πολλά και συνεχόμενα intro των κομματιών, τα οποία ειδικά όταν έχεις περιορισμένο χρόνο και δεν παίζεις μπροστά στους οπαδούς σου, είναι περιττά.
Direct support ήταν οι τεράστιοι Alice in Chains, οι οποίοι μου προσέφεραν μια από τις καλύτερες συναυλιακές εμπειρίες της ζωής μου μερικούς μήνες πριν στο Manchester. Αυτή τη φορά το ‘χλιαρό’ κοινό δεν επέτρεψε να δημιουργηθεί ατμόσφαιρα, ενώ ήδη η βροχή είχε αρχίσει να πέφτει στους οπαδούς αλλά και στους μουσικούς. Όχι πως δεν απολαύσαμε τις κομματάρες τους, ‘We Die Young’, ‘Rooster’, ‘Again’, ‘Last of My Kind’, ‘Hollow’ και δεν συμμαζεύεται, αλλά η σύγκριση με το headline show τους σε κλειστό χώρο, κάνει την συγκεκριμένη εμφάνιση να μοιάζει ‘απλώς καλή’.
Αυτοί που δεν ήταν απλώς καλοί, ποτέ δεν είναι, ήταν οι Metallica. Όσοι από εσάς τους είδαν στην τελευταία τους εμφάνιση στην Ελλάδα θυμάστε πόσο καλά ταίριαξε η βροχή κατά τη διάρκεια του live. Αυτή τη φορά βέβαια επρόκειτο για αληθινή καταιγίδα που μαστίγωνε σε τέτοιο βαθμό που κάποιες φορές μετά βίας έβλεπες το συγκρότημα! Επειδή μιλάμε για τους Metallica, θεωρώ περιττό να αναφέρω πως παρά τις προαναφερθείσες συνθήκες ο ήχος ήταν αψεγάδιαστος και το show τους με τα laser και τα video wall εντυπωσιακότατο (pyro γενικά δεν έχουν φέτος).
Η επιλογή της setlist από τους οπαδούς σε όλη την περιοδεία αποδείχθηκε μια χαμένη ευκαιρία για όσους θέλαμε περισσότερες σπανιότητες, πλην κάποιων εξαιρέσεων που θα δούμε παρακάτω (και το ‘The Frayed Ends of Sanity’ στο Helsinki). Βέβαια, ‘Battery’, ‘Master of Puppets’, ‘Sanitarium’ και ‘Fuel’ είναι μια τετράδα που δεν τη λες και άσχημη για να ανοίξει μια συναυλία. Επίσης, ένα ευχαριστώ στον Kirk Hammett που ήρθε στο ένα μέτρο να παίξει το solo του ‘Unforgiven’ χωρίς να χάσει νότα παρ’ ότι από την κιθάρα του το νερό έτρεχε σαν καταρράκτης.
Το ‘Lords of Summer’ είναι αυτό που λέμε ‘work in progress’ αλλά ζωντανά στέκεται μια χαρά, το ‘…And Justice for All’ είναι πάντα highlight και το ‘Orion’ είναι υπεράνω περιγραφής. Στο encore ακούσαμε την ανεβαστική έκπληξη του tour, το ‘Whiskey in the Jar’, και έμενε το κομμάτι που ψηφιζόταν κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Δεν ήταν το υπέροχο ‘The Day that Never Comes’, ούτε το ‘Unforgiven II’ με το οποίο θα γραφόταν ιστορία, αλλά το title track από εκείνο το… κακό album που έβγαλαν οι Metallica το 2003.
Το ‘St.Anger’ λοιπόν, παίχτηκε εν μέσω αποθέωσης και πήρε κεφάλια. Θα αποτελούσε ‘απάντηση’ μόνο αν είχαν ανάγκη οι Metallica να την δώσουν σε κάποιον. Αλλά δεν έχουν.
Το ‘Seek and Destroy’ έκλεισε πανηγυρικά ένα αξέχαστο, ‘υποβρύχιο’ live αυτής της μοναδικής μπάντας. Αν μπορέσουν να βγάλουν και το επόμενο album τους πριν το 2069 θα το εκτιμούσα ιδιαιτέρως.
Setlist: Battery, Master of Puppets, Welcome Home (Sanitarium), Fuel, The Unforgiven, Lords of Summer, …And Justice for All, Sad but True, Fade to Black, Orion, One, For Whom the Bell Tolls, Creeping Death, Nothing Else Matters, Enter Sandman
Encore: Whiskey in the Jar, St. Anger, Seek and Destroy
Ρωμανός Τερζής
