Άρτιοι στο εκτελεστικό κομμάτι, πρέπει να ανεβάσουν στροφές σε ότι αφορά τη σκηνική παρουσία και να δείξουν πιο άνετοι στο σανίδι. Η ένταση του ήχου ήταν κάπως υψηλότερη του επιθυμητού κάτι που ευτυχώς βελτιώθηκε την ώρα του σετ των Hearken to Their Agony. Αλλαγή ύφους και κατεύθυνση προς πιο μοντέρνο και Αμερικάνικο ήχο τύπου Parkway Drive και Asking Alexandria και σετλιστ μοιρασμένο ανάμεσα σε διασκευές και δικές τους συνθέσεις. Γκρουβάτοι, ρυθμικοί με καθαρό παίξιμο αλλά ανάλογο σφίξιμο επί σκηνής με τους Chaos Undivided. Θαρρώ πως στην πορεία θα αρχίσουν να λύνονται και αυτοί και θα υποστηρίξουν στο ρυθμικό τους στυλ με την ανάλογη κίνηση.
Περισσότερο κινητικοί αλλά και σαφώς πιο έμπειροι, οι Daylight Misery. Ο κόσμος πύκνωσε μπροστά στη σκηνή καθώς η μπάντα ήταν η πλέον δημοφιλής της βραδιάς. Ο ήχος παρέμεινε καλός και βοήθησε το γκρουπ να παρουσιάσει το υλικό του. Θα χαρακτήριζα το ύφος τους ως οι Nightfall συναντούν τους Paradise Lost και τους Rotting Christ του A Dead Poem. Δωρικά φωνητικά με έντονο ελληνικό χρώμα και μελωδικές κιθάρες συνθέτουν ένα μελαγχολικό doom death σκηνικό. Ο κόσμος έδωσε ώθηση καθόλη τη διάρκεια του σετ σε κάτι που κρίνεται ως επιτυχημένη παρουσία.
Τιμώμενα πρόσωπα της βραδιάς ήταν οι Θεσσαλονικείς Blackdrawn στην πρώτη τους παρουσία επί Αθηναϊκού εδάφους. Ο ήχος δεν στάθηκε σύμμαχος ώστε η εξάδα να ακουστεί όπως επιθυμούσε. Παρόλα αυτά υπήρχε ενέργεια που περνούσε στο κοινό το οποίο τους υποδέχτηκε θερμά. Μας παρουσίασαν κομμάτια από το ντεμπούτο τους, μελωδικό και ρυθμικό death metal της Σουηδικής σχολής, και υποσχέθηκαν να ανανεώσουν το ραντεβού τους με το Αθηναϊκό κοινό κλείνοντας επιτυχημένα ένα φεστιβάλ που πήρε άριστα στο μουσικό αλλά και στο διοργανωτικό κομμάτι.
Κώστας Κουναδίνης
