Η έκρηξη το Μάρτιο του 2003 ήταν τόσο δυνατή που ακούστηκε σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Μια μπάντα από το Arkansas, οκτώ χρόνια μετά την ίδρυση της, έδινε τη δική της απάντηση από την άλλη άκρη του Ατλαντικού, στο ντόρο που είχαν αρχίσει να κάνουν οι Nightwish και οι Within Temptation. Απάντηση καθαρά “Αμερικάνικη” ως προς τον μοντέρνο, mainstream ήχο, αλλά και χωρίς τις (συχνά) “φλυαρίες” των Ευρωπαίων. Τα “Bring Me To Life” και “My Immortal” (τουλάχιστον αυτά) μπήκαν σε κάθε σπίτι όλου του κόσμου είτε από την πόρτα, είτε απ’ το παράθυρο, ακόμα κι από τις καμινάδες και απασχολούν μέχρι και σήμερα τα αυτιά σχετικών και άσχετων με τη μουσική τους.
Θα μπορούσαν να κατηγορηθούν εύκολα για τη συνέχεια, αφού δισκογραφικά δεν ήταν ανάλογη, όταν ωστόσο η κατάσταση περνάει στα χέρια κάποιας που ακούει στο όνομα Amy Lee, το πράγμα διαφοροποιείται. Μπορεί τα “The Open Door” (2006) και “Evanescence” (2011) που ακολούθησαν να είναι μεν αξιοπρεπέστατα αλλά να μην πιάνουν τα δεδομένα του επτά φορές πλατινένιου στην Αμερική, δύο στην Ελλάδα και κάμποσων ακόμα πλατινών στον υπόλοιπο κόσμο, “Fallen”, η τουλάχιστον χαρισματική τραγουδίστρια, κατάφερε όχι μόνο να κρατήσει τη μπάντα ζωντανή αφού οι τριγμοί μετά την επιτυχία την έφεραν στα πρόθυρα της διάλυσης, αλλά να παρουσιάσει τους Evanescence στη συνέχεια σαν μια από τις πλέον σταθερές αξίες στο χώρο, γεμίζοντας τα venues αρκετών χιλιάδων χωρητικότητας χάρη στις εκπληκτικές τους ζωντανές εμφανίσεις.
Τι κι αν έχει αλλάξει το υπόλοιπο line up του συγκροτήματος; Οι Evanescence αποτελούν εδώ και δεκατέσσερα χρόνια μια εγγύηση στις συναυλίες τους. Αυτός, μαζί με τις τρεις προηγούμενες εμφανίσεις τους στην Αθήνα, για όσους βέβαια τις παρακολούθησαν, είναι οι κυριότεροι λόγοι για ν’ ανηφορήσουμε στο Terra Vibe την Κυριακή στις 2 Ιουλίου.
Οι Evanescence μαζί με τους Paradise Lost, Flogging Molly, Gojira, Epica, Anathema και οι εγχώριοι Poem και Tardive Dyskinesia υπόσχονται μια μοναδική festival-ική εμπειρία όπου η δύναμη και το συναίσθημα θα περισσεύουν.
Δημήτρης Καζαντζής
