
Ο Mike Tramp ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει το “Songs of White Lion Volume II” και εμείς βρίσκουμε ξανά την ευκαιρία για μία ακόμη εκ βαθέων συζήτηση μαζί του. Ο Mike είναι ένας ειλικρινής καλλιτέχνης που ακολουθεί την καρδιά του και όπως θα διαβάσετε παρακάτω, αυτό ακριβώς κάνει και αυτή τη φορά με τη νέα του δισκογραφική δουλειά.
Συνέντευξη: Σάκης Νίκας
Rockpages.gr: Mike, ας μιλήσουμε λίγο για το “Songs of White Lion, Vol. II“. Πρώτα απ’ όλα, όταν ηχογραφήσατε το “…Volume I”, δεν υπήρχε κανένα πλάνο για ένα δεύτερο album, σωστά;
Mike Tramp: Πολύ σωστά.
Rockpages.gr: Σας πλησίασε η Frontiers για αυτό το δεύτερο δίσκο; Ήταν, δηλαδή, δική της ιδέα;
Mike Tramp: Όχι, το όλο θέμα προήλθε από εμένα. Για πολλούς λόγους, όταν έκανα το πρώτο album, ήταν για μένα…σχεδόν μια ανάγκη να δω πώς θα ακούγονταν αυτά τα τραγούδια σήμερα. Παρόλο που προσπάθησα να τα κρατήσω όσο το δυνατόν πιο κοντά στις αυθεντικές εκτελέσεις, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι τα τραγουδάει ένας άνθρωπος που είναι 40 χρόνια μεγαλύτερος και που γνωρίζει αυτά τα τραγούδια ως μέρος του δικού του DNA. Και όταν αρχίσαμε να παίζουμε live τα τραγούδια, άρχισα πραγματικά να τα απολαμβάνω υπό ένα μοναδικό πρίσμα. Και ήταν ξεκάθαρο όταν κοίταζα τον κόσμο ότι ήθελε και εκείνος να συνεχιστεί αυτό. Δεν νομίζω καν ότι είχαμε προχωρήσει πολύ στην πρώτη περιοδεία όταν ο Marcus και εγώ αρχίσαμε ήδη να επιλέγουμε τα τραγούδια, να τα σχεδιάζουμε και πώς το δεύτερο album θα ήταν ίσως στην πραγματικότητα λίγο περισσότερο σαν ένας κανονικός δίσκος και όχι σαν ένα Greatest Hits όπως το πρώτο, καταλαβαίνεις τι εννοώ; Συμπεριλαμβάνοντας το “Lights and Thunder”, το “El Salvador”, το “The Road to Valhalla”…τραγούδια που ίσως κάποιοι που γνώριζαν μόνο τις επιτυχίες δεν είχαν ακούσει ποτέ πριν.
Rockpages.gr: Mike, πρέπει να σου πω ότι ήμουν επιφυλακτικός στην αρχή -ακόμα και για το πρώτο album– γιατί αυτά τα τραγούδια είναι εντυπωμένα στο DNA μου…
Mike Tramp: Φυσικά.
Rockpages.gr: Έγραψα, λοιπόν, στην κριτική μου ότι ο ακροατής δεν πρέπει να προσεγγίσει τα τραγούδια ως επανεκτελέσεις αλλά ως “νέα” τραγούδια που ο Mike τα επαναπροσδιορίζει, κατά κάποιο τρόπο. Αυτό ήταν το σκεπτικό σας όταν μπήκατε στο studio;
Mike Tramp: Ακριβώς. Λοιπόν, για μένα, είναι σαν τη διαφορά μεταξύ του πρώτου Indiana Jones και του τελευταίου. Απλά ο ήρωας μας είχε φύγει για 30 χρόνια. Έτσι, όταν ο Indiana Jones επιστρέφει, δεν είναι πια τόσο ευέλικτος (γέλια). Δεν είναι σε θέση να κάνει τόσα ακροβατικά, τόσα πολλά επικίνδυνα πράγματα. Είναι μια διαφορετική ιστορία.

Rockpages.gr: Όταν άκουσα για πρώτη φορά το δίσκο, μερικές φορές ένιωσα ότι άκουγα ένα solo album σου. Και μπορεί το “Lights and Thunder” να ακούγεται κοντά στην αυθεντική έκδοση, αλλά μερικά από τα άλλα τραγούδια θα μπορούσαν άνετα να βρίσκονται στο…”Second Time Around” ή στο “Maybe Tomorrow“. Ποια είναι η γνώμη σου;
Mike Tramp: Ναι, ισχύει! Αυτό συμβαίνει επειδή είναι ο ίδιος καλλιτέχνης και τα ίχνη του ευδιάκριτα. Με τραγούδια όπως το “Farewell to You” ή το “The Road to Valhalla”, αισθάνομαι ότι εγώ έχω τον έλεγχο των τραγουδιών. Πίσω στο 1984, όταν ηχογραφήσαμε το “The Road to Valhalla” ή το 1990, όταν ηχογραφήσαμε το “Farewell to You”, τα τραγούδια, κατά κάποιο τρόπο, με καθοδηγούσαν. Τώρα τα ξέρω απέξω και ανακατωτά. Και νομίζω ότι ίσως πολλοί τραγουδιστές θα έλεγαν το ίδιο, αλλά μερικές φορές το πρόβλημα με το να πηγαίνεις και να ηχογραφείς νέα τραγούδια είναι ότι δεν έχεις ποτέ την ευκαιρία να τα παίξεις ζωντανά. Αυτή ήταν η διαφορά μεταξύ του “Pride” και των τριών άλλων δίσκων των White Lion. Όταν ηχογραφήσαμε το “Pride”, αυτά τα τραγούδια αποτελούσαν μέρος του live set των White Lion για δύο ή τρία χρόνια…οπότε γνωρίζαμε αυτά τα τραγούδια πολύ, πολύ καλά και έτσι αισθανόμουν πολύ πιο ασφαλής και άνετος. Το εντελώς αντίθετο συνέβη με το “Big Game”. Μόλις είχα γράψει αυτά τα τραγούδια και δεν είχα προλάβει να τα «εξερευνήσω» όσο θα ήθελα. Μου αρέσει να εξερευνώ τα τραγούδια με το χρόνο και να γίνονται κομμάτι του εαυτού μου. Για αυτό, αν προσέξεις, δεν τραγουδάω ποτέ με τον ίδιο τρόπο π.χ. το “Broken Heart” ή το “Wait”. Μου αρέσει να το κάνω αυτό. Και ένας από τους ανθρώπους που πραγματικά με ενέπνευσε για αυτή την ελευθερία ήταν ο Phil Lynott. Ο τρόπος με τον οποίο μπορεί να απομακρύνεται από τον ρυθμό της μπάντας και να βγαίνει μπροστά, να πειραματίζεται, αλλά να είναι πάντα με ένα μαγικό τρόπο στον ίδιο ρυθμό με τους υπόλοιπους την ίδια στιγμή. Ήταν ένα πολύ μοναδικό ταλέντο. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Springsteen. Είναι κάτι πολύ μοναδικό.
Rockpages.gr: Τώρα που ανέφερες τον Phil Lynott, το “Southbound” εξακολουθεί να είναι το αγαπημένο σου τραγούδι όλων των εποχών;
Mike Tramp: Από τους Thin Lizzy, σίγουρα! Και αυτό συμβαίνει επειδή είναι ένα τραγούδι όπου ο Phil Lynott δείχνει πραγματικά το εύρος των folk και country ριζών του σε αυτό το τραγούδι. Και αυτό, φυσικά, επιστρέφει στο πώς μεγάλωσα…έχεις επισκεφτεί το μέρος που μεγάλωσα και ξέρεις πως είναι! Θέλω να πω, δεν μπορείς να ξεφύγεις από το DNA σου και από εκεί που κατάγεσαι.

Rockpages.gr: Το εντυπωσιακό στο “Songs of White Lion Volume II” είναι το γεγονός ότι ο Marcus (Nand) έχει κάνει εκπληκτική δουλειά. Είναι σχεδόν αδύνατο να «πιάσεις» την αισθητική τη δουλειάς του Vito Bratta, αλλά πρέπει να σου πω ότι ο Marcus έχει αγγίξει το τέλειο.
Mike Tramp: Έχεις δίκιο. Υπάρχουν πολλοί σπουδαίοι κιθαρίστες στον κόσμο. Κανένας δεν θα μπορούσε ποτέ να φτάσει το ύφος του Vito Bratta αλλά ο Marcus το έχει πλησιάσει σε απίστευτο βαθμό.. Και κάθε βράδυ στέκομαι εκεί και τον βλέπω να παίζει και είναι πραγματικά υπέροχος. Ένα άλλο πράγμα επίσης είναι ότι πραγματικά αγαπάει να παίζει αυτά τα τραγούδια επειδή σέβεται τόσο πολύ τον Vito…έχουν γίνει και στενοί φίλοι οι δυο τους. Οπότε δεν είναι σαν να βγαίνουμε εκεί έξω προσπαθώντας να προσποιηθούμε ότι δεν υπήρχε ποτέ ο Vito. Το κάνουμε αυτό τιμώντας απόλυτα τον Vito με αυτά τα κομμάτια και ο Marcus προσπαθεί κάθε βράδυ να κάνει το καλύτερο δυνατό για να τα ερμηνεύσει όσο καλύτερα μπορεί. Και αυτό γίνεται με σεβασμό προς τον Vito.
Rockpages.gr: Παρακολουθούσα το video του “Lady of the Valley” που ανέβασες από την πρόσφατη συναυλία στην Κοπεγχάγη και έμεινα απόλυτα ενθουσιασμένος από την απόδοσή του.
Mike Tramp: Ναι, και μην ξεχνάς ότι υπάρχει ένα μεγάλο solo στο “Lady of the Valley”!
Rockpages.gr: Τις προάλλες, άκουγα τον πρώτο δίσκο “Songs of White Lion” και τσέκαρα το βιβλιαράκι με αυτή την υπέροχη φωτογραφία σου όπου είσαι περιτριγυρισμένος από βιβλία γραμμένα από αγαπημένους σου καλλιτέχνες. Στην εποχή μας, με τη μικρή διάρκεια προσοχής, είναι οι στίχοι εξίσου σημαντικοί για ένα τραγούδι, τουλάχιστον με τον τρόπο που ήταν παλιά;
Mike Tramp: Σίγουρα όχι. Τα τραγούδια έχουν μετατραπεί σαν φίλοι στο δρόμο για τη δουλειά ή στη βόλτα στο δρόμο κτλ. Θέλω να πω, εμείς ήμασταν rock fans. Είμαστε ακόμα δηλαδή. Πηγαίναμε στο δισκάδικο. Περιμέναμε να βγει ο δίσκος, πηγαίναμε σπίτι, το βάζαμε στο πικάπ, το ακούγαμε και ερωτευόμασταν τα τραγούδια. Γινόταν μέρος του εαυτού μας. Θα είναι πάντα μέρος μας. Και στις μέρες μας, με το κοινό που αγοράζει φυσικούς δίσκους να γίνεται τόσο μικρό, για μένα είναι ακόμα πιο σημαντικό όταν κάποιος κρατάει το νέο μου album…πρέπει να νιώθει ότι μπορεί να ακούσει έναν καλλιτέχνη που ήθελε να κάνει αυτό το δίσκο ως μία καλλιτεχνική ανάγκη και όχι επειδή είχε συμβόλαιο με μια δισκογραφική εταιρεία ή την υποχρέωση να παραδώσει ένα δίσκο, γιατί εγώ δεν θα το κάνω ποτέ αυτό.

Rockpages.gr: Μιλώντας για καλλιτεχνική ελευθερία και ξέρω ότι πάντα ακολουθείς την καρδιά σου όταν πρόκειται να γράψεις έναν νέο δίσκο, πρέπει να σε ρωτήσω το εξής: τώρα που ηχογράφησες αυτά τα παλιά τραγούδια των White Lion, υπάρχει περίπτωση να κάνεις έναν νέο solo δίσκο βασισμένο σε αμιγώς hard rock μουσική;
Mike Tramp: Αυτή είναι μια σπουδαία ερώτηση. Βασικά, το επόμενο solo album μου είναι ουσιαστικά σχεδόν έτοιμο (γέλια). Αλλά το έχω ξαναπεί αυτό γιατί όταν βγαίνουμε και παίζουμε αυτά τα τραγούδια, παίζουμε τα τραγούδια των White Lion και όπως ξέρεις οι συναυλίες ονομάζονται Mick Tramp’s White Lion. Αν έκανα έναν hard rock δίσκο, δεν θα μπορούσα να προσθέσω το όνομα White Lion εκεί μέσα. Ο λόγος για τον οποίο παίζω ζωντανά είναι επειδή ο κόσμος θέλει να ακούσει τα τραγούδια των White Lion. Οπότε υπάρχει μια μικρή αντίφαση μεταξύ αυτών των δύο. Αλλά την ίδια στιγμή έχω πει ότι αισθάνομαι ότι θα ήθελα να εξερευνήσω ένα είδος progressive hard rock, αλλά όντας μέλος μιας μπάντας. Θα έπρεπε να είναι μια συνεργασία για να καταλήξουμε σε ένα εντελώς νέο τραγούδι, έναν νέο ήχο. Αν ξεκινήσω να γράφω μόνο εγώ τα τραγούδια, θα γίνει αυτόματα Mike Tramp. Ξέρεις, αν με έβαζες στο “Mob Rules” ή στο “Heaven and Hell” αντί για τον Ronnie James Dio, θα ακουγόταν σαν Mike Tramp, όπως ακριβώς αν ο Ronnie James Dio είχε ηχογραφήσει το “Capricorn”, θα ακουγόταν σαν Dio. Είναι απλά ένα από αυτά τα πράγματα. Είμαστε αυτοί που είμαστε. Δεν μπορώ να τραγουδήσω τραγούδια άλλων ανθρώπων. Οπότε αν υπήρχε η δυνατότητα και οι σωστοί μουσικοί (ήταν εκεί) και το ένιωθα σωστό…όλοι μας θέλαμε να κάνουμε ένα δίσκο για την αγάπη του rock and roll, σίγουρα θα το έκανα! Και ξέρω κατά κάποιο τρόπο την κατεύθυνση που θα ήθελα να ακολουθήσω, αλλά θα απαιτούσε πολύ φρέσκο αίμα. Θέλω να πω, δεν θα έκανα ένα από αυτά τα album με πολλούς καλεσμένους από άλλες μπάντες…δεν πιστεύω σε αυτό. Νομίζω ότι δεν είναι ειλικρινές και μοιάζει σαν κάποιος να ζήτησε από κάποιον να φτιάξει μια τούρτα επειδή κάποιος θα αγοράσει αυτή την τούρτα. Ξέρεις, ο Vito και εγώ, όταν αρχίσαμε να γράφουμε το “Mane Attraction”…δεν ήταν κάτι που είπαμε ποτέ σε συνεντεύξεις, αλλά ήμασταν σιγά-σιγά στο δρόμο που είχαν χαράξει οι Journey, οι Kansas και οι Styx ή γιατί όχι και οι Purple με τον επιβλητικό ήχο του Hammond. Ο Vito και εγώ ήμασταν καθ’ οδόν προς τα εκεί. Δεν θέλαμε να γίνουμε οι επόμενοι Ratt ή οι επόμενοι Motley Crue. Απλά δεν φτάσαμε ποτέ εκεί γιατί προφανώς η μπάντα διαλύθηκε. Πάντως αυτός ήταν ο στόχος μας. Θέλω να πω, ότι θα έκανα ένα progressive hard rock album προσθέτοντας όλες τις μελωδίες στα φωνητικά.
Rockpages.gr: Ξέρεις κάτι, Mike… γι’ αυτό το λόγο το “Mane Attraction” βγήκε τόσο καλό. Δεν ήταν μόνο η προσέγγιση του Richie Zito ως παραγωγού…
Mike Tramp: Φυσικά και όχι.
Rockpages.gr: Ήταν αυτή η συνεργασία σου με τον Vito και η σχεδόν progressive προσέγγιση στα τραγούδια. Νομίζω ότι αν έκανες έναν ακόμη hard rock album, θα ήταν η φυσική συνέχεια του “Mane Attraction”.
Mike Tramp: Ναι, ακριβώς. Το ίδιο πιστεύω και εγώ. Το θέμα είναι ότι, όπως ανέφερες πριν, όταν η δισκογραφική εταιρεία ζητάει κάτι, είναι ένα από τα πράγματα που δεν συνέβη ποτέ στα τέσσερα albums των White Lion. Ο Vito και εγώ γράψαμε τα τραγούδια και κανείς δεν επηρέασε αυτά τα τραγούδια. Κανείς δεν είχε καμία επιρροή σε αυτά τα τραγούδια. Γράφαμε από την καρδιά μας, χωρίς να ακούμε κανέναν και όταν φτάναμε στο τραγούδι #10, ξέραμε ότι είχαμε ολοκληρώσει το δίσκο. Για αυτό δεν υπάρχουν και ακυκλοφόρητα τραγούδια από τους White Lion. Κάθε δίσκος ήταν σαν ένα βιβλίο.
Rockpages.gr: Mike, αν σε ρωτούσα το 1983 ότι θα μιλούσες μετά από 40 χρόνια για το “El Salvador” και μάλιστα με έναν Έλληνα δημοσιογράφο, θα το πίστευες;
Mike Tramp: Ούτε καν! Βασικά δεν θα περίμενα ότι θα μιλούσα ακόμη για τους White Lion. Όταν ηχογράφησα το “Capricorn” είπα: “Εντάξει, τώρα σίγουρα δεν θα ξανασχοληθώ με τους White Lion”! Αλλά τα πράγματα αλλάζουν. Ξέρεις, το σπουδαίο με το “El Salvador” είναι ότι είναι το πρώτο τραγούδι που έγραψα το 1980 όταν ζούσα στη Μαδρίτη. Οπότε αυτό είναι το πρώτο μου βήμα στο hard rock. Και όταν γνώρισα τον Vito το 1983 και αρχίσαμε να γράφουμε μαζί του πρότεινα αυτό το κομμάτι και του άρεσε αμέσως…παρόλο που η αρχική έκδοση στο “Fight to Survive”, μοιάζει λίγο περισσότερο με τους Thin Lizzy. Αλλά στην πραγματικότητα αυτή τη στιγμή όταν ακούω πώς παίζουμε το “El Salvador” λίγο πιο «δεμένα», νιώθω περισσότερο σαν να ακούω το “Don’t Believe a Word” των Thin Lizzy. Αυτή είναι η δυναμική του τραγουδιού!
