Πραγματικά, έχει γίνει σπουδαία δουλειά τα τελευταία χρόνια με αποτέλεσμα να μας δίνεται η ευκαιρία να βλέπουμε καλλιτέχνες που παλιότερα τους θαυμάζαμε στο MTV, στο Super Channel και σε όλα τα γνωστά δορυφορικά δίκτυα της εποχής. Οι Steelheart μπορεί να μην έφτασαν ποτέ τα επίπεδα δημοτικότητας και επιτυχίας άλλων συγκροτημάτων όπως οι Slaughter, Firehouse, Warrant κτλ. αλλά πάντα αποτελούσαν σημείο αναφοράς λόγω των δύο πρώτων τους δίσκων και (κυρίως) λόγω της φανταστικής μπαλάντας “She’s Gone” όπου ο Matijevic έφτανε στο…Θεό με την απίστευτη φωνή του. Όπως καταλαβαίνετε, οι απαιτήσεις ήταν αυξημένες αλλά δυστυχώς απογοητευτήκαμε όλοι με το θέαμα που μας επεφύλασσε ο Matijevic.
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Τη συναυλία άνοιξαν οι Silked & Stained οι οποίοι παρουσίασαν κάμποσες διασκευές σε Queen, Roxette, Toto, Led Zeppelin κτλ. με την τραγουδίστρια του σχήματος (η οποία, όπως μάθαμε, αντικαθιστούσε το βασικό τραγουδιστή) να κλέβει την παράσταση με την υπέροχη φωνή της. Μάλιστα, το τραγούδι “Much Love” των Silked & Stained ήταν πολύ καλό και αξίζει οι AOR fans εκεί έξω να το τσεκάρουν.
Τη σκυτάλη, μετά το ακουστικό set των Silked & Stained, πήρε ο Γιώργος Γάκης ο οποίος για μία ακόμη φορά ήταν φανταστικός! Κατάφερε με μία κιθάρα και ένα σύνολο διασκευών σε Whitesnake, Bon Jovi, Deep Purple, Beatles, Stones, Winger, Rainbow κτλ. να ξεσηκώσει τον κόσμο ενώ η φωνή του ήταν στα γνωστά εξαιρετικά επίπεδα. Έπαιξε, μάλιστα, και το δικό του κομμάτι “Street Of Broken Dreams” υπενθυμίζοντας την επικείμενη εμφάνιση του Joe Lynn Turner στην Πρέβεζα τον προσεχή Αύγουστο. Για μένα, προσωπικά, ήταν ο απόλυτος super star της βραδιάς και αποδείχτηκε το ιδανικό warm-up πριν το…απόλυτο ξενέρωμα!
Με μία καθυστέρηση περίπου μισής ώρας, ο Matijevic ανέβηκε στη σκηνή αφού πρώτα είχε κάνει την είσοδο του στο Bat City χωρίς να χαιρετήσει απολύτως κανέναν και έχοντας γύρω του 2-3 άτομα για να μην αγγίξουν τον…rock star! Είχε δώσει εντολή απαγόρευσης ή περιορισμού του καπνίσματος (αυτό δεν με χάλασε) και με το που ανέβηκε στη σκηνή με την ηλεκτροακουστική του κιθάρα, άρχισαν τα όργανα! Μία του έφταιγε το μόνιτορ, μία οι χορδές της κιθάρας, μία ο ηχολήπτης, σταματούσε ανάμεσα στα τραγούδια κάνα δίλεπτο για να κουρδίσει και φυσικά ούτε λόγος να απευθυνθεί –έστω με έναν προσποιητό τρόπο- στο ελληνικό κοινό που τον τίμησε με την παρουσία του (ήμασταν γύρω στα 130-140 άτομα). Ο Matijevic παρουσίασε ένα αυτοκαταστροφικό set list παίζοντας μόλις ένα hit από το παρελθόν (“I’ll Never Let You Go”) ενώ τα υπόλοιπα κομμάτια (τα οποία προσωπικά δεν μου είπαν απολύτως τίποτα) θύμιζαν κάπως το κλίμα του Unplugged των Page & Plant πριν από 20 και βάλε χρόνια στο MTV.
Δεν έπαιξε ούτε το “She’s Gone” ούτε κάποιο άλλο από τα γνωστά τραγούδια των δύο πρώτων δίσκων που ο κόσμος περίμενε τόσο πολύ να ακούσει. Κάποια στιγμή, μετά από 60 λεπτά, βγάζει την κιθάρα και φεύγει χωρίς καν να χαιρετήσει…σκεφτήκαμε όλοι ότι θα επιστρέψει για να παίξει τώρα τα γνωστά κομμάτια. Έλα όμως που δεν επέστρεψε ποτέ ξενερώνοντας τους πάντες οι οποίοι δεν πιστεύαμε αυτό που είχαμε ζήσει! Δυστυχώς, ήταν μία τεράστια αρπαχτή από τον Matijevic και δε νομίζω ότι θα τολμήσει κανένας να τον ξαναφέρει στην Ελλάδα μετά από αυτό το οικτρό θέαμα και την αντιμετώπιση που μας επεφύλαξε. Και κάτι τελευταίο: κ.Matijevic δεν είσαι ο Jon Bon Jovi για να έχεις αυτό το τουπέ και τον κακώς εννοούμενο αέρα! Δυστυχώς έχασες πολλούς οπαδούς εκείνο το βράδυ.
Σάκης Νίκας
Photo: Natalia Britt
