«Η μελαγχολία είναι η μικρή πολυτέλεια των φτωχών ψυχών», σύμφωνα με τον Γάλλο συγγραφέα, Henri de Montherlant και οι Αθηναίοι Μοaning Silence μας χαρίζουν αυτή τη μουσική πολυτέλεια, με τη νέα δισκογραφική τους κυκλοφορία, με τίτλο «A waltz into darkness» (Symmetric Records). Μπορεί το παιχνίδι καρτών, «Μagic the gathering», να συνέβαλε τα μέγιστα στην, προ ετών, ονοματοδοσία της ελληνικής μπάντας, ο συγκερασμός, όμως, ετερόκλητων κι αντιφατικών στοιχείων, είναι εκείνος που σηματοδοτεί και συμπυκνώνει σήμερα, περισσότερο από ποτέ, τον λυρισμό και την ατμοσφαιρικότητα, στη δεύτερη full length δισκογραφική δουλειά του συγκροτήματος.
Highlights:
η κλασική μουσική παιδεία των μελών του συγκροτήματος, όπως αναδεικνύεται από τις συνθέσεις, την ερμηνεία και την απόδοση των φωνητικών, με έντονα στοιχεία θεατρικότητας,
οι σκοτεινές αφηγηματικές ατμόσφαιρες, η τραγικότητα των δραματικών στίχων του ιδρυτή της μπάντας, Χρήστου Ντούνη,
oι gothic πινελιές στο background και η doom αισθητική, με μπαρόκ ψήγματα, oι παραμυθένιες ιστορίες που ζωγραφίζουν σκέψεις και συναισθήματα, που ξεδιπλώνονται κατά τη διάρκεια και μετά την ακρόαση,
η ρομαντική φιλοσοφία, η ποίηση των «καταραμένων» και η λογοτεχνία, που μοιάζουν να… ξεπηδούν από τα έδρανα των πανεπιστημίων θεωρητικής κατεύθυνσης, στην Ελλάδα και το εξωτερικό,
η ομότιτλη («Α Waltz Into Darkness») ορχηστρική σύνθεση για πιάνο, που θα μπορούσε άνετα ν’ ανοίγει μια συναυλία δωματίου ή ν’ αποτελεί soundtrack ταινίας μυστηρίου,
τα αιθέρια φωνητικά της Eλευθερίας (Aγγελούδη), -η τρίτη διαφορετική τραγουδίστρια των Moaning Silence, σε ισάριθμες δισκογραφικές κυκλοφορίες-, η ποιητική εκφορά και η υποβλητικότητα της ερμηνείας της,
το σήμα κατατεθέν στα πλήκτρα από τον Bob Katsionis,
οι ατμοσφαιρικές μπασογραμμές («Rite For Decay»), τα καθηλωτικά πλήκτρα στις μουσικές γέφυρες («Song for the winter»), οι δακρυσμένες κιθάρες με εθιστικά riffs και κολλητικά refrains («The Silence of the Gods»)
oι κινηματογραφικές απεικονίσεις σε ασπρόμαυρο φόντο, με τον ήλιο ν’ αχνοφαίνεται στο βάθος του ορίζοντα («Τοwards the Sun»)
το αργόσυρτο και εύθραυστο 7λεπτο «Song for winter», με το καταπληκτικό σόλο στην κιθάρα,
το… «Πένθιμο του φθινόπωρου δείλι», σπαρακτικό μπαλαντοειδές «Ι Am The Sorrow», ο αρμονικός και ισορροπημένος συνδυασμός ανδρικών και γυναικείων φωνητικών και η «καταθλιπτική» στιχουργική του,
oι στιχουργικές («Just tonight, come with me, With somber eyes, a world to see…»)
και κιθαριστικές εναλλαγές του «Stormbirds»
το Καβαφικό πέρασμα στην… Αλεξάνδρεια («Τhe Lights of Alexandria» -Μartha’s Giannakidou personal favourite-), που κλείνει το cd, με τους στίχους στα ελληνικά από τον αποχαιρετισμό της πόλης…
η μεστή παραγωγή και οι προσεγμένες ενορχηστρώσεις,
το καταπληκτικό εξώφυλλο του cd, μια δημιουργία του Γιάννη Τούσσα (Graphic No Jutsu), υπεύθυνου του αντίστοιχου εξώφυλλου και του προηγούμενου «Fragrances from yesterdays» cd της μπάντας,
MVP: αν θέλετε να κάνετε ονειρική συντροφιά στο φεγγάρι και να χορέψετε μαζί του «A waltz into darkness», κάντε τη χάρη στον εαυτό σας, ν’ αποκτήσετε αυτό το cd διαβάζοντας παράλληλα τους στίχους στ’ αστέρια, περιμένοντας υπομονετικά το ξημέρωμα… Αν πάλι μπείτε στον πειρασμό να το δωρίσετε μετά, μη λησμονήσετε να το πάρετε ξανά. Μπορεί το φεγγάρι να σας ζητήσει να χορέψετε πάλι και να ξαφνιαστείτε..
Στο ύψος του: «… Αs I breathe for one last time and I’ ll raise my eyes to heaven», η μπάντα αποτίει, άμεσα ή έμμεσα, φόρο τιμής, εν είδει αφιερώματος, σε μια περασμένη μουσική δεκαετία νοσταλγίας και ονείρου στα ‘90s -με όλους τους εγχώριους και μη εκπροσώπους της-, θέτοντας στην κορωνίδα τους υπερβατικούς Οn Thorns I Lay, γεγονός που από μόνο του, πάντως, καθιστά τη συγκεκριμένη κυκλοφορία σημείο αναφοράς, όχι μόνο για τη χρονιά που διανύουμε αλλά και για τις επερχόμενες γενιές και την ιστορική παρακαταθήκη τους στο είδος
Melody: «Όταν οι λέξεις έρχονται σ’ επαφή μ’ αυτό που λέμε Μουσική, πριν απ’ όλα λιποθυμούν, ξαπλώνουν, παραδίδονται και χάνουν κάθε από φυσικού τους ενέργεια, κίνηση, ζωή. Κι ύστερα αρχίζει η περιπέτεια της μελωδίας» (Μάνος Χατζιδάκης) Οι Μoaning Silence συνεχίζουν να ντύνουν μελωδικά τους «κήπους των ονείρων» τους κι εμείς θέλουμε να μυρίσουμε ανενόχλητοι όλα τα λουλούδια των μουσικών σπόρων τους…
Emotion: oύτε εκβιάζονται συναισθήματα ούτε υποβάλλονται τεχνητά και μελοδραματικά. Πηγάζουν αυθόρμητα και βαθμιαία, με τον πόνο, την απώλεια, την οδύνη, τη μελαγχολία, το θυμό, την πίστη και το όραμα, ν’ αποτελούν λυρικούς σταθμούς ανεπιτήδευτης μουσικής έκφρασης
Pulse: οι ταχύτητες είναι χαμηλόστροφες αλλά τα χτυπήματα της καρδιάς και οι δονήσεις του νου υψηλής έντασης, με αποτέλεσμα ν’ ανεβοκατεβάζουν τις κυματομορφές του παλμογράφου, με τάσεις θαλασσινής φουρτούνας…
Lyrics to remember:
Let me go towards the sun
Gentle tides upon my skin
Somewhere far beyond these clouds
Are the treasures that I seek
«Τοwards the Sun»
« Don’t fear the winter
Embrace the pouring rain,
Let your heart bleed and mourn and grieve
Don’t lose your hope,
there’s a miracle for every teardrop that you share
there is an angel for every prayer
remember you’re not alone…awake»
«Song for Winter»
Yellow card: οι διάσπαρτες επιρροές από Κatatonia, Anathema, My Dying Bride, Paradise Lost, Tiamat, οι Theatre of Tragedy, Lake of Tears και On Thorns I Lay, είναι εν μέρει αναγνωρίσιμες αλλά φιλτραρισμένες, στο μέτρο του δυνατού και μπορεί να μην εμπεριέχουν πειραματισμούς, αλλά τιμούν δεόντως τους προκατόχους της συγκεκριμένης μουσικής κατεύθυνσης και δεκεατίας (special credits και μόνο το γεγονός της παραδοχής πρωτίστως για τους εγχώριους On Thorns I Lay, από τον ιδρυτή και ιθύνοντα νου του συγκροτήματος, Χρήστο Ντούνη, γεγονός σπάνιο και διόλου αυτονόητο στην πεζή ελληνική rock/metal πραγματικότητα)
More things to do: η συναυλιακή παρουσία του συγκροτήματος είναι επιβεβλημένη, εντός κι εκτός Ελλάδας, με τη δική μας πρόταση να περιλαμβάνει και ακουστικές προσεγγίσεις σε χώρους πιο εσωστρεφείς και ατμοσφαιρικούς αλλά και πιο «φωτισμένα σκοτεινούς», όχι απαραίτητα στο «κλεινόν άστυ» και στην όποια ασφάλεια των rock/metal clubs (σ.σ. τολμήστε το, guys!)
Extra bonus tips: Η Symmetric Records αποτελεί, πλέον, τη δισκογραφική στέγη των Moaning Silence, ενώ ο Bob Katsionis αναλαμβάνει, για μία ακόμα φορά, την παραγωγή και μίξη του δίσκου καθώς και τα πλήκτρα στην ηχογράφηση.
