Οι Μoaning Silence χορεύουν «A waltz into darkness», με τη Μάρθα Γιαννακίδου σε ρόλο αερικού, να κρατάει το πέπλο του μυστηρίου για χάρη του Rockpages. Στο ξέφωτο της κορυφής, τρία από τα μέλη του συγκροτήματος  «ζωγραφίζουν» με λέξεις και εικόνες, σκέψεις και συναισθήματα. Η Ελευθερία Αγγελούδη (φωνή), ο Χρήστος Ντούνης (φωνή, κιθάρες, στίχοι, σύνθεση) και ο Βαγγέλης Χ (τύμπανα), μιλούν μεταξύ άλλων, για τον σεβασμό της φωνητικής ερμηνείας, τη Νina Simone, τις στερεοτυπικές αντιλήψεις, τους Queen και τον Μichael Kiske, την ψυχική ισορροπία, τον Cornell Woolrich, τον John Milton, τον Κωνσταντίνο Καβάφη, τον Νίκο Καζαντζάκη, τη μοναχική διαδικασία της σύνθεσης και την αντοχή στον χρόνο, γιατί… «Πάντα υπήρχε πόνος, θλίψη και θρήνος. Συμβαδίζουν με την ανθρώπινη ύπαρξη, δεν είναι κάτι καινούριο. Μπορεί να διαφέρει ο τρόπος, αλλά η ουσία είναι πάντα η ίδια». Συνέντευξη στη Μάρθα Γιαννακίδου και στον Νίκο Κολίτση

Rockpages.gr: Είσαι η τρίτη singer του συγκροτήματος στην τρίτη official κυκλοφορία του (διαφορετική τραγουδίστρια ανά κυκλοφορία) Τίθεται, συνειδητά ή ασυνείδητα, θέμα φωνητικής σύγκρισης, αξιολόγησης και ανταγωνισμού; Πώς αντιμετωπίζεις την ανάγκη να υποστηρίξεις live, εντός και εκτός Ελλάδας, υλικό που έχει δισκογραφηθεί με τις φωνές δύο άλλων γυναικών, σ΄ένα μουσικό ιδίωμα, που αναμφισβήτητα ταυτίζεται με τη φωνή περισσότερο από το μέσο όρο;

Ελευθερία Αγγελούδη: Πιστεύω πως η φωνητική σύγκριση είναι άσκοπη και χωρίς νόημα. Κάθε φωνή είναι ξεχωριστή και διαφορετικά όμορφη. Οπότε, σ’ αυτές τις περιπτώσεις πρέπει κανείς να σέβεται τα κομμάτια που καλείται να ερμηνεύσει και τον τρόπο που έχουν αυτά ερμηνευθεί από έναν άλλο άνθρωπο, να παίρνει έμπνευση απ’ αυτόν κι όχι να προσπαθεί να μιμηθεί τυφλά, έτσι ώστε να υπάρχει τόσο η απαραίτητη προσέγγιση στην αρχική εκτέλεση όσο και το προσωπικό του στοιχείο.

Rockpages.gr: Ποιες Ελληνίδες και ξένες τραγουδίστριες, εκτός της rock/metal κοινότητας, που εκτιμάς για τη φωνή και το έργο τους, θα ήθελες ιδανικά (και υποθετικά) να έχουν εκφραστεί θετικά για τη δική σου τραγουδιστική απόδοση στους Moaning Silence;

Ελευθερία Αγγελούδη: Ιδανικά θα ήθελα να είχε εκφραστεί θετικά για τη φωνητική μου απόδοση στους Moaning  Silence, η Nina Simone.  Ίσως σε κάποιον άλλο κόσμο ή διάσταση να μάθω την άποψή της…

Rockpages.gr: Εν έτει 2020, ποια είναι η πρώτη αντίδραση όλων όσοι μαθαίνουν (και δε σε ξέρουν) ότι είσαι η γυναικεία φωνή ενός ελληνικού rock/metal συγκροτήματος με αγγλικό στίχο; Διακρίνεις στερεοτυπική αντιμετώπιση και σχόλια και δη από τον ανδρικό πληθυσμό; 

Ελευθερία Αγγελούδη: Νομίζω ότι τέτοιου είδους στερεοτυπικές αντιλήψεις αποτελούν πλέον σπάνιο φαινόμενο, καθώς υπάρχουν ελληνικές rock/metal μπάντες που κάνουν καταπληκτική δουλειά στην Ελλάδα. Προσωπικά δεν έχω δεχθεί κάποια στερεοτυπική αντιμετώπιση, ούτε από άνδρες ούτε από γυναίκες.

Rockpages.gr: Aν σου δινόταν η ευκαιρία να είσαι ο drummer του αγαπημένου σου rock/metal συγκροτήματος για μία live εμφάνιση, ποιο θα ήταν αυτό και σε ποια πόλη και χώρα θα ήθελες να γίνει η συναυλία; Αν αυτό τελικά γινόταν, μ’ ένα μαγικό τρόπο, πραγματικότητα, πιστεύεις ότι θα σε κρατούσαν τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος για την… υπόλοιπη περιοδεία και τον επερχόμενο δίσκο;

Βαγγέλης X: Όπως όλοι οι ποδοσφαιρόφιλοι θα ήθελαν να βρεθούν σε κάποιο τελικό του Wembley, έτσι κι εγώ θα ήθελα να ήμουν παρών στο Live Aid των Queen το 1985. Μπορεί να μην είμαι ο μεγαλύτερος fan των Queen, αλλά νομίζω ότι εκείνη η μέρα σημάδεψε την ιστορία… και θα ήθελα να είμαι κομμάτι της ιστορίας!

Rockpages.gr: Ποια ήταν τα πρώτα σου ερεθίσματα στη μουσική και τι ήταν αυτό που σε ώθησε στην επιλογή συγκεκριμένα των τυμπάνων; Αν θα μπορούσες να προσκαλέσεις κάποιους από τους σπουδαιότερους μουσικούς που εκτιμάς, να παίξετε μαζί σε ένα live show, ποιους θα επέλεγες και τι θα τους έλεγες για τους Moaning Silence?

Βαγγέλης X: Νομίζω ότι ο Χρήστος, ο κιθαρίστας της μπάντας, είναι υπεύθυνος για τη μουσική μου εξέλιξη! Πρέπει να μου είχε δώσει μια κασέτα από Helloween ή Stratovarius πίσω στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Δεν ήθελα και πολύ, μέσα σ’ έναν χρόνο είχα ακούσει οτιδήποτε κυκλοφορούσε σε κλασικό ή power metal συγκρότημα! Τύμπανα αναγκάστηκα να παίξω, γιατί δεν ήξερε κανείς εκείνη την εποχή στην παρέα. Τουλάχιστον πλέον δεν παίζουμε στους ρυθμούς εκείνης της εποχής, μιας και τα γρήγορα σημεία των Moaning Silence δεν είναι και πολλά!

Ομολογώ ότι θα ήθελα να τραγουδήσει μαζί μας σ’ ένα ντουέτο με την Ελευθερία, ο Michael Kiske. Μπορεί να τον έχουμε συνηθίσει και ν’ αναπολούμε τις πιο power στιγμές του, αλλά όταν οι ταχύτητες κατέβαιναν, σηκωνόταν η τρίχα! Αυτό θα του έλεγα για τους Moaning Silence, ότι έχουν μια πολύ όμορφη ατμόσφαιρα τα κομμάτια τους.

Rockpages.gr: Ποια είναι η συμβολή του συγκροτήματος στην εξισορρόπηση της ψυχής και της ζωής σου, σε αντιστοιχία με τις εκλάμψεις του καλοκαιρινού ήλιου και το κρύο του χειμώνα; Ως ιδρυτής, στιχουργός, συνθέτης και κιθαρίστας, ποια ελληνική ή ξένη ταινία, ποιο βιβλίο και ποιο ποίημα θα μπορούσαν να «ντύσουν» τις μουσικές από την τελευταία δισκογραφική δουλειά του group και ποιο στοιχείο της φύσης ή της φαντασίας να «χορέψει»… «A Waltz Into Darkness»;

Χρήστος Ντούνης: Είμαι άνθρωπος που λατρεύει τον χειμώνα και προσμένει το καλοκαίρι. Μου αρέσει γενικά αυτή η ισορροπία σε καθετί. Ειδικά κάποιος ο οποίος εκφράζεται μέσω της τέχνης, καλύπτει εκείνη την ώρα όλες τις εσωτερικές του ανάγκες. Δεν είμαι επαγγελματίας μουσικός κι αυτή η εξισορρόπηση γίνεται ακόμα πιο δύσκολη, αν αναλογιστείς ότι όλη η δουλειά γίνεται στον ελεύθερο χρόνο μου. Η συνεισφορά, όμως, της μουσικής είναι πολύ σημαντική στη διατήρηση μιας ψυχικής ευημερίας.

Αν και ο ίδιος ο τίτλος του δίσκου είναι εμπνευσμένος από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Cornell Woolrich, όσο κοινότυπο κι αν ακουστεί, το έργο του John Milton «Paradise Lost» θα ήταν η ιδανική συντροφιά για τον δίσκο. Η πτώση από τον Παράδεισο οδηγεί στο άγνωστο, στην ανασφάλεια και στη γύμνια, μ’ ένα τρόπον, είναι κι αυτή ένα βαλς στο σκοτάδι. Το κομμάτι που κλείνει τον δίσκο, το «Lights of Alexandria» είναι, επίσης, εμπνευσμένο από το ποίημα του Καβάφη «Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον». Θα προσκαλούσα μια νοερή έννοια σ’ ένα βαλς στο σκοτάδι, την ελπίδα!

Rockpages.gr: Ως ο βασικός συνθέτης και στιχουργός της μπάντας, ποια είναι η πιο η απροσδόκητη και απρόβλεπτη πηγή μουσικής έμπνευσης και στιχουργικής λογοτεχνικής αναζήτησης; Πώς διαμορφώνεις τις ιδέες σου, ώστε να φτάσεις στο τελικό αποτέλεσμα και ποιος είναι ο τελικός κριτής, εκτός από τον εαυτό σου; Είναι η σύνθεση μια μοναχική διαδικασία σε κάθε περίπτωση;

Χρήστος Ντούνης: Για μένα ναι, όλη η διαδικασία της σύνθεσης είναι μια καθαρά ατομική και μοναχική διαδικασία. Πάντα ξεκινάω μ’ έναν ωραίο τίτλο, θέλω έναν ωραίο τίτλο για κάθε κομμάτι. Μπορεί να εμπνευστώ από χίλια δυο πράγματα, κάτι που θα δω, κάτι που θ’ ακούσω ή θα διαβάσω. Πάνω εκεί αρχίζω και χτίζω τους στίχους. Πολλές φορές περιέχουν αυτή την αντίθεση (ακόμα και τ΄ όνομά μας είναι εξ’ ορισμού δύο αντίθετα στοιχεία), την αμφισβήτηση προς καθετί δεδομένο. Μ’ αυτόν τον τρόπο, συνήθως, δημιουργείται και ο διάλογος των αντρικών με τα γυναικεία φωνητικά. Ακολουθεί το μουσικό συνθετικό κομμάτι όπου και εκεί η διαδικασία είναι συγκεκριμένη… νότα νότα, μέτρο μέτρο, τμήμα τμήμα, με άπειρα γράψε σβήσε, μέχρι αυτό που θα έρθει στ’ αυτιά μου να είναι κάτι που να με συγκινήσει. Τότε ξέρω πως το κομμάτι θα έχει ολοκληρωθεί. Είναι κάτι που το κάνω για μένα, για να νιώσω εγώ καλά, αν τύχει κι αγγίξει και κάποιον ακόμα, τότε η χαρά είναι ακόμα μεγαλύτερη.

Rockpages.gr: Ποιες είναι οι προκλήσεις, οι ενδεχόμενες δυσκολίες και ο βαθμός κλιμάκωσής τους, από την πρώτη μέχρι την τρίτη κυκλοφορία, αναφορικά με τους Moaning Silence; Ποια είναι η μεγαλύτερη στιγμή ενθουσιασμού και απογοήτευσης και ποιο το πιο… απατηλό όνειρο;

Χρήστος Ντούνης: Όπως συνήθως λέω, το να βρεις στις μέρες μας κάποιους μουσικούς, να μπεις σ’ ένα στούντιο, να γράψεις έναν δίσκο και να τον ανεβάσεις σ’ όλα τα social media, είναι πλέον πολύ εύκολο. Το να έχεις διάρκεια είναι το δύσκολο της υπόθεσης. Πέρα από το να γράφουμε ωραία κομμάτια, ο απώτερος και πιο δύσκολος στόχος είναι η διάρκεια. Αν σε δέκα χρόνια είμαστε ακόμα εδώ και συζητάμε για έναν ακόμα δίσκο των Moaning Silence, αυτό θ’ αποτελεί τη μεγαλύτερη δικαίωση, αυτό θα είναι τ’ όνειρο για εμάς.

Στιγμές ενθουσιασμού κι απογοήτευσης θα έρθουν πολλές, δε διαφέρει σε κάτι η μουσική από την καθημερινή ζωή. Ενθουσιαστήκαμε που κυκλοφορήσαμε τον πρώτο δίσκο μας, απογοητευτήκαμε που δεν κατορθώσαμε να παίξουμε live. Όλ’ αυτά σε πεισμώνουν για να επιτύχεις τον τελικό σου στόχο. Και για μένα τελικός στόχος είναι οι Moaning Silence ν’ αντέξουν στον χρόνο.

«Song for Winter»

Sitting here by the fire, reach the core of my soul Bleeding thorns of desire, tear the canvas of dawn

Rockpages.gr: Ποιος ζωγραφικός πίνακας, ποιο ποίημα και ποιο κρασί, θ’ αποτύπωνε καλύτερα τους παραπάνω στίχους σου;

Χρήστος Ντούνης: Με τα κρασιά δεν έχω ιδιαίτερα καλή σχέση. Αυτό που μου έρχεται στο μυαλό, αν και δεν είναι πίνακας, είναι η εικόνα του Χριστού πάνω στον Σταυρό. Πόση τόλμη για να μπεις εκείνη την ώρα στον πυρήνα του μυαλού του, να δεις τι μπορεί να σκέφτεται, τι μπορεί να ελπίζει. Απαραίτητη συντροφιά σ’ αυτή τη σκέψη, το έργο του Καζαντζάκη «Ο  τελευταίος πειρασμός».

«I Am The Sorrow»

Mirrors hide the wretched face of love Enter my realm, confess your desire Pain and grief are both the toll for tomorrow

Rockpages.gr: Pain and grief… Πώς «καθρεφτίζονται» στη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου και στην καθημερινότητά του και πώς μπορεί η μουσική να λειτουργήσει ψυχοθεραπευτικά, αν μπορεί φυσικά;

Χρήστος Ντούνης: Για την επίδραση της μουσικής στην ψυχική υγεία του ανθρώπου, υπάρχουν πολλά επιστημονικά δεδομένα που αποδεικνύουν ότι ακόμα και βαριές, ψυχικές και νοητικές, καταστάσεις, μπορούν να υφεθούν και να κάνουν τους πάσχοντες λειτουργικούς σ’ ένα κοινωνικό σύνολο.

Πάντα υπήρχε πόνος, θλίψη και θρήνος. Συμβαδίζουν με την ανθρώπινη ύπαρξη, δεν είναι κάτι καινούριο. Μπορεί να διαφέρει ο τρόπος, αλλά η ουσία είναι πάντα η ίδια.

Στο κομμάτι αυτό η ηρωίδα πάσχει από κατάθλιψη, αρκετά συχνή και στις μέρες μας. Τι της λέει ουσιαστικά; Ότι πρέπει να πονέσει, να πληγωθεί και να θρηνήσει πριν αφήσει τον παλιό της εαυτό και προχωρήσει τη ζωή της. Πρέπει να κλείσει αυτόν τον κύκλο οριστικά, αλλιώς αυτό θα τη στοιχειώνει μια ζωή.

Έτσι και ο καθένας μας, πρέπει να μπει σ’ αυτή τη δύσκολη κι επίπονη διαδικασία της αυτογνωσίας, να γνωρίσει τον εαυτό του, ν’ αντιμετωπίσει το πρόβλημα και να συμφιλιωθεί μ’ αυτό. Μόνο τότε θα είναι έτοιμος για το επόμενο βήμα, για το αύριο. Και η μουσική είναι ένα πολύ καλό εργαλείο σ’ όλη αυτή τη διαδρομή.