Υποτίθεται πως κάθε άλμπουμ πρέπει να κρίνεται αυτόνομα και να μην μπαίνει σε σύγκριση με άλλες δουλειές ενός καλλιτέχνη, πόσο μάλλον με δουλειές άλλων. Αλλά είναι πραγματικά δύσκολο να μην σκεφτώ τους The Devil’s Blood και ας έχουν περάσει 7 χρόνια από τη διάλυση τους. Στους Molasses, παίζουν 4 μέλη από εκείνους οπότε, είναι λογικό να ξυπνάνε μνήμες από την μπάντα που στιγμάτισε το χώρο του occult rock τότε. Προφανώς ο συγχωρεμένος Selim Lemouchi λείπει αλλά η χαρακτηριστική φωνή της Fardia Lemouchi διατρέχει το “Through The Hollow”.
Μουσικά προσπαθούν να διαφοροποιηθούν, το 70s occult heavy rock τους (ναι, οι Coven είναι οι πρώτοι που θα σκεφτείς) ντύνεται με μία έντονη progressive rock προσέγγιση, με μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις αποφεύγοντας την ευκολία ενός straight forward single για παράδειγμα. Το τελευταίο βέβαια ενέχει το ρίσκο να βαρεθεί ο ακροατής αν και κάποιες μικρότερες σε διάρκεια συνθέσεις δίνουν τις απαραίτητες ανάσες μέσα στο άλμπουμ ενώ, ευπρόσδεκτες είναι και οι όποιες ψυχεδελικές πινελιές κάποιων κομματιών (όπως στο εναρκτήριο ομώνυμο). Θα προτιμούσα κάποια επιπλέον κιθαριστικά σόλο αλλά τελικά το άλμπουμ με κέρδισε (και ας μην με εντυπωσίασε) ενώ ξεχώρισα την vintage αισθητική, την οργανική παραγωγή και τα αξιοπρόσεκτα πλήκτρα.
Στη θεματική του άλμπουμ δεν υπάρχει κάποια έκπληξη αφού το σκοτάδι, ο διάβολος και οι μεταφυσικές ανησυχίες δίνουν τον τόνο και όλα ταιριάζουν με την ατμόσφαιρα των σκοτεινών κατά βάση μελωδιών τους. Μπορεί οι Ολλανδοί να μην εντυπωσιάζουν τελικά αλλά προσφέρουν ένα αρκούντος μελαγχολικό έργο για τους ρέκτες του είδους.
