10 τραγούδια που θα θέλαμε να ακούσουμε ζωντανά στις επισκέψεις του Dave Wyndorf και της παρέας του.
10) Black Balloon [Superjudge, 1993]: Το κομμάτι που αποτέλεσε το πρότυπο για τα μεταγενέστερα «little songs» όπως τα ονομάζει ο Wyndorf. Εξωγήινος ήχος χάρη στο mellotron που χρησιμοποιήθηκε στο στούντιο, θα ήταν μια ιδανική «παύση» παιγμένο ζωντανά.
9) Perish in Fire [Mastermind, 2010]: Από τα καλύτερα «γκαζιάρικα» τραγούδια της δισκογραφίας των Monster Magnet στον 21ο αιώνα, μοιάζει κομμένο και ραμμένο για live. Απλό αλλά τόσο αποτελεσματικό Stooges-style riff.
8) King of Mars [Dopes to Infinity, 1995]: Αθάνατα τα τρία κομμάτια με τα οποία ξεκινά το «Dopes to Infinity», αλλά ο δίσκος δεν τελειώνει εκεί. Είτε στην αυθεντική του εκτέλεση, είτε στη νέα εκδοχή που περιλαμβάνεται στο «Monolithic Baby!», το «King of Mars» απλά σπέρνει.
7) Cyclone [4-Way Diablo, 2007]: Παραμελημένο album, ίσως γιατί η συγκεκριμένη περίοδος δεν φέρνει ωραίες αναμνήσεις στον Dave. Η φωνητική μελωδία στη μέση περίπου του κομματιού είναι από τα highlights της δισκογραφίας τους.
6) Cry [God Says No, 2000]: Το πιο φιλόδοξο τραγούδι στον πιο φιλόδοξο δίσκο των Monster Magnet. Τρομερό ρεφρέν και μερικοί από τους καλύτερους στίχους που έχει γράψει ο Dave. Δεν θα με πείραζε καθόλου να έχει τη διπλάσια διάρκεια.
5) Master of Light [Monolithic Baby!, 2003]: Γιατί δεν έγινε mega hit αυτό το τραγούδι; Από τις ωραιότερες στιγμές του τελευταίου balls-out rock δίσκου των Monster Magnet. Ή μήπως αυτό θα αλλάξει με το καινούριο τους;
4) 19 Witches [Powertrip, 1998]: Χορευτικό! Ιδανικό soundtrack για το staring contest που διοργανώνει σε κάθε συναυλία ο Wyndorf με τυχόν «ωραίες παρουσίες» στο κάγκελο.
3) On the Verge [Monolithic Baby!, 2003]: Pre-chorus με sexy αντίστροφη μέτρηση από τον Space Lord, και αμέσως μετά το ακόλουθο έπος: «Take me Jesus, take me Allah, rape me in your room, Torch our days in paranoia while we gorge ourselves on gloom, Give me pills and understanding, release me from your spell, Got to dance in my own heaven on the verge of all out hell». Δεν περιγράφω άλλο…
2) Your Lies Become You [Powertrip, 1998]: Η φυσική συνέχεια του «Black Balloon» και του «Blow ‘Em Off», ακόμη πιο προσωπική, ακόμη πιο εξομολογητική. Ερμηνεία που ξεχειλίζει από attitude.
1) Queen of You [God Says No, 2000]: Μοναδικό. Συναισθηματικό βάρος που δύσκολα συναντάς, στίχοι για σεμινάριο και ένα απίθανο φινάλε.
Ρωμανός Τερζής
