Διθυράμβους για το «Dopes to Infinity» ή το «Powertrip» έχετε ακούσει και διαβάσει πολλές φορές. Πάνω στην αλλαγή της χιλιετίας (το album βγήκε το 2000 στην Ευρώπη και το 2001 στην Αμερική) οι Monster Magnet κλήθηκαν να
κεφαλαιοποιήσουν την επιτυχία του τελευταίου με ένα follow up – sequel αλλά ο θεός αρνήθηκε και… απέτυχαν. Απέτυχαν όμως με τον γοητευτικότερο τρόπο που θα μπορούσαν, κυκλοφορώντας αυτό το υποτιμημένο μέχρι αηδίας διαμάντι στο οποίο αξίζει να δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία, τόσο από τους μουσικόφιλους όσο και από τον ίδιο τον δημιουργό του.
Αυτό που λείπει σε έναν βαθμό από το «God Says No» είναι η «βρωμιά» στον ήχο του. Κατά τ’ άλλα οι συνθέσεις που περιέχει είναι φανταστικές. Η παύση στην μέση του «Melt», το attitude του «Doomsday», το riff του «My Little Friend», το φινάλε του «Queen of You», η προστυχιά του «Take It (μωρή άρρωστη)», το ρεφρέν του «Cry» και τα κουπλέ του «Silver Future» είναι μόνο μερικές από τις στιγμές ιδιοφυίας αυτού του album. Οφείλω να σταθώ στους στίχους γιατί εδώ ο Dave Wyndorf, με τα λόγια που είχε γράψει αρχικά να έχουν κλαπεί, παραδίδει ένα αυτοσχεδιαστικό μανιφέστο μαγκιάς και υποδόριας μελαγχολίας που σε στέλνει αδιάβαστο και προφέρει την κάθε του λέξη με σαρδόνιο χαμόγελο και ανασηκωμένο φρύδι.
Μακάρι αυτός ο μεθυστικός δίσκος να ξαναβρεί χώρο στα live του συγκροτήματος.
Ρωμανός Τερζής
