Οι Moonspell προέρχονται από ένα σερί πολύ καλών δίσκων, συμπεριλαμβανομένου του «Extinct» του 2015, ενός εξαιρετικά μελωδικού και ατμοσφαιρικού album που άκουγα ξανά και ξανά όταν είχε κυκλοφορήσει – κάτι που φοβάμαι πως δεν θα συμβεί με τον διάδοχό του.
Πρόκειται αναμφίβολα για κάτι μοναδικό στην καριέρα της μπάντας: Το «1755» είναι ένα προσωπικό στοίχημα και passion project του Fernando Ribeiro, ένα concept album για τον σεισμό που κατέστρεψε ολοσχερώς τη Λισαβώνα, όντας μία από τις μεγαλύτερες φυσικές καταστροφές όλων των εποχών στην Ευρώπη. Οι στίχοι είναι εξ ολοκλήρου στα Πορτογαλικά, κάτι που δυσκολεύει de facto την ταύτιση και τη δυνατότητα παρακολούθησης της ιστορίας. Δεν θα σταθώ εκεί όμως, γιατί σε άλλες περιπτώσεις – από τους Rammstein μέχρι πρόσφατες δημιουργίες των Rotting Christ – ο παράγοντας αυτός δεν επηρεάζει την μουσική απόλαυση.
Το βασικό λοιπόν πρόβλημα με το «1755» είναι οι συνθέσεις. Τα αξιομνημόνευτα σημεία είναι πραγματικά λίγα, σε έναν δίσκο που μάταια περιμένεις μια ξαφνική κορύφωση, η οποία τελικά δεν έρχεται ποτέ. Η ποικιλία που υπήρχε στο «Extinct» όσον αφορά τα φωνητικά, με τα καθαρά να εναλλάσσονται με τα brutal, απουσιάζει, ενώ υπάρχουν πολλά χορωδιακά σημεία τα οποία όμως δεν ένιωσα πως βελτιώνουν τα ήδη φτωχά σε riffs και ιδέες τραγούδια.
Θα εκπλαγώ αν σε μελλοντικές περιοδείες «επιβιώσει» στο σετ κάποιο από τα τραγούδια του «1755»…
