Οι Πορτογάλοι είναι σίγουρα μια ξεχωριστή περίπτωση στο χώρο της σκοτεινής μουσικής. Στα δέκα album που έχουν κυκλοφορήσει πριν από αυτό εδώ, έχουν δοκιμάσει αρκετά πράγματα, τα περισσότερα από αυτά με επιτυχία. Το ίδια περίπου ισχύει και στην περίπτωση του ολοκαίνουργιου δίσκου τους.
Στο “Extinct” μπορεί να μην ανακαλύπτουν τον τροχό, ωστόσο δε μπορώ να μην επισημάνω την τάση του Ribeiro να βασιστεί σε καθαρά φωνητικά, ενώ μουσικά οι παραδοσιακοί ήχοι της μουσικής της χώρας τους (και αρκετά κοντά στους Ελληνικούς) ακούγονται περισσότερο απ’ ότι στις προηγούμενες κυκλοφορίες τους. Ο ήχος αυτού του album είναι πολύ πιο κοντά στον original gothic, προσαρμοσμένος σε αξιοπρεπείς συνθέσεις. Εδώ επίσης, οι ταχύτητες είναι κάπως έως αρκετά πεσμένες απ’ ότι είχαμε συνηθίσει, γεγονός που ίσως προβληματίσει κάποιους από τους πιστούς οπαδούς των Moonspell. Τα παραπάνω στοιχεία όμως και έτσι όπως αυτά είναι κατατεθημένα στο “Extinct” δίνουν μια ομοιογένεια στο album και εντέλει το καθιστούν με θετικό πρόσημο και είναι πιστεύω περιττό να μπούμε σε διαδικασία συγκρίσεων με προηγούμενες δουλειές του σχήματος.Το τελικό αποτέλεσμα αφήνει μια θετική μεν, λίγο περίεργη δε αίσθηση. Δεν είμαι σίγουρος για το αν το “Extinct” μπορεί να θεωρηθεί ένας από τους καλύτερους δίσκους των Moonspell, η αναμονή του ήταν έκδηλη από το κοινό τους, σίγουρα όμως είναι μια δουλειά που προσφέρει καινούργια δεδομένα και δείχνει ότι έχει δουλευτεί γι αυτό ακριβώς το αποτέλεσμα, είτε αυτό αρέσει, είτε κάποιοι στραβώσουν.
