Ευτυχώς όμως, λίγο πριν αρχίσει η συναυλία, ο κάτω χώρος ήταν σχεδόν γεμάτος, δείχνοντας ότι ο κόσμος τίμησε και με το παραπάνω αυτό το γεγονός. Οι (κάποτε) Αθηναίοι Playgrounded που κλήθηκαν να ανοίξουν την βραδιά, είναι μία μπάντα που έμαθα πέρυσι όταν και μου ήρθε για κριτική το δεύτερό τους album “In Time With Gravity”. Με δεκαετή παρουσία στα μουσικά δρώμενα, μετά το ντεμπούτο τους “Athens” αποφάσισαν να μετακομίσουν στην Ολλανδία, οπότε η επιστροφή τους εδώ ήταν από μόνη της ένα ξεχωριστό γεγονός. Όσο για την εμφάνισή τους, ήταν πολύ καλή μεν, αλλά το electronic/progressive rock τους είναι κάπως δύσκολο για ζωντανές καταστάσεις. Όμορφη και ταξιδιάρικη μουσική, που συνοδευόταν από δικό τους laser show, η οποία όμως κάπως έχανε τη δυναμική της στο σανίδι καθώς και το ενδιαφέρον του κοινού, το οποίο όμως στο τέλος τους καταχειροκρότησε.
Εδώ να σημειώσω ότι ο ήχος ήταν άψογος και στα δύο συγκροτήματα, ενώ δε γίνεται να μην αναφέρω τα μέλη από άλλες μπάντες της νέας ελληνικής prog (και όχι μόνο σκηνής) που παρευρέθηκαν. Need, Poem (προφανώς), Mask Of Prospero, Tardive Dyskinesia, New Past, Maplerun, είχαν εκπροσώπους εκεί δείχνοντας ένα ωραίο πρόσωπο συναδελφικότητας.
Όσο για τους headliners, όταν η συναυλία σου ξεκινάει με το “Amber” καταλαβαίνεις ότι ένα φοβερό βράδυ σε περιμένει. Κομματάρα και άψογη εκτέλεση από μία μπάντα με ονειρική απόδοση. Η συνέχεια φυσικά επιφύλασσε ολόκληρο το “Artifacts”, με κορυφαίες ίσως στιγμές το “Soma” (τι μελωδιάρα) και το υπέροχο “Artefact”, στο οποίο πραγματικά μου ήρθε κάποια στιγμή να φωνάξω «ΣΚΑΣΤΕ ΡΕ ΖΩΑ». Μηδέν σεβασμός από τον κόσμο, αφού το κομμάτι ξεκινάει μόνο με πλήκτρα και φωνή και ο θόρυβος από τις ομιλίες και τα χαχανητά δεν το άφησε να δείξει όλη τη μαγεία του. Ευτυχώς τα νεύρα μου έφυγαν σύντομα, αφού η ένταση και τα συναισθήματα που σου βγάζει το έκαναν μία από τις πιο ξεχωριστές στιγμές του Σαββατόβραδου.
Για τη συνέχεια, δεν θα μπορούσε να λείψει το “Sigma”, το οποίο αποδόθηκε σχεδόν ολόκληρο. Εκεί ο κόσμος ήταν πιο εκδηλωτικός, αφού ήξερε πολύ καλύτερα τα κομμάτια. Αυτό φάνηκε στο “Silence”, στο αγαπημένο μου “Collision” καθώς και στο “Rome” με το sing-along των οπαδών. Με μία ασυνήθιστη διασκευή, την οποία όμως έχουν δοκιμάσει ξανά στις εμφανίσεις τους, και ένα τραγούδι από το ντεμπούτο τους ολοκληρώθηκε το set των Mother Of Millions, το οποίο και δυο ώρες παραπάνω να κρατούσε δεν θα με πείραζε καθόλου.
Όσο για τη μπάντα, τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν την άψογη απόδοσή τους. Ο Κώστας Κωνσταντινίδης με τις υπέροχες κιθαριστικές μελωδίες του, ο Πάνος Πρίφτης με τις έξυπνες μπασογραμμές του, ο Μάκης Τσαμκόσογλου με τα γεμάτα ατμόσφαιρα πλήκτρα του, ο εξαιρετικός Γιώργος Μπουκαούρης με το καταπληκτικό drumming του και φυσικά ο Γιώργος Προκοπίου που δεν είναι απλά ένας τύπος που κρατάει ένα μικρόφωνο, αλλά ένας ερμηνευτής που δίνει όλο του τον εαυτό σε κάθε στίχο που τραγουδάει, ήταν μαγικοί. Είναι μαζί έτσι κι αλλιώς χρόνια τώρα σαν συγκρότημα, οπότε έχουν αναπτύξει άψογη χημεία μεταξύ τους. Ενδιαφέρον και το στήσιμο που επιλέγουν επί σκηνής, με τα drums και τα πλήκτρα να σχηματίζουν κάτι σαν γωνία στο πίσω μέρος, αφήνοντας χώρο στους υπόλοιπους μπροστά.
Setlist: Amber, Rite, Soma, Cinder, Nema, Anchor, Artefact, Shine, Silence, Uninvited (Alanis Morissette), Collision, Spiral, Rome, Human
Βγαίνοντας από το venue, αφού πρώτα σταμάτησα στο merch για τα απαραίτητα ψώνια, μπορώ να πω ότι αυτή ήταν η καλύτερη εμφάνιση από τις πολλές που τους έχω δει. Μέχρι την επόμενη λογικά, αφού με τέτοια αλματώδη εξέλιξη που έχουν, δυσκολεύομαι να φανταστώ πού μπορούν να φτάσουν. Η εγχώρια μουσική σκηνή έχει ανάγκη από μπαντάρες και συναυλίες όπως η συγκεκριμένη. Rise, Evolve.
Γιώργος Τερζάκης
{galleryLiveReports/2019/MotherOfMillions}{/gallery}
