Όλοι έχουμε συνδέσει διάφορες εμπειρίες της ζωής μας με αγαπημένες μας μουσικές. Αν με ρωτήσετε αυτή είναι και η δύναμη του rock n’ roll. Για μένα προσωπικά, το όνομα των Motley Crue θα είναι πάντα συνδεδεμένο με την εφηβεία μου (η οποία συνεχίζεται επίμονα, πρέπει να προσθέσω) και πιο συγκεκριμένα με το φθινόπωρο του 1989. Ήταν τότε που αντί να αγοράσω γλυκά, βουτήματα και χυμό για έναν φίλο μου που νοσηλευόταν στο Τζάνειο (ευτυχώς τίποτα σοβαρό) προτίμησα να επενδύσω τα χρήματα στην κασέτα του “Dr. Feelgood” που μόλις είχε κυκλοφορήσει. Και από τότε το ταξίδι συνεχίζεται αμείωτο.

Ξέρετε…όσοι είχαν την τύχη να δουν τους Crue live, γνωρίζουν πολύ καλά ότι ήταν μία από τις πιο εντυπωσιακές και αυθεντικές μπάντες που εμφανίστηκαν ποτέ στο rock n’ roll και δυστυχώς δεν θα μπορέσει ποτέ ξανά να υπάρξουν δεύτεροι Crue…ούτε κατά διάνοια! Στο “The End” φαίνεται ξεκάθαρα αυτό που πρόσφεραν –ειδικά την τελευταία δεκαετία- οι…Άγιοι Του Los Angeles: ένα kick ass show, με ατελείωτα πυροτεχνήματα, φωτιές και εντυπωσιακά light εφέ και φυσικά ένα οπλοστάσιο από διαχρονικά τραγούδια! Και όταν το show ξεκινάει με τα “Girls Girls Girls” & “Wild Side”, τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά (εκτός από τη βλάβη στο επιβλητικό rollercoaster του Tommy Lee…λεπτομέρειες)! Ο Nikki Sixx θα πρέπει να είναι ο πιο cool, motherfucker μπασίστας ever, o Tommy Lee ένας από τους καλύτερους και πιο ευρυματικούς drummer ever, o Mick Mars από τους πιο υποτιμημένους κιθαρίστες ενώ ο Vince Neil…ε, ας πούμε ότι δεν μπορεί να τραγουδήσει αλλά είναι το αναπόσπαστο κομμάτι του παζλ των Crue.

Τα πλάνα εντυπωσιακά, η σκηνική παρουσία αψεγάδιαστη (συμπεριλαμβανομένων των δύο αιθέριων τραγουδιστριών/χορευτριών) και ο κόσμος παραδόξως για Βόρεια Αμερική αρκούντως ενεργητικός. Οι Motley Crue τελείωσαν το ταξίδι τους ύστερα από 35 χρόνια από εκεί που ξεκίνησαν…από την πόλη που τους ανέδειξε, το Los Angeles. Το μόνο που έχω να πω είναι ένα τεράστιο «ευχαριστώ» σε αυτό το συγκρότημα που διαμόρφωσε εν πολλοίς τα μουσικά μου γούστα πίσω στη δεκαετία του 80.

Highlight: Στην αρχή του DVD εμφανίζεται μία κοπέλα την ώρα που μπαίνει στο συναυλιακό χώρο και δηλώνει δακρυσμένη στην κάμερα τα εξής: «Ευχαριστώ τους Motley Crue που μου έδωσαν μία οικογένεια όταν δεν είχα κανέναν δίπλα μου»…χρειάζεται να προσθέσω κάτι;