Στην επιστροφή τους στην Ελλάδα μετά από 6 χρόνια οι Muse έδειξαν μπροστά σε ένα ετερόκλητο αλλά ενθουσιώδες κοινό γιατί ανήκουν στο Champions League επίπεδο των ροκ συγκροτημάτων.

Ο συνδυασμός εργασιακών υποχρεώσεων και μιας άψογα συντονισμένης πορείας διαμαρτυρίας προς την αμερικανική πρεσβεία, με το πρωτότυπο αίτημα της αποχώρησης των νατοϊκών βάσεων από την Ελλάδα, είχε ως αποτέλεσμα να φτάσουμε στον περιβάλλοντα χώρο του ΟΑΚΑ κατά τη διάρκεια της εμφάνισης του νεαρού Βρετανού Yungblud. Η μουσική του δεν μου έκανε η αλήθεια είναι κάποια ιδιαίτερη εντύπωση, με τον αρκετά οικείο pop punk ήχο του να μην είναι αταίριαστος και να αποτιμάται μάλλον θετικά, ειδικά από το κομμάτι του κοινού με πιο 90s ακούσματα. Φαίνεται πάντως ότι έχει πολλή ενέργεια και έναν «τσαμπουκά», με την καλή έννοια, που βοηθά στο συγκεκριμένο επάγγελμα.

Πιστοί στο ραντεβού τους, λίγα λεπτά πριν τις 22.00, οι κύριοι Matt Bellamy, Chris Wolstenholme και Dominic Howard εμφανίστηκαν επί σκηνής, μασκοφόροι αρχικά, υπό τους ήχους του φρέσκου «Will of the People», που γρήγορα έδωσε τη θέση του στο «Hysteria», που προκάλεσε και τον πρώτο πανικό της βραδιάς. Ωραίος ήχος σε γενικές γραμμές, ίσως λίγο χαμηλά, και 3 τρομερά ταλαντούχοι performers με απόλυτο έλεγχο της κατάστασης, έτοιμοι να προσφέρουν ένα χορταστικό μενού.

Το «Citizen Erased» που μνημονεύσαμε στο αφιέρωμα που δημοσιεύτηκε στο rockpages.gr πριν τη συναυλία αποδόθηκε υπέροχα, ενώ η τριάδα από αγαπημένα «στανταράκια» «Madness», «Supermassive Black Hole» και «Plug in Baby» σήκωσε αρκετή σκόνη ώστε να θυμηθούμε τη… Μαλακάσα.

Από τον καινούριο δίσκο, που εκπροσωπήθηκε εν τέλει περισσότερο απ’ όλους, αλλά χωρίς να χαλάει την ισορροπία, ξεχώρισα το «Kill or be Killed» στο encore, heavy, διαφορετικό και φιλόδοξο, ενώ το «Compliance» μπορεί μουσικά να μην είναι κάτι τρομερό, στιχουργικά όμως περιγράφει με απόλυτη ακρίβεια τα τελευταία δύο χρόνια στον πλανήτη γη.

Το δε φινάλε… αν μη τι άλλο ιπποτικό, με το αγαπημένο «Knights of Cydonia».

Τέλος, δύο καλοπροαίρετες ενστάσεις για τη διοργάνωση. Αν επιλέξεις να χωρίσεις το χώρο σε ζώνες, με τη (δυσ)ανάλογη διαβάθμιση στις τιμές, πρέπει να το κάνεις με τέτοιο τρόπο ώστε τα μπροστινά εισιτήρια να… πωληθούν. Αλλιώς προσφέρεις στον καλλιτέχνη μια άδοξη θέα κόσμου – κενού – κόσμου. Επίσης, φροντίζεις να έχεις τροχονόμο, για να μη διαρκέσει η έξοδος από το πάρκινγκ πιο πολύ από την εμφάνιση του headliner.

Ρωμανός Τερζής