Ήταν πριν τρία και κάτι χρόνια όταν μου ήρθε για κριτική το προηγούμενο album των Καναδών. Θυμάμαι ότι μου άρεσε όταν το είχα ακούσει, αλλά δεν πέρασε το τεστ του χρόνου στην προσωπική μου playlist. Η μπάντα υπάρχει από το 1988, αλλά έπρεπε να έρθει το 1999 για την πρώτη του ολοκληρωμένη δουλειά. Η επιστροφή τους στη δισκογραφία γίνεται με το “Unus”, το οποίο είναι και το έκτο full-length που κυκλοφορούν.

Με νέα σύνθεση πλέον, αφού το 2017 έφερε καινούριο μπασίστα και drummer για να πλαισιώσουν τον ιδρυτή, κιθαρίστα, τραγουδιστή και εγκέφαλο του συγκροτήματος Ron “The Witch” Tremblay. Το album έχει δέκα κομμάτια, δύο από τα οποία είναι δίλεπτα ορχηστρικά και στα σαράντα λεπτά που διαρκεί ξεδιπλώνεται το symphonic death/black metal του power trio από το Montreal. Οι συνθέσεις είναι πότε mid-tempo και πότε ανεβάζουν ταχύτητες με υπερηχητικά blast beats, τα riffs είναι αρκετά ενδιαφέρονται σε κάποια σημεία και τα φωνητικά είναι αρκετά μοχθηρά και καλογραμμένα γι’ αυτό που κάνουν. Υπάρχουν βέβαια και τα συμφωνικά μέρη και τα χορωδιακά φωνητικά που ντύνουν το τελικό αποτέλεσμα, αλλά δεν οδηγούν τη μουσική και βρίσκονται μόνο για να συμπληρώνουν.

Δε νομίζω ότι χρειάζεται παραπάνω ανάλυση. Μικρά σε διάρκεια κομμάτια τα οποία ακούγονται χωρίς να κουράζουν, χωρίς να προσφέρουν κάτι καινούριο στο ήχο καθώς τιμούν τις μεγάλες μπάντες του είδους. Τα μόνα που ξεχωρίζουν είναι το “Ten Thousand Masks” με τα ανατολίτικα σημεία του και το “Cursed MMXIX” το οποίο αποτελεί επαναηχογράφηση του “Cursed” από το πρώτο (και μοναδικό) demo τους “Morbid Ritual” που βγήκε το 1992. Το συγκεκριμένο δείχνει και ένα διαφορετικό πρόσωπο της μπάντας, πιο ωμό, πιο ακατέργαστο, χωρίς συμφωνικά στοιχεία και η επιλογή τους να το ξαναγράψουν τους δικαιώνει.

Τελικά όμως, νομίζω ότι για εμένα θα έχει την ίδια κατάληξη που είχε και το προηγούμενό τους “Advent Of The Human God”. Καλό μεν, αλλά όχι για να του αφιερώσω πάρα πολύ χρόνο. Οι οπαδοί του είδους όμως, τσεκάρετε πάραυτα.

For The Fans Of: Behemoth, Dimmu Borgir