Είχα περάσει πολλές φορές από την Kongens Nytorv στην Κοπεγχάγη, την πλατεία στην οποία κοιτάει η Παλιά Σκηνή. Παρόλα αυτά, ήξερα πολύ λίγα για αυτό το ιστορικό κτίριο της όμορφης αυτής πόλης.
Για παράδειγμα, δεν ήξερα ότι είχε ολοκληρωθεί το 1874, μετά από μήνες καθυστέρησης και ξεπερνώντας τον προϋπολογισμό – με αποτέλεσμα να κατηγορηθούν για αυτό πολλοί υπουργοί / δίπλα στο παλιό Βασιλικό Θέατρο, το οποίο είχε καταλήξει άσχημο και δύσχρηστο μετά από μία σειρά ανακαινίσεων. Ή ότι το παλαιότερο θέατρο είχε πρόβλημα με αρουραίους που έρχονταν από τα κανάλια, και ανέβαιναν στην κουρτίνα του θεάτρου. Οι θεατές έπρεπε να τα διώχνουν για να μπορέσουν να δουν την παράσταση. Αυτό κι αν ήταν θέαμα! Βέβαια, τώρα δεν υπήρχε τέτοιο θέμα.
Χτισμένο σε στυλ μπαρόκ, η Παλιά Σκηνή χρησιμοποιείται από ό,τι φαίνεται κυρίως για μπαλέτα. Φαντάζομαι το κοινό, με επίσημη ένδυση να πηγαίνουν στο θέατρο, με την πιθανότητα να δουν κάποιον από τη βασιλική οικογένεια εκεί. Αλλά όχι σήμερα. Σήμερα, ήταν οι Nick Mason’s Saucerful of Secrets, η μπάντα του ντράμερ και συνιδρυτή των Pink Floyd, κι έτσι οι θεατές που έκαναν ουρά έξω από το θέατρο, με ηλικίες κυρίως μεταξύ 40 και 75, ήταν ντυμένοι σε κλασικό ροκ στυλ.
Βέβαια το κτίριο είχε ακόμα την ιστορική του αίγλη. Καθώς έμπαινε κανείς, μπορούσε να ανέβει τα λίγα σκαλοπάτια στα δεξιά ή στα αριστερά, για να βρεθεί στον ημικυκλικό διάδρομο που περιτριγύριζε το παρκέ. Μπαίνοντας σε μία από τις πολλές πόρτες, και πέρα από τις θέσεις του παρκέ, ήταν η σκηνή, ήδη έτοιμη, με τα τύμπανα – και το γκόνγκ – να είναι λουσμένα από ένα απαλό μπλε φως. Τέσσερα επίπεδα ημικυκλικών μπαλκονιών σκίαζαν το θέατρο. Ένα ξεχωριστό μπαλκόνι στον πρώτο όροφο ήταν κλεισμένο για τη βασιλική οικογένεια – ήταν όμως άδειο. Μάλλον λόγω έλλειψης ψυχεδελικών ροκάδων στο σόι…
Πίσω στο διάδρομο, κι ακολουθώντας τις σκάλες για τον πρώτο όροφο, ένιωθες την ατμόσφαιρα να μην έχει αλλάξει μέσα στον τελευταίο αιώνα. Ένα δωμάτιο με ψηλό ταβάνι είχε το χαρτί “merchandise” στην είδοσο. Μέσα, ο κλασικός τοίχος με όλη την πραμάτεια, μπλουζάκι, βιβλία και άλλα, αλλά κυρίως με το μπλουζάκι Echoes και το th σκιά του πορτρέτου του γενειοφόρου Mason σε πορτοκαλί φόντο.
Ακολουθώντας την παράδοση των θέάτρων – και των σχολείων εδώ που τα λέμε – το κουδούνι χτυπάει για να πάρουμε τις θέσεις μας. Το θέατρο με περίπου 1300 άτομα ήταν σχεδόν γεμάτο. Με τους άλλους φωτογράφους, περιμέναμε στα δεξιά της σκηνής με έτοιμες τις κάμερες. Ήταν ώρα. Στις 8, η μπάντα βγήκε και ξεκίνησε με το One of These Days. Τα φώτα και οι ψυχεδελικές παραστάσεις στο φόντο, και οι πρώτοι ήχοι των Pink Floyd και ξεχάσαμε ότι το θέατρο δεν είναι από τον 19ο αιώνα!
Φανταστική ακουστική, χωρίς ο ήχος να είναι πολύ δυνατός, ήταν όμως πεντακάθαρος και πλούσιος. Θύμιζε το Θέατρο του Ηρώδη του Αττικού. Η πολύ δεμένη μπάντα αποτελούνταν από τους Nick Mason, who is 78 by the way, on drums, Don Beken on keyboards, Lee Haris and Gary Kemp on guitars, and Guy Pratt on bass…
… και μεφοβερή διάθεση, αστειευόμενοι μεταξύ τους και ιδιαίτερα όταν παρουσιαχόταν η μπάντα. Αν και ο Mason φαίνεται σοβαρός στις φωτογραφίες, αλλά και στη συναυλία, πετούσε τα αστεία του με βρετανικό φλέγμα όποτε έπαιρνε το μικρόφωνο. Εξήγησε για παράδειγμα ότι αν και η σύζυγός του για 30 χρόνια είναι μισή Δανέζα, ο ίδιος δεν έμα8ε ούτε μια λέξη. Όταν παρουσίασε το “Candy and a Currant Bun”, αστειεύτηκε θυμίζοντάς μας ότι στην αρχή λεγόταν “Let’s Roll Another One”. Κι όταν παρουσίασε το τελευταίο κομμάτι του πρώτου μέρους, το “Set the Controls for the Heart of the Sun” ως το κομμάτι με το γκόνγκ. Όλα αυτά τα χρόνια ήταν ο Roger Waters που έπαιζε το γκόνγκ. Τώρα ήταν πια η σειρά του: “Τώρα είναι δικό μου” αναφώνησε. “My precious”, θα προσέθετα εγώ…
Η συναυλία που επικεντρώθηκε σε άλμπουμ και σινγκλ πριν από το 1973 και είχε διάφορα τραγούδια του Syd Barrett., κράτησε λίγο παραπάνω από δύο ώρες, χωρισμένο σε δύο μέρη και ένα encore. Το ταξίδι τελείωσε με τα See Emily Play, A Saucerful of Secrets, και Bike. Χωρίς να γίνεται πανικός στην έξοδο άφησα το ιστορικό αυτό κτίριο με τους ψυχεδελικούς ήχους και επέστρεψα στο παρόν. Η νύχτα έξω ήταν δροσερή και ευχάριστη.
Στο σπίτι, έβαλα να παίξει το Live at the Roundhouse. Κι ήμουν ξανά στην Παλιά Σκηνή του Βασιλικού Θεάτρου…
Γιώργος Ανασοντζής
Setlist
Part 1: One of These Days, Arnold Layne, Fearless, Obscured by Clouds, When You’re In, Candy and a Currant Bun, Vegetable Man, If, Atom Heart Mother, If (reprise), Remember a Day, Set the Controls for the Heart of the Sun
Part 2: Interstellar Overdrive, Astronomy Domine, The Nile Song, Burning Bridges, Childhood’s End, Lucifer Sam, Echoes
Encore: See Emily Play, A Saucerful of Secrets, Bike
