Τρία χρόνια μετά το εξαιρετικό “Dark Horse” (το οποίο είχε διαδεχθεί με τη σειρά του το απίστευτο “All The Right Reasons”), οι Nickelback επιστρέφουν δισκογραφικά με ένα δίσκο που ο τίτλος παραπέμπει σε σοσιαλιστική ατάκα της Ελλάδας των 80ς και που κατά πάσα πιθανότητα θα διχάσει τους fans των Καναδών. Ο λόγος; Πιστεύω ότι είναι η πρώτη φορά ύστερα από το 2000 που οι Nickelback παίζουν εκ του ασφαλούς δίχως να δείχνουν σημάδια όχι τόσο πειραματισμού (δεν θα το θέλαμε αυτό) αλλά εφησυχασμού σε δοκιμασμένες φόρμες. Και όχι μόνο αυτό αλλά την ίδια στιγμή οι περισσότερες συνθέσεις δείχνουν να μην είναι πολύ δουλεμένες.
Για να μην παρεξηγηθώ όμως, θα πρέπει να τονίσω ότι υπάρχουν 4 πάρα πολύ δυνατές στιγμές που αποτυπώνουν ξεκάθαρα το μεγαλείο των Nickelback. Δηλαδή, όταν βάζεις το “Bottom’s Up” ή το “Kiss It Goodbye” αμέσως καταλαβαίνεις πόσο πολύ ωφέλησε τους Καναδούς η συνεργασία με τον Mutt Lange στο προηγούμενο δίσκο. Πιασάρικες mid-tempo στιγμές με μία κρυστάλλινη, ογκώδη παραγωγή και με refrains που σε κολλάνε στον τοίχο. Αυτούς τους Nickelback θέλουμε!
Κατά τα λοιπά, όμως, παρατηρείται στην πλειονότητα των συνθέσεων αυτό που χαρακτήρισα παραπάνω σαν «εφησυχασμό». Για μία μέτρια μπάντα αυτό θα ήταν υπεραρκετό…για τους Nickelback των μεγάλων απαιτήσεων και προσδοκιών, όχι!
Highlight: Αγοράστε με σχετική επιφύλαξη αλλά έχετε στο μυαλό σας μήπως και ζητήσετε…your nickel back!
