Ποτέ δεν έκρυψα τη μεγάλη μου αδυναμία για τους Nickelback! Από το 2001 και μετά κυκλοφορούν μονάχα αξιόλογα albums και δίχως καμία υπερβολή οριοθέτησαν το σύγχρονο αμερικάνικο ήχο την πρώτη δεκαετία των 00ς. Σίγουρα δεν είναι και η δημοφιλέστερη μπάντα των media αλλά ο κόσμος τους στηρίζει και συνεχίζουν να πουλάνε απίστευτα νούμερα για τα οικτρά δεδομένα της σημερινής μουσικής βιομηχανίας.

Το “Feed The Machine” είναι ένα διαφορετικό αλλά ταυτόχρονα και ένα…ίδιο πόνημα για τους Nickelback. Τι εννοώ…; Από τη μία πλευρά, αυτό είναι σίγουρα το πιο σκληρό album του συγκροτήματος με τις κιθάρες να είναι πιο αιχμηρές από ποτέ (σε σημεία, μάλιστα, θυμίζουν τον ήχο του “The Long Road”) και από την άλλη ενέχει όλα εκείνα τα γνώριμα χαρακτηριστικά στοιχεία ενός δίσκου των Nickelback. Ειδικά, όταν ο Chad Kroeger και η παρέα του αποφασίζουν να παίξουν τις κλασικές μπαλάντες στο γνωστό ραδιοφωνικό στυλ των Nickelback τότε δεν υπάρχουν ιδιαίτερες διαφοροποιήσεις. Βέβαια, δεν πιστεύω ότι θα θέλαμε να υπάρχουν και τέτοιου είδους διαφοροποιήσεις και μεταξύ μας, δεν μπορεί κανένας να απαιτεί από μία μπάντα να αλλάξει τον ήχο της όταν έχει δουλέψει πάνω από 20 χρόνια για να τον διαμορφώσει.

Το “Feed The Machine” έχει αρκετές καλές, heavy στιγμές και κάποιες αδιάφορες –σχεδόν μέτριες- συνθέσεις που ευτυχώς δεν αλλοιώνουν την τελική, θετική αποτίμηση του δίσκου. Θα έλεγα ότι αυτό είναι το πιο heavy album των Nickelback οι οποίοι για μία ακόμη φορά καταφέρνουν να συνδυάσουν πετυχημένα τον post grunge ήχο με το σύγχρονο alternative metal. Όσο για όλους αυτούς που δεν τους γουστάρουν…well, haters are gonna hate…right?

Highlight: Οι φίλοι των Extreme καλά θα κάνουν να τσεκάρουν το “Feed The Machine”…κάτι θα βρουν από τον αγαπημένο τους κιθαρίστα εκεί μέσα.