Οι Saxon έχουν κυκλοφορήσει μια δισκάρα, οπότε η συνέντευξη με το συγκρότημα είναι αυτονόητη. Απέναντι, ο Nigel Glockler, ο ντράμερ του γκρουπ με μεγάλη υπηρεσία από τις αρχές των ‘80s μέχρι σήμερα. Απολαυστικός, ευδιάθετος και γεμάτος χιούμορ μιλάει για το “Capre Diem”, τα τραγούδια, διηγείται την κλασική ιστορία για το πώς έγινε μόνιμο μέλος στους Σάξονες, αναφέρει δυο Spinal Tap στιγμιότυπα στην καριέρα του και θυμάται μια απίστευτη στιγμή στην Ελλάδα, η οποία καταγράφηκε σε βίντεο και μπορείτε να την απολάυσετε στο βίντεο που ακολουθεί. Συνέντευξη: Γιάννης Δόλας
Rockpages.gr: “Capre Diem”, «άδραξε τη μέρα», που αναφέρεται ο τίτλος του νέου άλμπουμ; για ποια πράγματα πρέπει να αδράξουμε τη μέρα;
Nigel Glockler: Για τη ζωή γενικότερα. Πρέπει να ζεις τη ζωή στο έπακρο και να είσαι ευτυχισμένος, καθώς και να κάνεις τους γύρω σου ευτυχισμένους. Να κάνεις ό,τι σε ευχαριστεί και… με την πανδημία κι όλα αυτά αποκτά ένα άλλο νόημα: έχεις μόνο μια ευκαιρία να ζήσεις, οπότε εκμεταλλεύσου την. Δηλαδή, από όσο ξέρουμε έχεις μόνο μια…
Rockpages.gr: Ναι, αυτό είναι αλήθεια. Έχω την αίσθηση ότι αυτό είναι το καλύτερο άλμπουμ σας εδώ και κάτι χρόνια. Εσύ τι λες;
Nigel Glockler: Ναι, θα συμφωνήσω μαζί σου. Έχει λίγο πιο παλιομοδίτικα κιθαριστικά riff… νομίζω πως αν στον κόσμο άρεσαν τα τελευταία μας δυο άλμπουμ θα λατρέψουν αυτό. Έχει μερικά φοβερά τραγούδια μέσα. Αλλά, και πάλι έχει μερικά στοιχεία που είναι λίγο πιο παλιομοδίτικα. Για παράδειγμα, το “The Pilgrimage”. Είναι πολύ καλό για μένα γιατί τα ντραμς είναι λίγο πιο αργά (γελάει). Οπότε, μπορώ να ξεκουραστώ λιγάκι.
Rockpages.gr: Νομίζω ότι τα πιο κλασικά τραγούδια των Saxon είναι τα mid-tempo, όπως για παράδειγμα το “Crusader”, που είναι ένα από τα πιο επικά, όσον αφορά και το περιεχόμενο βεβαίως, αλλά και ως προς τη μουσική. Το “Remember The Fallen” από το καινούριο, το “The Pilgrimage”. Σας είναι πιο εύκολο να γράφετε αργά κομμάτια, ή γρήγορα;
Nigel Glockler: Όχι, κανένα από τα δυο. Ξέρεις, οι Saxon όταν ξεκίνησαν είχαν πολλά γρήγορα τραγούδια. Όπως το “Backs To The Wall”, το οποίο είναι πιθανότατα το πιο αγαπημένο μου τραγούδι να παίζουμε live, γιατί είναι τόσο τρελό, έχει πολλές διαφορετικές ενότητες, κατά κάποιο τρόπο σταματάει και ξεκινάει και μετά έχει το μισό τέμπο. Έχει ένα ενδιαφέρον. Δεν είναι 1…2..3… πάμε! Και ο τελευταίος φτιάχνει το τσάι… (γελάει) Ή ο τελευταίος φέρνει τις μπύρες… νομίζω πως όλα τα τραγούδια έχουν τη σημασία τους.
Πολλές φορές όταν γράφουμε φέρνουμε στο στούντιο κομμάτια από τραγούδια και όταν τα προβάρουμε και δοκιμάζουμε πράγματα, πειραματιζόμαστε. Νομίζω πως το σημαντικότερο για ένα τραγούδι είναι το groove. Έτσι, μπορεί να έχεις ένα riff – και δεν λέω ότι αυτό συνέβη, απλά λέω ένα παράδειγμα: κάποιος φέρνει το riff για το “Pilgrimage” και λέει «είναι γρήγορο». Έτσι, το δοκιμάζουμε παίζοντας γρήγορα, ώσπου κάποιος λέει «όχι, ας το παίξουμε πιο αργά να δούμε τι θα γίνει». Κι έτσι λειτουργούμε. Πειραματιζόμαστε. Αλλά, καταλαβαίνω τι εννοείς, τραγούδια σαν τα “Chasing The Bullet” και “Dogs OF War”, που είναι mid-tempo είναι από τα πιο αγαπημένα μου.
Rockpages.gr: Θα ήθελα να τα ξαναπαίζατε αυτά κάποια στιγμή…
Nigel Glockler: Σίγουρα! Παίξαμε το “Dogs Of War” στο Hammersmith και την προηγούμενη Παρασκευή παίξαμε πάλι το “Dogs Of War” και αμέσως μετά το “Solid Ball Of Rock”, οπότε ήταν όλο ένα μεγάλο groove… (ΣΣ η συνέντευξη έγινε στις 31 Ιανουαρίου και αναφέρεται στις συναυλίες που έγιναν στις 28 και 29)
Rockpages.gr: Μιας που το αναφέρεις θα σε ρωτούσα για αυτό το άλμπουμ, καθώς ήταν ένα από τα δυο άλμπουμ που σήμαναν μια αναγέννηση για το συγκρότημα.
Nigel Glockler: Ναι, σίγουρα!
Rockpages.gr: Το άλλο ήταν το “Unleash The Beast”, ποια είναι η γνώμη σου;
Nigel Glockler: Ναι, κι εγώ έτσι νομίζω. Σίγουρα, το “Solid Ball Of Rock”, γιατί τότε χτύπησε το grunge. Αλλά, να το “Solid Ball” ήταν κάτι φρέσκο. Το ηχογραφήσαμε στη Γερμανία με άλλο παραγωγό. Οπότε, ήταν μια νέα εμπειρία. Ήταν το πρώτο άλμπουμ του Nibbs μαζί μας. Και ήταν μια αναγέννηση γιατί ήταν κάτι φρέσκο και είχαμε μόλις υπογράψει σε νέα εταιρεία, την Virgin Records. Έτσι, όλα ήταν συναρπαστικά και νομίζω ότι αυτό αντικατοπτρίζεται απολύτως στα τραγούδια του. All killers, no fillers!
Rockpages.gr: Το “Unleash The Beast” είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου άλμπουμ, δοκιμάσατε διαφορετικά πράγματα και παιχτικά, αλλά και όσον αφορά τις συνθέσεις, ήταν κάποιος πιο μοντέρνο…
Nigel Glockler: Ναι, είχαμε στο μυαλό μας να κάνουμε κάτι πιο μοντέρνο και ήταν το πρώτο μας άλμπουμ με τον Doug. Οπότε, όπως λένε, αν φέρεις ένα νέο μέλος σε μια μπάντα ο ήχος θα αναζωογονηθεί. Όταν έχεις κάποιον καινούριο, δεν έχει σημασία ποιος είναι, ντράμερ, κιθαρίστας, μπασίστας… πάντα φέρνει μια πνοή ανανέωσης γιατί πολύ απλά έρχεται κάποιος νέος στο συγκρότημα.
Rockpages.gr: Θα έλεγες λοιπόν ότι προσθέτοντας νέο αίμα σε ένα παλαιότερο συγκρότημα το αναζωογονείς;
Nigel Glockler: Ναι, έτσι νομίζω. Κλασικό παράδειγμα ο Richie Faulkner στους Judas Priest. Φυσικά και ήταν ενθουσιασμένοι με την πρόσληψή του και τα πήγαιναν πολύ καλά. Όχι ότι υπήρχε κάτι κακό με τον KK. Ο KK είναι ένας εξαιρετικός κιθαρίστας. Αλλά, ο Richie ήταν το φρέσκο αίμα που μπήκε.
Rockpages.gr: Προφανώς και πρέπει να σε ρωτήσω για την απόφασή τους να γίνουν τέσσερις, την οποία πήραν πίσω…
Nigel Glockler: Μας πως στο καλό έγινε αυτό; Οι Judas Priest έχουν δυο κιθάρες. Όχι και πάλι όχι! Όταν το άκουσα είπα «ω Θεέ μου!», νομίζω πως όλοι σκεφτήκαμε το ίδιο! Αρκεί να διαβάσει κανείς μερικά από τα σχόλια που πόσταρε ο κόσμος. Είναι μια μπάντα με δυο κιθάρες, το ίδιο θα συνέβαινε και με μας. Δεν θα μπορούσαμε να το κάνουμε. Με έναν κιθαρίστα ίσως να μπορούσαμε μια φορά να παίξουμε μια συναυλία και να είναι καλά, αλλά δεν θα ήταν το ίδιο. Γιατί, υπάρχουν διπλά κιθαριστικά μέρη, ο κάθε κιθαρίστας παίζει κάτι άλλο, άρα αν σου λείπει ο ένας, τότε δεν θα λειτουργεί το ίδιο.
Rockpages.gr: Ξέρω ότι σου αρέσει το progressive rock και λατρεύεις τους Genesis. Νομίζω ότι υπάρχει ένα αίσθημα progressive σε κάποια καινούρια σας κομμάτια, όπως το “Secret Of Flight” από το προηγούμενο άλμπουμ. Μήπως εσύ είσαι υπεύθυνος γι’ αυτό;
Nigel Glockler: Όχι, όχι. Όλοι μας στο συγκρότημα ακούμε διαφορετικά πράγματα. Κανείς δεν ακούει μόνο metal. Νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που γίνεται υποσυνείδητα. Όπως όταν ακούς κάποιο τραγούδι και δεν το ξέρεις. Για παράδειγμα το “Refugee”… η αρχή του “Refugee” ήταν σχεδόν prog, γιατί δεν ήταν σε τέσσερα τέταρτα. Δεν είχε ένα συνηθισμένο τέμπο. Ήταν κάτι πολύ διαφορετικό. Όλα αυτά γίνονται υποσυνείδητα. Όλοι μας ακούμε άλλα πράγματα, έχουμε διαφορετικά μουσικά γούστα. Προφανώς, τα γούστα αυτά κάποια στιγμή συναντιούνται.
Πολλές φορές πάλι, μπορεί κάποιος να ακούσει ένα τραγούδι και να ρωτήσει τους άλλους αν το έχουν ακούσει. Εγώ, μπορεί να πω στον Doug «το έχεις ακούσει αυτό;» και να μου πει «δεν το ήξερα αυτό το τραγούδι» και να είναι κάτι που να του αρέσει και τούμπαλιν. Έτσι γίνεται. Μπορεί να σε επηρεάσει κάτι ακόμα και στο παίξιμο. Οτιδήποτε κι αν έχεις ακούσει σε έχει επηρεάσει.
Rockpages.gr: Μιλώντας για επιρροές στο παίξιμο και τις συνθέσεις άκουγα ξανά τις προάλλες το “Paperback Writer” από το “Influences” και σκεφτόμουν αν αυτοί είναι οι Beatles που έχουν εισχωρήσει στους Saxon, ή οι Saxon στους Beatles…
Nigel Glockler: Ναι, αλλά το παίζουν οι Saxon, δεν είμαστε οι Beatles. Ποτέ δεν ακουστήκαμε σαν τους Beatles, κανείς δεν το κατόρθωσε αυτό. Λατρεύω να παίζω αυτό το τραγούδι. Ήταν τρομερό που το κάναμε, αλλά φυσικά είναι Saxon. Αλλά, τώρα με έβαλες σε σκέψεις… ίσως αν ακούσω προσεκτικά κι άλλα κομμάτια μπορεί να βρω ίχνη από Beatles. Και θα σου πω γιατί… Γιατί ο Paul Quinn είναι τεράστιος οπαδός των Beatles, οπότε που ξέρεις; Με έβαλες σε σκέψεις!
Rockpages.gr: Ένα από τα πιο δημοφιλή σας τραγούδια, το “Ride Like The Wind” είναι διασκευή… Τι έχεις να πεις γι’ αυτό; Σκέφτηκες ποτέ ότι οι Saxon δεν θα έπρεπε να παίξουν ένα pop κομμάτι;
Nigel Glockler: Είχε πλάκα. Όταν ηχογραφήθηκε εγώ δεν ήμουν μέλος του συγκροτήματος. Είχα πάει στους GTR όταν ηχογραφήθηκε το “Destiny”. Αλλά, θυμάμαι τον Biff να έχει τρελαθεί με αυτό το άλμπουμ. Ήταν δυο τραγούδια, αυτό και το “Sailing”, που ο Biff τα έβαζε να παίζουν συνέχεια στο tour bus… «Ω Θεέ μου, όχι πάλι», έλεγαν όλοι! Του άρεσαν πάρα πολύ. Ήταν καλή επιλογή. Είναι φοβερό. Και ξέρεις υπάρχουν μερικές χώρες που δεν μπορείς να μην το παίξεις.
Rockpages.gr: Ναι, θυμάμαι στην Αθήνα την τελευταία φορά, το 2018 που ρωτήσατε το κοινό αν ήθελε να το παίξετε και όλοι φώναζαν γιατί ήθελαν να το ακούσουν…
Nigel Glockler: Ορίστε λοιπόν! Το ίδιο συμβαίνει και στη Νότιο Αμερική. Λατρεύω να το παίζω, σε όλους μας αρέσει, είναι ένα φοβερό τραγούδι.
Rockpages.gr: Τι θυμάσαι από όταν έγινες μόνιμο μέλος στους Saxon;
Nigel Glockler: Ήμουν στο σπίτι των γονιών μου όταν τηλεφώνησε ο μάνατζερ. Έπαιζα σε μια μπάντα μαζί του, που ήταν η πρώτη μου ως επαγγελματίας και στα πλήκτρα είχαμε τον Hans Zimmer. Με παίρνει λοιπόν τηλέφωνο ο Dave και μου λέει «τι κάνεις;» και του απαντάω «ξέρεις τι κάνω, παίζω με τους Toyah», «όχι, τι κάνεις τώρα;» μου λέει. Ήταν Κυριακή, σημειώστε το αυτό… «Βασικά ετοιμάζομαι να φάω ψητό με τους γονείς μου. Τι συμβαίνει;» μου λέει ότι ο Pete Gill χτύπησε το χέρι του και δεν μπορεί να παίξει στην περιοδεία που ξεκινούσε την Τετάρτη. Ήταν λοιπόν Κυριακή και με ρωτάει «θα το κάνεις;» και του λέω «δοκίμασε να βρεις κάποιον άλλον, αλλά έχε με σαν τελευταία λύση. Σίγουρα θα το κάνω». Και ξέρω πολύ καλά τι έκανε. Έκατσε κανένα μισάωρο δίπλα στο τηλέφωνο χωρίς να πάρει κανέναν τηλέφωνο και με πήρε μέσα και μου είπε «είσαι μέσα! Θα πρέπει να έρθεις στο Λονδίνο»… «θα πρέπει να περιμένεις, ακόμα δεν τελείωσα το φαγητό μου», του είπα (γελάει). Έτσι έγινε λοιπόν και πέρασα τέλεια με τους Saxon και χωρίς να το καταλάβω την Τετάρτη έπαιζα μαζί τους στην πόλη μου. Έπειτα, μια εβδομάδα αργότερα μου ζήτησαν να γίνω μόνιμο μέλος.
Rockpages.gr: Ποιες θα έλεγες ότι ήταν οι πιο σημαντικές στιγμές στην ιστορία των Saxon μέχρι στιγμής;
Nigel Glockler: Οι πιο κρίσιμες; Για μένα είναι κάποια προσωπικά… προφανώς, το θέμα με την υγεία του Biff. Είχαμε ανησυχήσει πάρα πολύ εκείνο το διάστημα. Επίσης, για μένα προσωπικά, η πρώτη φορά που έπαιξα στην Αμερική. Νομίζω ότι αυτό ήταν τρομερό. Αν και η περιοδεία που μας είχαν βάλει ήταν εντελώς λάθος. Παίζαμε με τους Molly Hatchet. Όποιος το σκέφτηκε αυτό θα πρέπει να ήταν παλαβός! Αλλά, τα καταφέραμε και μετά παίξαμε με τους Cheap Trick, αργότερα με τους Triumph και τους Rainbow… Οπότε, για μένα αυτό ήταν καταπληκτικό. Ακόμα, το να παίξουμε στο Wacken ήταν συγκλονιστικό για το συγκρότημα. Εκεί παίζεις μπροστά σε 75 χιλιάδες, είναι τρομερό. Είναι τόσα πολλά και αυτό που είναι τρομερό είναι πως μπορέσαμε και παίξαμε σε τόσες πολλές και διαφορετικές χώρες. Εκτιμούμε όλους μας τους οπαδούς, γιατι χωρίς εκεινους δεν θα μπορούσαμε ποτέ να τα πετύχουμε όλα αυτά. Έτσι, ένα μεγάλο «ευχαριστώ» που σας αρέσουμε, που αγοράζετε τα άλμπουμ και που έρχεστε να μας δείτε όταν παίζουμε live.
Rockpages.gr: Μερικές φορές στην καριέρα ενός συγκροτήματος, ή καλλιτέχνη, ειδικά όταν είναι μεγάλη σαν τη δική σας, κοιτάς πίσω και βλέπεις άλμπουμ που δεν ήταν και τόσο καλά, δεν εκτιμήθηκαν, η δεν απέσπασαν καλές κριτικές, όλοι τα θεώρησαν αδύναμα… ότι ήταν χάλια κλπ, αλλά αν πας 20 ή 30 χρόνια μπροστά βλέπεις ότι το κοινό τα αγκαλιάζει. Για τους Saxon, θα έλεγα ότι το “Destiny” είναι μια τέτοια περίπτωση.
Το σκέφτεστε αυτό; Έχετε την αίσθηση ότι κάτι που κάνατε πριν από χρόνια δεν ήταν τόσο καλό όσο θα θέλατε, αλλά ακούγοντάς το ξανά σας κάνει να σκέφτεστε διαφορετικά;
Nigel Glockler: Ναι, δηλαδή το “Destiny” ήταν καλό. Για μένα το “Rock The Nations” είναι μια τέτοια περίπτωση. Φοβερή ηχογράφηση. Περάσαμε τέλεια ηχογραφώντας και καταφέραμε να το γράψουμε μέσα σε 10 μέρες… από το μηδέν. Γιατί ο μάνατζερ μας είπε: «έχετε 10 μέρες και μπαίνετε στο στούντιο» και εμείς είπαμε «τιιιιιιιιιιιιιιι;» Αλλά, τα καταφέραμε.
Εγώ προσωπικά, κοιτάζω πιο συγκεκριμένα σε κάτι που θα ήθελα να είχα παίξει διαφορετικά από άποψη ντραμς. Ευχόμουν να είχα κάνει κάτι άλλο, ή δεν ήμουν ευχαριστημένος από τον ήχο των τυμπάνων, δεν ήταν κάτι που θα συνέβαινε με τον Andy Sneap για παράδειγμα. Εκείνος καταλαβαίνει τους Saxon. Ξέρει πως θα πρέπει να ακουγόμαστε. Γιατί είναι οπαδός, μας έχει ακούσει, μας έχει δει live, ξέρει από πρώτο χέρι τη δύναμη που βγάζουμε επί σκηνής.
Μερικές φορές εύχομαι, αν και ο κόσμος αγαπάει αυτό το άλμπουμ, μιλάω για το “Crusader”, να το είχαμε ηχογραφήσει με τον Jeff Glixman, με τον οποίο συνεργαστήκαμε στο “Power & The Glory”, με λιγότερες φωνητικές αρμονίες. Αλλά, ο Kevin Beamish τα ήθελε όλα αυτά. Ξέρεις, υποθέτεις πως ο παραγωγός ξέρει τι κάνει… αλλά, εγώ θα το άλλαζα αυτό, γιατί όταν παίζουμε ζωντανά το “Crusader” ακούγεται τόσο δυνατό. Καμία σχέση με το άλμπουμ, είναι πολύ πιο δυνατό.
Από την άλλη, όπως είπα έπρεπε να γράψουμε το “Rock The Nations” πολύ γρήγορα, αλλά καμιά φορά αν κάνεις κάτι πολύ γρήγορα… είναι και σωστό. Μερικές φορές, αν ξοδέψεις πολύ χρόνο κάνοντας κάτι, καταλήγεις να κάνεις απλά κύκλους.
Rockpages.gr: Από την εμπειρία σου λοιπόν, ποιοι θα έλεγες ότι είναι οι χειρότεροι εχθροί για έναν ντράμερ;
Nigel Glockler: Οι χειρότεροι εχθροί; Ω Θεέ μου! Υποθέτω η έλλειψη ύπνου, όταν είσαι σε περιοδεία. Για να σκεφτώ… κάτι να πάει στραβά με τον εξοπλισμό. Αυτός είναι ένας εφιάλτης για έναν ντράμερ. Θυμάμαι παίζαμε μια φορά γύρω στο 1991 σε ένα φεστιβάλ στην Νορβηγία, που ήταν για μια εμφάνιση μόνο. Έτσι, πήγαμε, αλλά δεν είχα το κιτ μου. Χρησιμοποιήσαμε τον εξοπλισμό που είχαμε νοικιάσει εκεί. Και θυμάμαι πως παίζοντας το “Motorcycle Man”, που ήταν το πρώτο τραγούδι, σκίστηκε το δέρμα από τη μια μπότα. Μπαμ! Ω Θέε μου. Έτσι, οι roadies έτρεξαν. Αυτό έγινε ενώ ακόμα παίζαμε και ευτυχώς μπορούσα να χρησιμοποιήσω το αριστερό μου πόδι γιατί είχα δίκαση. Έτσι, έβγαλαν την μπότα όπως ήταν με τα τομς επάνω και τοποθέτησαν μια άλλη από ένα άλλο κιτ στο ίδιο ακριβώς σημείο… Χάος!
Μια άλλη φορά, έπαιζα στο δικό μου κιτ αυτή τη φορά, πρέπει να ήταν γύρω στο 1985 και Δόξα τω Θεώ κάναμε soundcheck και όπως έκανα ένα drum roll στα τομς χτυπώντας το τελευταίο κάποιες βίδες χαλάρωσαν και το τομ απλά έφυγε από τη θέση του και άρχισε να κυλάει επάνω στη σκηνή μπροστά από τη μπάντα που ήταν εκείνη την ώρα στη σκηνή και έπαιζαν! Ουάου! Οι βίδες λάσκαραν γιατί ήταν χάλια ποιότητα…
Rockpages.gr: Σίγουρα μετά από τόσα χρόνια θα έχεις πολλά Spinal Tap στιγμιότυπα να θυμάσαι!
Nigel Glockler: Ναι, αυτό ήταν ένα τέτοιο, για παράδειγμα.
Rockpages.gr: Υπάρχουν ανεκπλήρωτα όνειρα, επιθυμίες, πράγματα που θα ήθελες να κάνεις, αλλά δεν τα έχεις καταφέρει ακόμα, ή να ξανακάνεις;
Nigel Glockler: Λατρεύω να παίζω σε μεγάλα φεστιβάλ και έχει ενδιαφέρον γιατί πολλοί με ρωτάνε «έχεις άγχος πριν μια συναυλία;» Αγχώνομαι πριν από κάθε συναυλία, όσο μικρή ή μεγάλη κι αν είναι, οτιδήποτε, έχω πάντα άγχος. Αλλά, ανακάλυψα στο παρελθόν, κάποια στιγμή που δεν ήμουν σε περιοδεία και τζάμαρα με φίλους σε μια παμπ ότι αγχώνομαι περισσότερο με 100 άτομα μπροστά μου, γιατί είναι ακριβώς μέσα στα μούτρα σου… «δεν μπορώ να κάνω λάθος, με βλέπουν», αυτό σκέφτομαι!
Rockpages.gr: Έχεις κάποιες αναμνήσεις από την Ελλάδα;
Nigel Glockler: Είσαι στην Αθήνα, έτσι; Γιατί συνηθίζαμε να πηγαίνουμε σε ένα rock bar, ένα μεγάλο στην Αθήνα, το Revenge Of Rock… την τελευταία φορά που παίζαμε εκεί, είχε πλάκα… μιλούσα στο crew για κάτι σχετικό με τα τύμπανα και κάποια στιγμή λέω «μα, που πήγε η υπόλοιπη μπάντα;» και μου λένε «έχουν πάει στο Revenge Of Rock». Οπότε, εμφανίζεται ένας τύπος που ήταν φίλος μας και μου λέει «έχω μια μοτοσικλέτα, οπότε μπορώ να σε πάω εγώ στο Revenge» και βάζει το κράνος του, που ήταν σπασμένο. Και τρέχαμε με τη μηχανή μέσα στην κίνηση της νυχτερινής Αθήνας… τρομοκρατήθηκα! Μας άρεσε πολύ που πηγαίναμε εκεί. Και πίναμε ένα ποτό… πως το λέγανε; Καρπούζι; Το λάτρευα. Θυμάμαι μια φορά που είχαμε πάει εκεί και ήμουν εγώ, ο Doug και ο Nibbs, ανεβήκαμε στη σκηνή και παίξαμε. Ήταν τρομερό. Νομίζω ότι είχαμε παίξει το “Ride Like The Wind”. Είχαν μια τοπική μπάντα που έπαιζε (ΣΣ οι Karma) και ανεβήκαμε κι εμείς μαζί. Το αστείο ήταν πως είχαν ήδη έναν μπασίστα, αλλά ο Nibbs άρπαξε ένα μπάσο, το οποίο δεν ήταν καν συνδεδεμένο, ήταν ξεκαρδιστικό (γελάει). (κάνει σαν να φωνάζει στον μπαρμαν) «Κι άλλο καρπούζι!»
