Οι Night Flight Orchestra βγήκαν στην επιφάνεια το 2012. Στη ζωή μου, και των περισσοτέρων, μπήκαν για τα καλά το 2015 όταν απασφάλισαν τη χειροβομβίδα -και 2η κυκλοφορία τους- που ακούει στο όνομα “Skyline Whispers”. Ένα μουσικό κοκτέιλ με συστατικά από τόσο διαφορετικούς κόσμους που, διάολε, η επίγευσή του αγγίζει το τέλειο. Εκτενείς αναφορές, διθυραμβικά σχόλια και αποθεωτικές κριτικές για την περεταίρω δισκογραφία τους θα έχετε διαβάσει -θαρρώ- σε ετούτο εδώ το site, αλλά και από όσους κατά λάθος ή και συνειδητά πάτησαν το play σε κάποιο από τα τραγούδια των εν θέματι. Εκείνο που όλοι λίγο-πολύ είχαμε κυκλώσει με αστερίσκο ήταν η συναυλιακή τους απόδοση. Αν θα καταφέρει το συγκρότημα με τον πολύ ανεβασμένο πήχη, να μας προσφέρει στο πιάτο ένα…παραδοσιακό apple strudel με τόσο ισορροπημένη γεύση και τραγανότητα.
Παραπέρα από το συνωστισμό και τα αναρίθμητα πολύχρωμα φωτάκια βρισκόταν το Szene. Ο συναυλιακός χώρος. Σε μια ήσυχη γειτονιά, άκρως προσβάσιμη βεβαίως παρά το μη τουριστικό ενδιαφέρον, πλησίον του σταθμού Leberstraße. Πόρτες 19:00 και έναρξη 20:00 έγραφε στο εισιτήριο και ως τυπικοί Έλληνες φτάσαμε με λίγη καθυστέρηση. Έξωθεν του οίκου μας όμως δεν «παίζουν» με τα ωράρια και πράγματι οι Black Mirrors που ανέλαβαν χρέη support ξεκίνησαν το πρόγραμμα. Να με συγχωρέσουν οι -κατά τ’ άλλα συμπαθείς Βέλγοι- αλλά αφιέρωσα λίγο χρόνο στο merchandise ψωνίζοντας τα απαραίτητα τιμαλφή που παρεμπιπτόντως ήταν σε απροσδόκητα υψηλές τιμές, πράγμα δυσάρεστο για να καλύψουμε όλες τις παραγγελίες της πατρίδας.
Με επιφυλακτικότητα, μετά το χλιαρό ρεπορτάζ για το ποιόν της τετραμελούς μπάντας, πλησίασα κοντά. Οι σημειώσεις μου έγραφαν για μια ηχητική μείξη Janis Joplin με Queen of The Stone Age και δεν έπεσαν πολύ έξω. Άρωμα 70ς ψυχεδέλειας με ολίγη από grunge των 90s. Ευχάριστη έκπληξη η Marcella Di Troia(στη φωνή) με ένταση και κίνηση επαγγελματία performer. Οι υπόλοιποι, αφού μας συστήθηκαν ως: Pierre Lateur (κιθάρα), Loïc Videtta (μπάσο) και Paul Moreau (ντραμς) ακολούθησαν πιστά το πρόγραμμα χωρίς λάθη και εντυπωσιασμούς. Το setlist των 10+1 τραγουδιών κάλυψε με ακρίβεια την πρώτη ώρα της βραδιάς χαρίζοντάς μας και μια διασκευή των MC5 – Kick Out The Jam φανερώνοντας και στον πλέον αδαή τις επιρροές τους. Το κοινό χαιρέτησε την εμφάνιση των Black Mirrors με ένα δυνατό χειροκρότημα κι εμείς τους ευχόμαστε τα καλύτερα για το μέλλον.
Shoes for Booze, Günther Kimmich, Funky Queen, The Mess, Inner Reality, Moonstone, Old Midnight Drum, Lay My Burden Down, Kick Out The Jam (MC5 cover), Burning Warriors
Οι περίπου 100 νοματαίοι που πρόφτασαν να καλύψουν σχεδόν το 1/3 του μαγαζιού μου γέννησαν απορίες. Αισθάνθηκα οικεία -ομολογώ- γιατί κάπου τόσοι θα ήμασταν και εντός των τειχών. Στην ερώτηση αν θεωρείται φυσιολογική μια τέτοια προσέλευση δεν βρίσκω σίγουρες απαντήσεις.
H μουσική σκηνή υποδέχεται ένα-ένα τα μέλη του πληρώματος και η εικόνα της ξεπερνάει σε φωτισμό τη Stephansplatz! Ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο μοιάζει να προσγειώθηκε στο backline των Σουηδών. Αφού μας καλωσόρισαν τα δύο κορίτσια αεροσυνοδοί (Anna-Mia Bonde & Anna Brygård) ύψωσαν από ένα ποτήρι λευκό κρασί και, τσουγκρίζοντας στον αέρα, σήμανε η έναρξη. «Sometimes the World Ain’t Enough» ονομάζεται η περιοδεία που παρακολουθούμε και δεν θα μπορούσε να είναι άλλο εναρκτήριο τραγούδι από το ομώνυμο του τελευταίου δίσκου. Με τις απανωτές βόμβες «Living for the Nighttime», «Speedwagon» και «Midnight Flyer» δεν προφταίνουμε να πάρουμε ανάσα, ούτε και το συγκρότημα που απέφυγε τα διαλείμματα και την… κουβεντούλα στο ενδιάμεσο. Το έντονο μωβ κουστούμι του «λοχαγού» Björn Strid σε κερδίζει αμέσως με την επιβλητικότητά του. Η απόδοση της φωνής όμως είναι αυτή που διέψευσε τις κασσάνδρες της φθοράς από τις καθημερινές εμφανίσεις και τα εξαντλητικά ταξίδια.
Χωρίς να θέλω να αδικήσω κανέναν από το crew, προσωπική μου άποψη είναι ότι ο Jonas Källsbäck είναι ο ντράμερ της 10ετίας. Φανταστικό και πεντακάθαρο «ζεπελινικό» παίξιμο είναι το μυστικό συστατικό που απογείωσε και το ίδιο το συγκρότημα. Ουδείς εκ των παραβρισκόμενων μπόρεσε να αντισταθεί στο χορό που προσέφεραν τα «Gemini» και «Paralyzed». Τα λιγοστά κορμιά από κάτω έφταναν και περίσσευαν για να μεταμορφωθεί το Szene σε μια νοσταλγική ντισκοτέκ. Η -από καρδιάς- αγάπη για τη μουσική καλύπτει πολλές φορές τα ελάχιστα κομμένα εισιτήρια. Η τελευταία σελίδα της «Μπαρμπαρέλλας» γράφτηκε με τον πλέον ιδανικό τρόπο. Ένα χορευτικό «τρενάκι» κατόπιν προτροπής του τραγουδιστή υπό τους ήχους του «West Ruth Avenue» μας ένωσε για να θυμηθούμε την αξία της διασκέδασης μιας άλλης εποχής, δίχως ταμπού και περιορισμούς. Η ευγενική υπόκλιση κέρδισε το παρατεταμένο χειροκρότημα ενώ τα χαμόγελα παρέμειναν καρφωμένα στις μουτσούνες μας.
Επιβεβαιώθηκε περίτρανα πόσο σημαντικός μουσικός οργανισμός είναι για την εποχή μας οι NIGHT FLIGHT ORCHESTRA, και πόσο έλειπε τα τελευταία χρόνια. Η επανάληψη των 80ς παραμένει ένα έργο χιλιοπαιγμένο, αλλά είναι η αστερόσκονη του 2018 που το κάνει ανατρεπτικό. Οι φιλόδοξοι promoters ονειρεύονται ανάλογες στιγμές και στην αυλή τους, αλλά το συνάφι μας δεν ήταν ποτέ αξιόπιστος υποστηρικτής. Με τέτοιες εμφανίσεις σίγουρα κερδίζει ο πανδαμάτωρ: Η ΜΟΥΣΙΚΗ
Κωνσταντίνος Κυρούσης
Φωτογραφίες απο το Facebook των συγκροτημάτων
Sometimes the World Ain’t Enough, Living for the Nighttime, Speedwagon, Midnight Flyer, Turn to Miami, Star of Rio, Gemini, Something Mysterious, Josephine, Paralyzed, Can’t Be That Bad, 1998 Encore: This Time, Lovers in the Rain, West Ruth Ave
