Οι γίγαντες της ελληνικής stoner σκηνής κυκλοφορούν τον έβδομο δίσκο τους “Return From the Point of no Return” που βάζει ένα ακόμα λιθαράκι, ή ολόκληρο βράχο αν θέλετε καλύτερα, στην 35ετή καριέρα τους. Αναγνωρίσιμοι πλέον και στην υπόλοιπη Ευρώπη, με τη σημαντική συνεργασία τους με την ιταλική Heavy Psych Sounds και τις ευρωπαϊκές περιοδείες, πήραν τον χρόνο τους και 6 χρόνια μετά το “Great Hallucinations” εξαπολύουν ένα δίσκο γεμάτο έμπνευση και αντάξιο της ιστορίας τους.
Οι Nightstalker δεν έχουν τίποτα να αποδείξουν. Κι όμως με κομμάτια όπως το “Uncut” και το “Heavy Trippin”’, που είναι τα 2 singles πριν την ολοκληρωμένη κυκλοφορία, αποδεικνύουν πως μπορείς να κάνεις το rock n roll α ακούγεται ακόμα φρέσκο εν έτη 2025. Γιατί οι ρίζες της μουσικής τους φτάνουν εκεί. Αν κρατηθείς και δεν αρχίσεις να χορεύεις με το που σκάει το μπάσο του Αργύρη στο “Uncut”, μάλλον πρέπει να σε δει κάποιος γιατρός. Σε αυτή τη σύνθεση, πέρα απ’ το ότι θα γίνει εύκολα το νέο συναυλιακό hit, μπορείς να παρατηρήσεις πόσο σημαντικό ρόλο παίζει το κάθε μουσικό όργανο μόνο του αλλά και συνολικά. Χωρίς τα ντραμς του Ντίνου θα ήταν κενό, χωρίς τη χροιά του Αργύρη θα έχανε όλη την ψυχεδέλεια του, χωρίς τις riffάρες και τα σόλο του Τόλη θα ήταν πολύ απαλό για τα αυτιά μας. Αυτό το μπάσο όμως, που τόσο παραμελείται σε άλλες μπάντες, στους Nightstalker έρχεται μπροστά και δίνει όλο το groove που μας κάνει να κοπανιόμαστε σε κάθε τραγούδι τους. Στο “Dust” που ανοίγει το δίσκο, οι ταχύτητες είναι υψηλές και τα πρώτα fuzzy distortions σε βάζουν στο κλίμα χωρίς δεύτερη κουβέντα. Μετά τη μέση και το ομότιτλο του άλμπουμ κομμάτι, που πατάει πάνω σε πολύ γνώριμους Nightstalker ρυθμούς, σου δίνουν την αίσθηση ότι ολοκληρώνεται το πρώτο μέρος της νέας τους δουλειάς. Χαϊδεύοντας την μαγεία των μπλουζ στο δεύτερο μέρος, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το “Shallow Grave” που χτίζει αργά την δυναμική του και εκρήγνυται λίγο μετά τη μέση, με τον Argy να μας χαρίζει τις ψιλές νότες των φωνητικών του που τόσο αγαπάμε. Το “Shipwrecked Powder Monkey” με το σχεδόν doom riff του κρατάει και αυτό τις ταχύτητες χαμηλά βάζοντας μας στη δίνη του ψυχεδελικού stoner και παρασέρνοντας μας μαζί του. Το “Falling Inside” θα μπορούσες άνετα να το ακούσεις στους mainstream rock ραδιοφωνικούς σταθμούς αν γίνονταν κάποτε αρκετά ανοιχτομυαλοί για να παίξουν την μουσική που παράγεται στη χώρα μας. Με ωραίο ρεφρέν και ένα φιλικό προς τον ακροατή hard rock ξεκίνημα, καταλήγει σ’ ένα χείμαρρο που έχει τη σφραγίδα του Τόλη στα σόλο της κιθάρας. Κλείνοντας με το επτάλεπτο “Flying Mode” οι Nightstalker μας θυμίζουν 2 πράγματα. Πρώτον ότι όλοι είμαστε παιδιά των Black Sabbath, στη συγκεκριμένη περίπτωση μέσω των fuzzy εφέ στα φωνητικά. Δεύτερον το ότι μπορείς να βγάλεις την αίσθηση ενός jam σε ένα δίσκο κάνοντας τον ακροατή να γουστάρει ακραία, όπως γίνεται μετά τη μέση του κομματιού με την κιθάρα να χτίζει μια τρομερή ενέργεια πάνω στις μπασογραμμές και τα τους ρυθμούς των ντραμς.
Συνολικά το “Return From the Point of no Return” είναι άλλο ένα διαμάντι των Nightstalker που θέλει αρκετές ακροάσεις για να εκτιμηθούν οι συνθέσεις του, πέρα από τα 2-3 hit που έχουν μπει στην αρχή του δίσκου. Σίγουρα θα εμπλουτίσουν ακόμα περισσότερο τις live εμφανίσεις τους που τόσο αγαπάμε και περιμένουμε πως και πως να βρεθούμε. Όπως λέει και ο σοφός λαός η ομάδα κρίνεται στο γήπεδο και εκεί είναι που θα ξεδιπλωθεί η πραγματική αξία του νέου δίσκου, πάνω στη σκηνή.
