Νιώθω λες και έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια από τότε που πήγα τελευταία φορά στο αγαπημένο μου New Long Fest. Οι γνωστές παραισθήσεις που προκάλεσαν τα lockdowns και τα πολύ στοχευμένα μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας (εδώ γελάμε). Η χαρά που πήρα λοιπόν όταν έστριψα στο φανάρι για το Πολιτιστικό και Αθλητικό Κέντρο Νέας Μάκρης, δεν περιγράφεται. Εκεί που υπήρχε και φέτος η κλασική επιγραφή “Metal”, που αυτή τη φορά είχε φιλοτεχνηθεί με ένα πολύ διαφορετικό τρόπο.
Από την τελευταία φορά, υπήρξαν αλλαγές. Απ’ όσο θυμάμαι τουλάχιστον. Η σκηνή είχε έρθει πιο αριστερά και το στήσιμό της ήταν πολύ πιο ωραίο. Σαν αποτέλεσμα, δημιουργούσε ένα ιδανικό σημείο με σκιά μπροστά της για τους λίγους που ήρθαν από νωρίς ώστε να δουν όλα τα συγκροτήματα (και μπράβο τους). Πολλά banners στο χώρο από τους χορηγούς και μια καντίνα για φαγητό και cocktails συμπλήρωναν το κλασικό merch stand και τον πάγκο με τις μπύρες.
Η πρώτη μέρα ξεκίνησε με τους Khirki, οι οποίοι βγήκαν γεμάτοι ενέργεια και όρεξη παρά την ζέστη που είχε εκείνη τη στιγμή. Μπορεί να μην ήταν η λάβρα της πρωτεύουσας αλλά όπως και να ‘χει δεν γινόταν να μην σε επηρεάσει. Πολύ καλή εμφάνιση από τους Αθηναίους heavy/thrash/stoner metallers που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής το full-length “Κτηνωδία” το 2021. Ενδιαφέρον στοιχείο το ότι αρκετός κόσμος φορούσε μπλουζάκι με το λογότυπό τους.
Η συνέχεια ανήκε στους Adam (ή ΛΔΛΜ όπως το προτιμάνε), οι οποίοι είχαν ανοίξει την ημέρα των Clutch στο Release Athens. Οι alternative rockers από το Πέραμα έπαιξαν μια χαρά και έκαναν πολλά κεφάλια να κουνηθούν από τον κόσμο που είχε αρχίσει να πληθαίνει. Επέλεξαν τραγούδια από τον πρώτο τους δίσκο με τίτλο “Sun” (2020) και άλλα δύο από τον επόμενο που ετοιμάζουν, με το ένα από αυτά μάλιστα να μην έχει ακόμα τίτλο και παρέδωσαν τη σκυτάλη στους Calyces.
Σε αυτό το σημείο να πω κάτι που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο αλλά δυστυχώς δεν συμβαίνει πάντα. Το πρόγραμμα τηρήθηκε στο ακέραιο (με μία εξαίρεση, θα αναφερθώ παρακάτω) και όλα τα συγκροτήματα είχαν από πολύ καλό έως εξαιρετικό ήχο. Πολλά μπράβο στη διοργάνωση. Οι Calyces για εμένα κέρδισαν τις εντυπώσεις της πρώτης μέρας. Πολύ ενδιαφέρον το post/progressive metal τους, έχοντας μάλιστα και την καλύτερη τεχνική από όλους με μπροστάρη τον Μάνθο Στεργίου (Tardive Dyskinesia, Lunatic Medlar). Φοβερός ο Λουκάς στο μπάσο, ο οποίος μάλιστα σε ένα τραγούδι χρησιμοποίησε για λίγο και ηλεκτρικό κοντραμπάσο. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε στη μουσική τους και χτυπιόταν συνεχώς στους περίεργους ρυθμούς τους. Πολύ καλή εμφάνιση, δείτε τους όπου τους πετύχετε.
Συνέχεια με τους heavy rockers Void Droid, οι οποίοι είχαν και κάποιους οπαδούς από κάτω κρίνοντας από τα στόματα που έβλεπα να τραγουδάνε τους στίχους τους. Ο ήλιος είχε κρυφτεί πίσω από τα βουνά όταν ξεκίνησαν, οπότε έκανε την κατάσταση για όλους καλύτερη και έφερε περισσότερο κόσμο τόσο μπροστά στη σκηνή όσο και στις κερκίδες. Πολύ καλή εμφάνιση και από αυτούς, η οποία γινόταν πιο έντονη όσο περνούσε η ώρα. Προς το τέλος ξεσήκωσαν για τα καλά τον κόσμο, άνοιξε και το πρώτο pit της ημέρας καθώς και τα πρώτα καπνογόνα από τα κλασικά ορκ που δεν σέβονται κανένα γύρω τους αλλά ας αφήσω την γκρίνια στην άκρη και ας μείνω στη γιορτινή ατμόσφαιρα της υπόθεσης.
Είχα μεγάλη περιέργεια να δω ξανά τους experimental doomsters Universe217. Μπορεί να μην ακούω τους δίσκους τους αλλά συναυλιακά είναι άλλη εμπειρία. Βοήθησε πολύ το σκοτάδι που είχε πέσει και είχε φέρει μαζί του μια υπέροχη δροσιά, ο κρυστάλλινος ήχος, το light show καθώς και η καπνοί επί σκηνής για να χτιστεί η απαραίτητη ατμόσφαιρα. Τα βλέμματα βέβαια τραβούσε για ακόμη μία φορά η Τάνια στα φωνητικά. Είναι φοβερό να την βλέπεις να ζει τη συναυλία με τον δικό της τρόπο, να χτυπιέται, να νιώθει κάθε στίχο, να τραγουδάει, να ουρλιάζει. Το μόνο άσχημο ήταν ότι σταμάτησαν απότομα αφού πρέπει να είχαν τουλάχιστον άλλα δεκαπέντε λεπτά στη σκηνή, κρίνοντας και από το ότι οι headliners βγήκαν νωρίτερα. Ξαφνικά τους είδαμε να μαζεύουν τον εξοπλισμό τους, χωρίς να καταλάβουμε τι είχε γίνει και έφυγαν τόσο απρόσμενα. Πιστεύω ότι ήταν το μόνο μελανό σημείο της βραδιάς αφού άφησε μία αίσθηση ανολοκλήρωτου.
Το κλείσιμο ανήκε στους Nightstalker, για τους οποίους όπως είναι λογικό είχε έρθει αρκετός κόσμος κρίνοντας από τα πολλά βραχιολάκια εισόδου που ήταν μόνο για την πρώτη μέρα αλλά και από το ότι όπου και να γύριζες το βλέμμα σου κάπου θα πετύχαινες ένα μπλουζάκι τους. Οι heavy rockers ίδρωσαν τη φανέλα και έστησαν το δικό τους πάρτι. Ξεχωριστή μέρα, αφού ο τραγουδιστής τους Αργύρης είχε γενέθλια, ο κόσμος του τραγούδησε τα χρόνια πολλά και στο τέλος είπε ότι ήταν τα καλύτερά του μέχρι στιγμής. Έπαιζαν το ένα τραγούδι μετά το άλλο χωρίς παύσεις και ομιλίες, μεταξύ των οποίων τα θρυλικά “Just A Burn” και “Line”. Προς το τέλος και αυτοί ανέβασαν τον παλμό του κοινού, ερμηνεύοντας τα κλασικά για τους ίδιους “Baby, God Is Dead”, “Dead Rock Commandos” και “Children Of The Sun” με αποτέλεσμα συνεχόμενα pits, stagediving, καπνογόνα (ορκ, τα είπαμε και πιο πάνω) και φυσικά ένα σύννεφο από μπάφους (διδάσκουμε μπολιτιζμό στο Ελλάντα). Γενικά, είναι δύσκολο να πετύχεις τους Nightstalker σε κακό βράδυ και να μην περάσεις καλά σε μια συναυλία τους.
Τέλος πρώτης μέρας λοιπόν με έξι συγκροτήματα που πιστεύω ικανοποίησαν τους παρευρισκόμενους (με εμένα το έκαναν πάντως). Ξεκούραση, ύπνος και ετοιμαζόμαστε για τη δεύτερη που προβλέπεται πιο μεταλλική και ας μας έκατσε η ατυχία να μην δούμε τους ιστορικούς Sacred Reich, που αν δεν κάνω λάθος θα ήταν το πρώτο συγκρότημα από το εξωτερικό που θα έπαιζε στο NLF καθώς και μια μεγάλη απόδειξη για το πόσο έχει μεγαλώσει το συγκεκριμένο festival.
Γιώργος Τερζάκης
